Hoe het nu écht met mij gaat..

Als mensen mij vragen hoe het met me gaat, is mijn standaard antwoord: 'best', 'gaat wel goed hoor', 'gaat zo z'n gangetje'. Niemand die in de gaten had dat dat gewoon helemaal niet zo was. Tot gisteravond...

Ik heb de meest beangstigende avond gehad van mijn leven tot nu toe. Achteraf bleek ik een paniekaanval te hebben gehad. We zaten op de bank lekker TVOH te kijken, het was 10 uur. We hadden wat toastjes gepakt met eiersalade. Ik vond de eiersalade alleen heel goor en dus vroeg ik aan mijn vriend of het wel echt eiersalade was. Toen gaf hij mij een blik dat betekende dat ik stil moest zijn, hij zat namelijk net wat te luisteren. Toen ontplofte de bom in mij..

Ik gooide mijn toastje door de kamer, met héél veel woede. Toen ben ik naar boven gegaan, huilend. In bed begon het.. Ik voelde dat ik mezelf kwijt aan het raken was. Ik was mezelf niet meer, ik gooi niet met dingen en ik voel al helemaal niet zoveel woede normaal gesproken. Ik ben naar beneden gegaan en heb huilend tegen mijn vriend gezegd dat ik mezelf kwijt aan het raken was. Hij gaf mij een knuffel en zei dat hij van mij houdt en hij zei sorry (wat niet terecht was, want het sloeg nergens op dat ik zo reageerde). Ik raakte helemaal overstuur. Ik heb een half uur met mijn hoofd boven de wasbak gehangen. Snikkend, niet adem kunnen halen, kokhalzend, aan mn haren trekkend, mezelf knijpende. Ik werd gek. Zo voelde het. Ik kan het nog steeds niet omschrijven, maar het leek écht alsof ik gek werd. Ik ben naar buiten gegaan om een sigaretje te roken. Ik dacht dat het dan misschien beter zou gaan, met was frisse lucht. Ondertussen voelde ik me heel zweverig, helemaal in mijn eigen, verschrikkelijke wereld. Buiten ben ik op de stoel gaan zitten. Mijn vriend kwam naast mij zitten, hij gaf me een knuffel. Ik sloot mijn ogen en ik voelde me zo wegglijden. Een heerlijk, maar tegelijkertijd verschrikkelijk gevoel. Aan de ene kant voelde ik rust, maar aan de andere kant héél erg veel angst. Ik ben toen flauw gevallen, ik herinner me ineens dat ik op de grond lag en naar de lucht keek. Ik was extreem bang op dat moment, alsof het het einde was. M'n vriend wilde 112 bellen, die wist niet wat hem overkwam en was heel bang. Dat wilde ik absoluut niet en dus ben ik zo goed en kwaad als ik kon opgestaan en weer naar bed gegaan. De drang om mijn dochter te zien was heel groot. Ik moest haar bij me hebben om tot rust te komen. Zij kwam bij mij op bed zitten, gaf me een hele grote knuffel. Toen ging het beter, maar nog voelde ik me raar. Ik zag een pop/baby op bed liggen, die er helemaal niet lag. Dat beeld krijg ik nog steeds niet uit mijn hoofd. Ik heb gevraagd om mijn vader, ik lijk zo verdomd veel op mijn vader, hij moest hierbij zijn. Ik moest aan de bel trekken, dit was het moment om iedereen te zeggen dat het slecht met me gaat, heel slecht. Mijn vader was bij zijn vriendin, een uur hiervandaan. Hij is gelijk in de auto gesprongen. In de tussentijd ben ik rustiger geworden. Toen hij er was, hebben we gepraat en gehuild. Hij herkende dit, hij heeft het in zijn jeugd ook gehad. Hij is ook met zijn kop tegen de muur gelopen, waar ik ook heel veel 'behoefte' aan had. Ondertussen was het half 1, ik was doodmoe. Wilde maar 1 ding en dat was slapen. Mijn vader en zijn vriendin gingen weer naar huis, na gezegd te hebben dat ik hulp krijg, van iedereen. Eindelijk....

Vandaag zou mijn vriend gaan werken, maar toen ik vanmorgen wakker werd en hij nog naast mij lag, was ik zo ontzettend blij dat ik niet alleen was. Totdat hij uit bed stapte om Lizzy een fles te brengen, dit zou ook betekenen dat hij straks wegging. Ik raakte weer in paniek, weer huilen waar ik zo geen zin meer in had. Ik kon het gewoon niet tegenhouden. Hij is thuis gebleven..

Ik heb vanmorgen mijn moeder en zus gesproken, zij zitten in Tenerife. Zus voor stage en moeder voor vakantie. Zij gaan mij ook helpen. Maandag ga ik met mijn vader de deur uit, lunchen oid. En de huisarts en psycholoog bellen waar ik al eerder heb gelopen na de scheiding van mijn ouders. Dinsdag komt mijn moeder terug. Donderdag gaan we samen naar uitzendbureau's en werk zoeken. Jullie zullen je wel afvragen waar dit vandaan komt. Ik zit al 2 jaar thuis en daar ben ik dus zo van geworden. Ik ken geen mensen in het dorp waar ik nu woon, heb maar 1 goede vriendin en mijn vriend moet overdag en 's avonds werken om rond te komen en om af en toe eens wat leuke dingen te doen of kleding te kopen. Het komt er dus op neer dat ik van maandag tot donderdag (bijna) 24 uur per dag alleen ben. Dan ook nog op zaterdag to 2/3/4 uur. Menig iemand zou dit geen probleem vinden, maar ik dus blijkbaar wel.

Dus het plan is om allereerst naar een psycholoog te gaan, even een check up bij de huisarts om te kijken of alles lichamelijk in orde is (ivm flauwvallen en kortademigheid). En werk zoeken, het belangrijkste. Ik ga alles aanpakken wat mogelijk is, als ik maar even uit dit huis ben. Dan ga ik nog verder met mijn studie en ondertussen kijken of ik misschien een andere studie leuker vindt, die ik daarna evt kan gaan doen.

Kortom, er wordt eindelijk actie ondernomen..