Verwerking

Het is lang geleden dat ik iets heb gelogd hier en ik doe dit ook meer voor mezelf denk ik.

Ik heb afgelopen mei een bbz gehad. Ik ben door de spiraal heen zwanger geraakt voor de 2e keer.
De eerste keer ging het al vrij snel mis en was natuurlijk heel verdrietig maar jeetje deze keer is anders.
Het is zo'n 9maand geleden en ik zou dus rond deze tijd uitgerekend zijn en dat drong ineens tot me door en dat doet zo'n pijn.
Toen we met 3.4 weken erachter kwamen dat ik zwanger bleek was het dubbel, ik had natuurlijk niet voor niks een spiraal maar als het goed mocht gaan zouden we ervoor gaan samen.
Ik moest vanaf 4 weken om de dag bloedprikken en een echo in het ziekenhuis en telkens was er niks te zien maar ik had ook geen bloedingen dus opzich zag het er wel goed uit en bij elke echo leken ze toch wel iets van een zwangerschap te zien en werd de prognose beter.
Toen ik 6 weken zwanger was zagen we direct op de echo het kindje buiten de baarmoeder zitten, ik wist direct dat het mis was.
De gyn vertelde ons dat het eigenlijk niet eens een baby of zwangerschap te noemen was maar ja zo voelde het voor ons wel en zo voelt het nog steeds voor mij.
Ik moest nu gaan kiezen of ik medicijnen wilde om een miskraam op te wekken of een operatie waarbij het kindje en de rechter eileider zou worden weggehaald.
Dit was een moeilijke keuze maar uiteindelijk hebben we gekozen voor een operatie ivm de minder lange nasleep en mindere heftigheid wbt medicijnen enz.

Die dag erna werd ik geopereerd en was een rare dag.
Omdat ik met spoed moest worden geopereerd moest ik enorm lang wachten en ik was de hele dag nuchter en werd uiteindelijk pas tegen 14:30 geopereerd.
Na de tijd had ik niet veel pijn door de medicatie en ze vertelden mij dat alles goed was gegaan en dat ze ook wat plekjes endometriose hadden weggebrand.
Ik mocht een paar uur later naar huis en onderweg begon de medicatie uit te werken en oh wat had ik veel pijn.
Eenmaal thuis was m'n dochter zo lief voor me en m'n vriend hielp me met alles doen en regelen in huis.

Het herstel van de operatie duurde best lang, zo'n +- 6 weken
Het geestelijke herstel viel me opzich wel mee maar ik heb nu ineens het gevoel of dat er nu uit komt.
M'n vriend en ik twijfelen nog steeds of we nou wel of niet nog voor een kindje gaan en de timing is enorm rot.

Ik ben in september met 'n nieuwe baan begonnen en na 2 maand kwam ik in de ziektewet te zitten met een gebroken arm. Ik zit dus nog steeds nu in de ziektewet dus nu zwanger raken zou een slechte timing zijn, maar ja wanneer dan wel?
Ik vind het eng om ervoor te gaan, als het nu zou gebeuren zouden we er wederom voor gaan maar waar de angst vandaan komt dat we er niet voor durven te gaan dat weet ik niet maar het voelt allemaal zo dubbel.
Nu denk ik, als alles goed was gegaan was ik nu ongeveer bevallen. De afgelopen tijd is zo voorbij gevlogen en dat ineens dat besef er is voelt gek, en raar, en verdrietig.
Op dit moment weet ik niet hoe ik me zou moeten voelen maar ik zit er wel doorheen.
Ik weet ook niet zo goed wat ik hiermee wil door dit hier te bloggen maar het voelt niet verkeerd om het even uit m'n hoofd ergens te kunnen plaatsen.