Een blogje om even van me af te schrijven

En daar zitten we dan, midden in de 2e lockdown, 2e golf van het coronavirus. En 15+2 weken zwanger.

Het ukje groeit gelukkig goed, ik heb nu al 2x het hartje mogen horen, magisch zo´n geluid. Blijf het bizar vinden dat zoiets dan gewoon in je buik zit! 

En ondanks dat we zo graag een kindje wilden, dolgelukkig zijn dat ik zwanger ben, zweef ik niet op een roze wolk. En ik vind dat naar om te moeten zeggen. Want dat zou ik wel willen, ik wil iedere dag blij zijn dat ik zwanger ben. Maar dat ben ik niet. De laatste tijd veel zorgen gehad om de gezondheid van familie. Helaas een familielid in het ziekenhuis gehad wegens het coronavirus. De overigen hebben het allemaal gehad, maar waren gelukkig niet zo ziek dat ze naar het ziekenhuis moesten. De angst dat ik het zelf zou krijgen kwam meteen weer oplaaien, ook al woont dit deel van de familie niet in de buurt en zou ik het van hen niet kunnen hebben gekregen. Ik sliep er slecht door. Veel zorgen. Gelukkig gaat het nu goed met hen. 

Ik vraag me al tijden af, waarom was het ons al die tijd niet gegund? Waarom moest het nu midden in de pandemie toch lukken? Waarom wilde ik dit? Bij dit soort gedachten voel ik me schuldig naar het ukje in mijn buik, want dat is zo gewenst. Maar kan ik hem of haar wel het juiste bieden straks? Mijn onzekerheid is soms zo vervelend. 

Op het werk in het ziekenhuis is het druk, collega's worden uitgewisseld naar de corona-unit omdat daar steeds meer zorg nodig is. Daardoor ligt er meer druk op de overige collega's die niet op de corona-unit kunnen/willen werken. Extra diensten, schuiven van diensten. En daarnaast hijgt de studie nog in mijn nek. Al heb ik dat op een laag pitje, want ik heb genoeg aan mijn hoofd. 

Als klap op de vuurpijl blijkt mijn bloeddruk te hoog, dat had ik al een paar keer gehad voor ik zwanger werd, maar bij de huisarts na controle was er niks aan de hand. En nu toch doorgestuurd naar de gynaecoloog omdat ze dan misschien medicatie willen starten wat het liefst voor het einde van de 16e zwangerschapsweek wordt gegeven. Daar weer stress over. Wordt mijn bevalling dan meteen medisch? Heb ik de keuze straks niet meer om thuis te bevallen? Ik word gek van mezelf. Ik wil gewoon 'gewoon' moeder worden. Zwanger zijn, weinig zorgen, goede bevalling, gezond kindje en de voorbereidingen lekker samen met mijn man doen. De stofjes van kleding voelen, in de winkel inspiratie opdoen. 

En als ik het bijvoorbeeld met mijn moeder erover heb, die echt de hele zwangerschap op een roze wolk zat, snapt ze het niet zo goed. Waar maak ik me zo druk om? Het komt toch allemaal wel goed? En dat zal het vast wel komen, maar ik weet even niet hoe ik zo moet denken of me zo moet voelen. Dat is ook moeilijk uit te leggen, maar zo voel ik het nu eenmaal. Al kijk ik wel erg uit naar wanneer ik de baby voel, misschien dat me dat alles meer doet beseffen en ik me er beter bij voel.