Er komt geen einde aan..

Later die avond komen mijn bloeduitslagen terug. Mijn HCG is 166. Ze willen overgaan op een expectief beleid.
Ik ben opgelucht dat ik nu de zorg krijg die ik nodig heb maar ik baal dat ze niks kunnen doen.
In de daaropvolgende 1.5 week meld ik me op verzoek 4 keer in het ziekenhuis en 1 keer vanwege de pijn. Ze kunnen de zwangerschap dan nog steeds niet vinden. Eerder die week hebben ze de optie voor een MTX injectie besproken. Omdat mijn HCG destijds niet met 50% was gestegen, maar met 49% (166, 248), hebben ze de spuit eerder die week niet kunnen zetten. Mijn HCG stijgt gestaag door en op vrijdag 6 november krijg ik dan toch de MTX injectie.

De dag erop lijkt er weinig aan de hand. Ik ben moe maar daar is het mee gezegd. n de avond komen mijn zussen eten, we hebben een online familie uitje. Ik sla me er redelijk doorheen. Na het eten zeg ik nog tegen mijn zus dat mijn buik weer enorm uitzet. Zij vind dat dit wel meevalt in vergelijking met normaal. Ik ben licht beledigd dat ze denkt dat dit mijn normale figuur is maar vooruit. Om 12 uur ga ik naar bed.


Eenmaal in bed krijg ik al gauw weer buikpijn, tegen half 1 komt mijn man naar bed en ik geef aan dat de pijn weer in alle hevigheid terug is. Misschien vanwege de MTX? Ik besluit te gaan douchen maar al snel word ik duizelig, ik roep mijn man en verlies mijn bewustzijn kort. Hij belt met de afdeling verloskunde. We hebben dat nummer gekregen van de gyneacoloog gen zodat we niet naar de spoedeisende hulp hoefden in geval van nood. Ze vragen ons langs te komen. Omdat mijn man heeft gedronken moet ik mijn vader wakker bellen. Die arme man. Hij brengt me naar het ziekenhuis waar ze opnieuw een echo doen en bloed prikken. Omdat ze nooit iets hebben gevonden op de echo's en ik de dag ervoor een injectie heb gehad verwacht ik dat er weinig uitkomt. Mijn HCG blijkt licht gestegen en mijn HB gedaald. De gyneacoloog geeft aan dat ik mag kiezen, of ik ga naar huis en kom in ochtend terug om weer bloed te prikken of ik blijf een nachtje daar en we kijken morgenvroeg verder. Ik kies voor de laatste optie. Het ziekenhuis is een halfuur rijden en ik ben moe, het inmiddels ook 2 uur in de nacht. Mijn vader gaat naar huis en ik krijg een bedje toegewezen.


In alle vroegte komt er om 7 uur een verpleger binnen, hij doet wat routine checks.  Een halfuurtje later komt er een verpleegster bloed prikken. Ik mag niet ontbijten omdat er een kans is dat ik geopereerd moet worden dus probeer ik nog wat te slapen. Om 10 uur komt er een gyneacoloog. Ze geeft aan dat mijn HB in die 6 uur met een half punt is gedaald en dat ze toch gaan opereren. Ik moet er rekening mee houden dat ze mijn rechter eileider moeten verwijderen. Ik ben wat verbaasd dat ze verwacht dat het in mijn eileider zit. Alle eerdere echo's hebben niks opgeleverd en ik heb haar nog niet eerder ontmoet. Achteraf blijkt dat de andere gyneacoloog van die nacht dit vermoeden heeft genoteerd in mijn dossier. Ik kan thuis mensen op de hoogte brengen maar vanwege Corona mag ik maar 1 keer per dag 2 uur bezoek. Ik kies ervoor om mijn man pas na de operatie te laten komen.


Om 13:15 word ik opgehaald voor de OK. Ik ben hardstikke emotieloos en laat het allemaal maar op me afkomen. De afgelopen weken hebben te lang geduurd. Ik ben er klaar mee. Ik vind alles prima, ze doen maar. De zuster roept 'Veel succes' terwijl ze me van de verkoeverkamer de OK inrijden'. Ik roep nog bijdehand terug dat ik liever heb dat ze de arts succes wenst en dat ik hoop te slapen. Op de OK zijn 2 artsen, de gyneacoloog die ik vanmorgen heb gesproken en nog een andere arts. De "nieuwe" arts vraagt voorzichtig aan mijn gyneacoloog of ze me 'iets hebben gegeven' op de afdeling waarschijnlijk omdat ik nogal emotieloos oog. Ik antwoord dat ik er klaar mee ben. De gynaecoloog geeft bevestigd antwoord. Kort daarna val ik in een diepe slaap.

1058 x gelezen, 5

reacties (2)


  • Tryagain2020

    Wow heftig...

  • Bigbangtheory

    Het gekke is, ik heb geen idee hoe ik de maand oktober ben doorgekomen maar ik heb er nog steeds weinig emotie bij omdat ik het idee had dat daar toen geen ruimte voor was. Daarom heb ik het nu opgeschreven in blogs, een stukje besef denk ik.