Dag van de waarheid

Maandag was ik heel de dag nog druk in de weer met stof af doen, opruimen en zorgen voor mijn ventje. Ik voelde heel de dag al dat ik lichte krampen had maar niks ergs en dan 's avonds ben ik gaan slapen, wat een rot nacht dacht ik eerst. Veel last van krampen en elke keer dat ik dat volede moest ik naar het wc, maar ik stond er niet bij stil dat het eigenlijk weeën waren die ik had. :-) Rond 1u 's morgens vroeg mijn vriend als we niet naar het ziekenhuis moesten gaan, waarop ik zei: "is dat wel nodig, het is nog niet zo ver". En zo gingen de uren voorbij tot mijn vriend moest op staan om te gaan werken en ook dan moest ik weer naar het wc. Hij vroeg nog eens of hij niet moest thuis blijven en ik zei dat dat niet nodig was. Ik heb dan een douche genomen in de hoop dat die pijn zou verminderen of weg gaan maar niet dus. Mijn vriend was net vertrokken, maar ik dacht dat hij er nog was en wilde hem vragen om toch met mijn naar het ziekenhuis te gaan. Even was ik in paniek, want hij werkt in Zaventem bijna een 1 uur rijden van thuis, dus heb ik hem direct terug gebeld om te zeggen dat hij terug moest komen om naar het ziekenhuis te gaan. Van de zenuwen liet hij in de auto alles vallen en kwam direct terug naar mij. Hij was zo zenuwachtig dat hij eerst nog naar het wc moest voor we vertrokken maar dat kon geen kwaad want ik zat ook weer op het wc.

Rond 5u17 zijn we dan aangekomen in het ziekenhuis en hebben ze me direcht naar de verloskamer gebracht. Ze hebben me direct aan de monitor gehangen om te zien als alles nog goed was en ik bleek ook al 5cm ontsluiting te hebben, dus ik moest blijven. Maar ik kon het niet verdragen om te blijven liggen aan de monitor, enkel rond wandelen en puffen bracht verlichting dus hebben ze die af gedaan en af en toe moest ik even aan de monitor. Ik heb ook in het bad mogen liggen om de pijn te verlichten en dat deed echt deugd, ondertussen zat ik al op 7cm maar mijn vliezen wilde en konden niet op natuurlijke wijze breken waardoor de weeën alleen maar krachtiger werden en ik na een half uur nog steeds maar 7cm had.

Rond 9u hebben ze dan mijn vleizen geborken, maar door de pijn van die krachtige weeën ben ik dan beginnen overgeven waardoor mijn lichaam volledig uitgeput raakte. Dus heb ik maar een epidurale gevraagd, de assistent vroeg als ik dat echt wilde want ik was er bijna, maar ik kon niet echt niet meer en het echte werk moest nog komen. Dus hebben ze me die toch nog geven en met de dossis van de anesthesist had ik genoeg om te recuperen voor het echte werk begon. Mijn vriend zei ook dat ik voor dat moment als mijn weeën zo krachtig waren volledig van de kaart was en op niks meer reageerde als ze wat vroegen. Hij stond er ook stom van dat ik geen kik gegeven heb toen ik die prik kreeg, want hij kon zien wat ze deden en vond dat een beetje eng en werd bijna niet goed van. Na de prik vielen mijn weeën stil en moesten ze iets geven om ze terug op te wekken. Toen begon ik ze ineens terug te voelen en ik wilde ik terug bij duwen maar ik mocht niet meer van de asistent want dan was het moment daar dat ik mocht mee persen, wat een opluchting. Maar ik mocht nog niet volop mee persen omdat de gynaecoloog mij een knipje moest geven dus weer wat wachten.

Eerst perste ik verkeerd en de asistend en stagaire hebben dan geholpen door mee op mijn buik te duwen maar uiteindelijk verliep het vlot. De navelstreng hing wel rond zijn nekje maar hij zag er goed uit. Mijn vriend durfde wel niet gaan kijken. :-) En omdat mijn bekken redelijk smal zijn was het hoofdje wat vervormd maar mijn vriend dacht direct dat het misvormd was en werd er even niet goed van. Maar hij is heel de bevalling kort bij mij gebleven en hij is ook recht gebleven niet flauwgevallen. Zodra de baby dan bij mij lag vergat ik elke pijn die ik doorstaan had om dit schattige ding op de wereld te zetten.

Om 11u09 zag ons zoontje het levenslicht en na even bij mij gelegen te hebben werd hij gewogen, gewassen en mooie kleedjes aan gedaan. En dan vroeg de stagaire als hij zijn zoontje wilde vast houden terwijl ze met mij nog bezig waren, hij keek eerst onzeker naar mij van kan ik dat wel maar heeft hem dan wel aangenomen en dat zag er heel goed uit. Zodra hij geboren was hebben we dan iedereen verwittigd en rond 13u lag ik op de kamer. Van dan was het even wennen aan mijn nieuwe rol in dit leven als mama, maar ik heb er ook van kunnen genieten.

Na 5 dagen mocht ik dan zondag namiddag met ons zoontje naar huis.