Wanneer is het teveel?

Het is koud in het ziekenhuis. De stoeltjes zitten hard en oncomfortabel. Hoewel ik wekenlang ervan overtuigd was dat het om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap ging, ben ik in de war nu dit ook echt is geconstateerd. Ik denk aan alle drama die eraan vooraf is gegaan.

Ik was 5 weken zwanger toen ik extreme buikpijn kreeg, ik verloor licht bloed. De verloskundige wilde een spoed echo doen, daar aangekomen dacht ze een vruchtzak te zien in de baarmoeder. Een mooie, prille zwangerschap. Ik ben er niet gerust op. Zeker niet wanneer ze zegt, 'de vruchtzak is wat plat, dus het zou bloed kunnen zijn maar daar ga ik niet vanuit'. Ik wel, dacht ik nog. Ze drukt me op het hart dat er een 50% kans is dat het gewoon goed gaat aflopen. Ik informeer of het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap kan zijn vanwege de pijn? Daar hoef ik me geen zorgen om te maken.

Een paar dagen later krijg ik wederom een enorme pijn aanval met bloedverlies, deze keer is er meer bloed maar het is niet wat ik bij een miskraam verwacht. Ik belde de verloskundige, ze vraagt of er stolsels inzitten, ik geef aan dat ik een mini bloedstolsel heb gezien van misschien 1cm maar geen weefsel. Ze zegt dat ze verwacht dat ik in een miskraam zit en de rest nog moet komen. Verdrietig ga ik naar bed.

De volgende dag tijdens het werk vertel ik mijn leidinggevende wat er speelt. Ik hou de gehele week pijn, zo nu en dan zijn het gemene aanvallen van steken. Ik beschrijf het als mijn acute nierbekonsteking. Om deze reden had ik mijn urine eerder die week al laten nakijken, die was schoon. Ik bel nogmaals de verloskundige dat ik het niet vertrouw. Ze zegt dat als de pijn echt onhoudbaar is en ik een pijne schouder krijg dat ik dan opnieuw moet bellen. Wat is onhoudbaar? Ik blijf die week in bed en bel uiteindelijk de huisarts voor advies. Nadat ik de situatie heb uitgelegd en mijn zorgen heb uitgesproken geeft ze aan dat ze de volgende dag terugbelt. Dat doet ze, maar met de mededeling dat de verloskundige zegt dat die pijn normaal is bij een miskraam. Tot zover dus een "second" opinion.

Ik geef aan dat we al ruim week voorbij de miskraam zitten maar dat maakt voor hen geen verschil. In die dagen erop bel ik nog een keer naar de praktijk, ik ben later die week ceremoniemeester op het huwelijk van een vriendin. Een huwelijk dat de dag erna toch wordt afgezegd vanwege Corona. De assistent houdt voet bij stuk, 29 oktober mag ik komen voor een echo. Ik huil en zeg dat ik het niet vertrouw. Uiteindelijk mag ik die maandag komen, later werd dit nog gewijzigd naar dinsdag, de 21e.

Mijn man en ik werken beiden in toerisme. Ik ben in afwachting van een reorganisatie maar bij hem moesten er al ontslaggesprekken
gevoerd gaan worden en enkele daarvan vinden die dinsdag plaats. Ik benader een echo centrum of zij een echo willen doen in het weekend zodat we samen zijn. Die zondag krijgen we te horen dat mijn baarmoeder inderdaad leeg is. We zijn verdrietig maar hadden het ook verwacht. In de auto naar huis krijg ik weer extreem veel pijn. De pijn houdt zeker 3 uur aan. Ik kan geen kant op. Die dinsdag krijg ik een andere verloskundige, ik uit mijn zorgen met betrekking tot de pijn. Ze doet een inwendige echo en concludeert dat de baarmoeder leeg is op wat rest weefsel na. Tijd om verder te kijken is er niet, haar collega zit in quarantaine en ze heeft het dubbele aantal afspraken. Ik voel me niet gehoord. Ze geeft aan dat als ik volgende week nog steeds pijn heb, ik maar moet bellen.

De week erop krijg ik wederom een pijn aanval, ik ben het zo zat. Het is 27 oktober als ik bel naar de praktijk en een verwijzing eis.
Ik kan die middag al terecht bij de gyneacoloog. Daar aangekomen doet ze een uitgebreide inwendige echo. Vrijwel meteen zegt ze dat er bloed en vocht in mijn buik zit. 'we wachten je HCG uitslag af, wanneer deze hoog is gaan we vanavond nog opereren'.

Ik kan mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik niet eerder op mijn strepen ben gaan staan.