Afgelopen week kwam het hoge woord eruit toen ik met een vriendin aan het kletsen was. We hadden het over haar leuke dochtertje, dat nu anderhalf is en al lekker door de kamer heen rent. De tijd gaat zo snel... Steeds als we het over kinderen hebben zeg ik: 'later als ik kinderen heb'. Maar ze herinnerde me eraan dat later ook al nu is. Want toch weer die tijd die vliegt.
En ze had gelijk. Later is nu. Maar nu is er nog geen zwangerschap. Al 14 maanden (verdeeld over 2 jaar) niet. Ik heb haar verteld van onze wens, ze wist het al, dat we graag kinderen willen. Ik heb haar ook verteld dat we daar al zo'n tijd mee bezig zijn. Maar dat ik steeds denk dat we verkeerd timen. Dat we het gewoon vaker gezellig moeten maken. Van mijn onzekerheid. Dat ik nog steeds oprecht blij ben voor iedere andere vriendin of familielid dat een zwangerschap aankondigd. Want ik gun het ze zo!
Maar nu realiseer ik me pas dat ik het mezelf ook zo gun! Vorig jaar zijn er 9 baby's geboren in de familie en vriendenkring. Elke zwangerschap heb ik met interesse gevolgd, babyshowers gevierd, cadeautjes gekocht. Dit jaar zullen er tot nu toe alleen al 5 baby's geboren worden. Mijn andere beste vriendinnetje vertelde me vorige week dat ze 12 weken zwanger is, nota bene uitgerekend op mijn verjaardag! Ik ben superblij voor haar. Maar nadat we ophangen ben ik ook verdrietig. Zulk nieuws wil ik ook delen.
En vandaag belt mijn schoonzus... ik weet dat ze een cyclusanalyse deden wegens twee eerdere miskramen. Maar nu is ze echt echt zwanger en het ziet er goed uit. Ze is uitgerekend op de verjaardag van haar broer (mijn man). Ook nu ben ik oprecht blij en niet eens verbaasd gezien ik van de wens en plannen wist.
Maar nu ben ik gewoon echt verdrietig. Ik moet nog een verwijzing bij de huisarts vragen, maar ik merk dat ik dat een enorme stap vind om te nemen. Ik wil niet steeds voor ieder wissewasje de huisarts bellen. Zo voelt het. Het maakt me onzeker, straks hebben ze wel iets over ons seksleven te klagen, dat we het niet goed hebben aangepakt, dat het zonde van de tijd is en kijk het nog maar even aan.
Ik ben nog met een opleiding bezig naast mijn werk, wat ook nog eens vies tegenvalt hoeveel tijd daar in gaat zitten en hoe moeilijk dat is. Toch begon ik eraan, want een zwangerschap was er nog niet van gekomen, dus waarom niet? Blijkbaar wil ik mezelf ook iets bewijzen, maar continue zit ik er tegenaan te hikken. Maar als die zwangerschap er nou eens nooit van komt... dan had ik deze kans toch ook niet willen laten liggen. Ik haat mijn eigen gedachten.
En dan komt het punt... dat ik niet met iedereen hierover kan en wil praten. Want niet iedereen hoeft te weten van onze kinderwens. Het wordt me al vaak genoeg gevraagd door bekenden en zelfs door wildvreemden (lang leve het werken in de zorg, iedereen zit je zwanger aan als je ook maar een beetje last hebt van je darmen in de nachtdienst, hoera). En steeds reageer ik lief, en lach ik mee. Maar soms wil ik gewoon huilen en roepen dat ik heus kinderen wil, maar dat het nog niet gelukt is! Maar ja, dat kan niet op je werk. En we gaan weer door.
Ik moest even klagen.
reacties (16)