Mama is zo moe (PTSS 1)

Toen ik geen kindje had en de wens daar zo sterk aanwezig was dacht ik, je bent pas echt gelukkig als je een kindje hebt.

M'n oudste kwam er aan. Een zwangerschap vol spanning maar uiteindelijk een gezonde mooie baby dmv een spoed keizersnede. Ik was blij en gelukkig. Het was ons gegeven om een kindje te hebben. Grotere wens en gelukkiger konden we niet zijn. Dat was ook zo. Tot het toch weer begon te kriebelen... Als het een keer is gelukt, wel is waar mbv het ziekenhuis... Waarom niet een tweede keer? Ik viel veel af, m'n cyclus kwam zelf weer veel beter op gang. En toen was ik plotseling zwanger van onze tweede.

Ik genoot vol op. Zo blij. Zo gelukkig. Natuurlijk zat het af en toe tegen. Vond ik het af en toe zwaar. Had ik vroege voorweeen waar ik toen heel erg van ben geschrokken. Viel de hulp die ik van buitenaf kreeg zo tegen, had ik het gevoel dat ik alles alleen moest doen, samen met m'n man. Maar toch was daar de roze wolk van de zwangerschap, inclusief bekkeninstabiliteit...

De dag van de geboorte heeft nu een lijn getrokken tussen voor en na. Sinds de geboorte heb ik weinig meer de vleugeltjes gehad die ik zo graag wil en had gehoopt.

Mijn kindje, daar ging al mijn energie naar toe. Hij kon er niets aan doen. Hij kan er niets aan doen. Mijn lijf blijft protesteren. Mijn hoofd lijkt steeds voller te raken.

Als mijn kindje huilde, vloog ik er naar toe. Arm schatje, hier is je mama. Inmiddels voel ik me zo energieloos, zo moe en ook verdrietig, vol, gespannen... Dat ik dat nog steeds doe maar het kost me zoveel energie...

Ik zou toch gelukkig zijn, met twee kinderen? Het gevoel van compleet zijn, een compleet gezin zijn zou zo'n wereld van verschil uitmaken dat alles wat er vanaf nu gebeurd, goed te doen is. Want ik zou gelukkig zijn.

De hel van de keizersnede heeft niet alleen een kindje maar ook PTSS opgeleverd.

Mijn liefste jongentje is nu ruim 5 maanden. Ik hou zielsveel van hem. Ik wil hem nooit meer kwijt. Maar oh wat vind ik het soms zwaar.
Wat voelt m'n lijf soms zwaar. Wat voelt m'n hoofd soms zwaar. Ik zou naar buiten willen vluchten. Wandelen zoveel ik kan. Buiten, de wind door m'n haar en m'n kindje in de wagen. Samen genieten. Er op uit trekken. M'n gedachten ordenen maar ook loslaten.

Helaas kan het niet. M'n fysieke gestel roept me terug. Zwaar overbelast. Van het rennen, door rennen. Ontkennen. 'Het gaat wel goed'.

Ik heb de eerste weken veel gehuild. Toen een paar maanden ontkent. Iedereen, elke moeder op het schoolplein kan dit. Ik ook. Ik ben back in business...

Maar nu niet meer. Ik ben nu thuis. Heb hulp bij het wegbrengen van m'n oudste. Die ik met pijn in m'n hart mee geef. 'Mama, ik wil dat jij me weg brengt naar school'...

Mama wil dat ook. Maar m'n lijf protesteert. M'n hoofd en lichaam trekt het op dit moment niet meer om meerdere malen per dag, tijdsdruk te voelen, zware Maxi Cosi te tillen, naar de auto, in de auto, uit de auto, op de wagen, van de wagen, in de auto, uit de auto, naar de voordeur, naar binnen.

Mama is moe.
Mama houdt van jullie.
Mama houdt van grote dochter
Mama houdt van kleine zoon
Mama is toch gelukkig.

Maar mama vindt het soms moeilijk.

Heel
Moeilijk

.