Mag ik even klagen!?

Afgelopen week kwam het hoge woord eruit toen ik met een vriendin aan het kletsen was. We hadden het over haar leuke dochtertje, dat nu anderhalf is en al lekker door de kamer heen rent. De tijd gaat zo snel... Steeds als we het over kinderen hebben zeg ik: 'later als ik kinderen heb'. Maar ze herinnerde me eraan dat later ook al nu is. Want toch weer die tijd die vliegt. 


 


En ze had gelijk. Later is nu. Maar nu is er nog geen zwangerschap. Al 14 maanden (verdeeld over 2 jaar) niet. Ik heb haar verteld van onze wens, ze wist het al, dat we graag kinderen willen. Ik heb haar ook verteld dat we daar al zo'n tijd mee bezig zijn. Maar dat ik steeds denk dat we verkeerd timen. Dat we het gewoon vaker gezellig moeten maken. Van mijn onzekerheid. Dat ik nog steeds oprecht blij ben voor iedere andere vriendin of familielid dat een zwangerschap aankondigd. Want ik gun het ze zo! 


 


 


Maar nu realiseer ik me pas dat ik het mezelf ook zo gun! Vorig jaar zijn er 9 baby's geboren in de familie en vriendenkring. Elke zwangerschap heb ik met interesse gevolgd, babyshowers gevierd, cadeautjes gekocht. Dit jaar zullen er tot nu toe alleen al 5 baby's geboren worden. Mijn andere beste vriendinnetje vertelde me vorige week dat ze 12 weken zwanger is, nota bene uitgerekend op mijn verjaardag! Ik ben superblij voor haar. Maar nadat we ophangen ben ik ook verdrietig. Zulk nieuws wil ik ook delen.


 


 


En vandaag belt mijn schoonzus... ik weet dat ze een cyclusanalyse deden wegens twee eerdere miskramen. Maar nu is ze echt echt zwanger en het ziet er goed uit. Ze is uitgerekend op de verjaardag van haar broer (mijn man). Ook nu ben ik oprecht blij en niet eens verbaasd gezien ik van de wens en plannen wist. 


 


 


Maar nu ben ik gewoon echt verdrietig. Ik moet nog een verwijzing bij de huisarts vragen, maar ik merk dat ik dat een enorme stap vind om te nemen. Ik wil niet steeds voor ieder wissewasje de huisarts bellen. Zo voelt het. Het maakt me onzeker, straks hebben ze wel iets over ons seksleven te klagen, dat we het niet goed hebben aangepakt, dat het zonde van de tijd is en kijk het nog maar even aan. 


 


 


Ik ben nog met een opleiding bezig naast mijn werk, wat ook nog eens vies tegenvalt hoeveel tijd daar in gaat zitten en hoe moeilijk dat is. Toch begon ik eraan, want een zwangerschap was er nog niet van gekomen, dus waarom niet? Blijkbaar wil ik mezelf ook iets bewijzen, maar continue zit ik er tegenaan te hikken. Maar als die zwangerschap er nou eens nooit van komt... dan had ik deze kans toch ook niet willen laten liggen. Ik haat mijn eigen gedachten.


 


 


En dan komt het punt... dat ik niet met iedereen hierover kan en wil praten. Want niet iedereen hoeft te weten van onze kinderwens. Het wordt me al vaak genoeg gevraagd door bekenden en zelfs door wildvreemden (lang leve het werken in de zorg, iedereen zit je zwanger aan als je ook maar een beetje last hebt van je darmen in de nachtdienst, hoera). En steeds reageer ik lief, en lach ik mee. Maar soms wil ik gewoon huilen en roepen dat ik heus kinderen wil, maar dat het nog niet gelukt is! Maar ja, dat kan niet op je werk. En we gaan weer door.


 


 


Ik moest even klagen.


