De ene domper na de andere, zucht!

Pfff, het is nu 5 uur en we zijn net pas terug uit het ziekenhuis.
Of we met goed nieuws zijn thuisgekomen, niet echt!
Ik wordt er echt zo verdrietig van dat ook weer deze zwangerschap weer niet zonder stress en zorgen kan gaan..
Eerst maar even het verhaal van Sebas z'n been.
We moesten om 14.00 bij radiologie zijn voor een röntgenfoto en daarna konden we door voor de afspraak bij de poli chirurgie.
De hechtingen zijn er weer uit gehaald en de wond was mooi genezen.
Sebas mag nu heeel langzaamaan gaan proberen te staan op zijn been en voorzichtig een paar stapjes zetten maar meer ook niet.
Nu moeten we over twee weken weeeeer terug komen voor nog een foto want
ze willen kijken of de plaat in zijn been de belasting wel aan kan.
Pas daarna wordt er gekeken of hij echt weer de dingen mag doen die hij voorheen ook deed, dus weer meer lopen enzo.
Kortom, Sebas is nog lang niet op de been als ik ben bevallen, ik ben bang dat dit echt nog wel lang gaat duren.
Morgen zou verzuimpunt weer bellen en dat moeten we even kijken wat er haalbaar is qua werk.
Zelf denk ik dat hij weer halve dagen zal gaan werken om mee te beginnen.
We zijn wel teleurgesteld dat er nog steeds niet echt iets van physio
bij komt kijken, dat wordt dus over twee weken pas besproken.

Om kwart voor vier hadden we een afspraak voor mij bij gynaecologie.
Uiteindelijk gingen we tegen toen over vier pas naar binnen, het liep weer eens uit.
Gelukkig werd ik weer gewoon door een gynaecoloog gezien.
Dit keer door Dr. Bayram, daar was ik erg blij mee, zij heeft immer ook
toen ontdekt dat ik zo weinig vruchtwater had van Jayden.
Bloeddruk was 100/80, voor mijn doen wat hoog, maar niet zorgwekkend ofzo.
Daarna vertelde ze dat bij de laatste echo de kleine 1600 gram woog en we dus een klein kindje gaan krijgen.
Ze verwachten zelfs dat hij het geboortegewicht van Jayden niet eens gaat halen.
Aangezien Jayden ook een kleintje was met 2795 gram, schrokken Sebas en ik hier best wel van.
Wat als het echt weer klein wordt, wat dan?
Ze is daarna maar even gaan voelen aan mijn buik.
Deze is ( zoals gewoonlijk ondertussen ) weer eens te klein.
Wel is de kleine helemaal ingedaald en lag dus al helemaal klaar
Daarna stelde ze voor om over twee weken weer een groeiecho te laten maken, maar we zagen zelf al dat ze toch wel twijfelde.
Nee, toch over een week al want mijn buik is toch echt wel aan de
kleine kant en aangezien een kindje rond deze tijd gemiddeld 200 gram
per week hoort aan te komen en onze beeb dat dus niet doet wilde ze er
wat meer vaart achter de echo zetten.
Ze willen bijtijds kunnen zien of onze kleine nog wel blijft groeien.
Daarna heeft Sebas nog gevraagt wat zij dacht wat de kleine zou gaan wegen.
Ze ging helemaal voor ons rekenen, wel heel lief natuurlijk.
Ze kon er ook geen uitspraken over doen en ook wij weten als geen ander dat ze er soms behoorlijk naast kunnen zitten.
Maar dat de kleine niet zo groot wordt als Jayden was ze nog steeds van overtuigt.
We vonden haar ook best wel zorgelijk overkomen, dus echt gerust zijn we er weer niet op.
Ik ben wel heel blij dat ik niet alleen was vandaag.
Nu moet ik dus volgende week weer terug komen en ook dan wordt ik weer door een gyneacoloog gezien, dit keer door dr. Brouwer.
Hij heeft Wesley ook gehaald, dus daar ben ik wel blij om dat ik dan ook weer even door hem wordt gezien.
We wachten het maar weer af, veel meer kunnen we toch niet doen.

Groetjes Ellen