Een ritje met de ambulance

Pff, wat een nacht hebben we weer achter de rug!
Het begon er al mee dat Sebas helemaal niet lekker was en tegen acht
uur werd Wesley ook weer huilend wakker en had het erg benauwd.
We zijn gelijk weer begonnen met het puffen van ventolin en daarna heb ik Wes weer naar bed gebracht.
Om 9 uur hetzelfde verhaal en dat ging de hele avond zo door.
Tegen een uur vonden we dat de medicijnen niet voldoende meer hielpen en heeft Sebas gebeld met de huisartsenpost.
We zaten echter wel met een vervoersprobleem want Sebas kan zelf niet
rijden en daarbij hebben we op het moment ook geen auto, dus al had
Sebas niet met zijn been gezeten, hadden we nog een probleem gehad.
Mijn zwager konden we ook niet bellen, want die begint in de nacht al met werken.
Na heeeeel veeeeel bidden en smeken aan de telefoon bij de
huisartsenpost kregen we ze zover dat ze een arts langs zouden sturen.
Wij dus weer aankleden en beneden wachten tot de arts zou komen.
Toen de arts er was heeft hij eerst goed naar Wesley zijn longen geluisterd en zijn saturatie gemeten.
Zijn saturatie was wel goed, maar hij had een hartslag van 200 slagen per minuut.
Dit komt door de medicijnen helaas en daar kunnen ze niets tegen doen.
De arts wilde toch even overleggen met de kinderarts in het ziekenhuis
en die vond het toch wel verstandig dat Wesley naar het ziekenhuis zou
komen.
Toen kwam weer het vervoersprobleem ter sprake want wie zou Wes er naartoe brengen?
We hebben iedereen gebeld die we maar konden bellen, maar het ging niet
lukken en ook is het natuurlijk knap lullig om mensen om kwart voor
vier hun bed uit te bellen.
Er zat niks anders op dan dat de arts een ambulance liet komen.
Blij waren ze er niet mee, want het kost de verzekering een hoop geld, maar goed dat is dan maar even jammer voor hun dan!
De arts is toen weer weggegaan en toen moesten we wachten tot de ambulance er zou zijn.
Gelukkig waren die er al na tien minuten en ben ik samen met Wesley richting het ziekenhuis gegaan.
Ach, heb ik eens in een ambulance gezeten, heb het nog nooit meegemaakt namelijk.
Toen we bij het ziekenhuis aankwamen zijn we eerst naar de eerste hulp
gegaan, maar het was de bedoeling om gelijk door te gaan naar de
kinderafdeling.
Daar stonden ze ons al op te wachten.
De gebruikelijke onderzoeken werden weer gedaan en zoals te verwachten vond Wesley het allemaal maar niks.
Uiteindelijk kwam om vijf uur de conclusie dat hij zou blijven en dat hij om het half uur 8 pufjes ventolin zou krijgen.
Tegen half zes werden we naar zijn kamer gebracht en er werd ook een bed voor mij opgemaakt want ik ben ook blijven slapen.
Wes en ik waren beide doodop want we hadden de hele nacht nog geen oog dichtgedaan.
Van slapen kwam er alleen niet veel omdat Wes elk half uur werd gepuft en dus steeds erg overstuur was.
Om acht uur ben ik wakker gemaakt en hebben ze Wesley in bad gedaan want hij was helemaal zweterig van de koorts.
Mijn schoonmoeder kwam ook in de loop van de ochtend en ik ben tegen
elf uur naar huis gegaan want Sebas kan ook niet veel voor Jayden
zorgen op het moment.
Twaalf uur was ik thuis en heb ik even wat gegeten en me met Jayden bezig gehouden.
Zometeen gaan we weer richting het ziekenhuis.
Dit keer gaan Sebas en Jayden ook mee want we worden gebracht door mijn zwager.
Ik blijf dan tot etenstijd en daarna gaat mijn vader naar Wes zodat hij zo min mogelijk alleen is.
Hij mag vandaag zowieso nog niet mee naar huis en morgen is het gewoon
even afwachten want hij heeft het nog steeds erg zwaar met lucht
krijgen.

Pff, het is wel vermoeiend hoor!
Een kindje in het ziekenhuis, een man met een gebroken been, zelf
hoogzwanger zijn en ook nog de zorg van een ander lief mannetje.
Daarbij is Sebas ook nog steeds niet lekker, dus het is weleens beter gegaan hier.
Ik hoop dat Wes snel naar huis mag, want dit hou ik niet lang vol op deze manier.