 

1140 x gelezen, 4

reacties (16)


  • AnnabellemamavanAbigail

    Ik heb het bij de 1ste aan niemand verteld, als mensen het vroegen zeiden we gewoon dat we nog geen wilde, enkel mijn zus wist ervan maar die probeert zelf al lang en had veel begrip, was uiteindelijk achter 6 maand toch zwanger, sommige mensen waren wel wat verrast omdat ze het niet hadden verwacht, nu proberen we voor een 2de, had gedacht dat die er ook wel rap ging zijn, en de mensen dus wel verteld, nu 1 jaar verder en nog niet zwanger, en ja de vragen zijn inderdaad niet leuk, versta je dus wel, veel succes, en het komt wel 🙂 vooral niet laten om eens goed uit te huilen als je er nood aan hebt, opkroppen is niet goed 🙂

  • Beertje90

    Ik heb het er gisteren even goed met mijn man over gehad. Hij merkte wel dat ik toch ergens mee zat nadat mijn schoonzusje het nieuws had verteld. Vandaag bel ik de huisarts om een afspraak/verwijzing. Hoe lastig ik dat ook vind. En toen even flink gaan sporten, waardoor de stress er ook even lekker uit was. Dus vandaag kijk ik er gelukkig weer wat rustiger tegenaan.

  • AnnabellemamavanAbigail

    Ik heb het bij de 1ste aan niemand verteld, als mensen het vroegen zeiden we gewoon dat we nog geen wilde, enkel mijn zus wist ervan maar die probeert zelf al lang en had veel begrip, was uiteindelijk achter 6 maand toch zwanger, sommige mensen waren wel wat verrast omdat ze het niet hadden verwacht, nu proberen we voor een 2de, had gedacht dat die er ook wel rap ging zijn, en de mensen dus wel verteld, nu 1 jaar verder en nog niet zwanger, en ja de vragen zijn inderdaad niet leuk, versta je dus wel, veel succes, en het komt wel 🙂 vooral niet laten om eens goed uit te huilen als je er nood aan hebt, opkroppen is niet goed 🙂

  • AnnabellemamavanAbigail

    Ik heb het bij de 1ste aan niemand verteld, als mensen het vroegen zeiden we gewoon dat we nog geen wilde, enkel mijn zus wist ervan maar die probeert zelf al lang en had veel begrip, was uiteindelijk achter 6 maand toch zwanger, sommige mensen waren wel wat verrast omdat ze het niet hadden verwacht, nu proberen we voor een 2de, had gedacht dat die er ook wel rap ging zijn, en de mensen dus wel verteld, nu 1 jaar verder en nog niet zwanger, en ja de vragen zijn inderdaad niet leuk, versta je dus wel, veel succes, en het komt wel 🙂 vooral niet laten om eens goed uit te huilen als je er nood aan hebt, opkroppen is niet goed 🙂

  • Lady-Whistledown

    Ik heb wel eens aan een collega keihard gezegd dat ik heel graag kinderen wil maar dat moeder natuur niet meewerkt toen ze er naar vroeg. Waarom zou je dat niet op je werk mogen delen? Blijf hoop houden (en als je dan zwanger bent, is iedereen hyperblij voor je)

  • Beertje90

    Het ligt steeds op het puntje van m'n tong, maar ik wil er ook weer niet teveel aandacht aan geven omdat mensen dan toch gaan vragen of je dan een medisch traject in gaat ofzo. Daar heb ik geen behoefte aan. Wel met mijn man even goed gepraat en gehuild. Hij begreep me heel goed, zijn wens is ook groot alleen laat hij dat wat anders blijken. Toch vandaag maar even de huisarts gebeld voor een afspraak, vond ik wel moeilijk, maar die stap uitstellen schiet ook niet op.

  • Grumble2.1

    Dit is geen klagen .. dit is door de regels heen vertellen dat jij verdriet hebt om iets wat niet lukt tot nu toe .. dikke knuffel

  • Beertje90

    Dankjewel

  • Lexy_

    Je moet luchten, en kunnen klagen . Al die stress kan niet goed zijn. Misschien wat liever voor jezelf zijn en wat meer kijken naar wat jij voelt ipv wat de ander voelt. Mss als je meer aan je zelfzorg werkt, dat je lichaam ook je gunstiger gaat zijn. Als het je energie zo leegzuigt is het mss een goed idee om iets te gaan doen waar je veel energie van krijgt...Nadat je eens goed gehuild hebt en je verhaal gedaan hebt, ook al is het tegen een wildvreemde. Het kan alleen maar goed doen. Het klinkt zo vermoeiend en verstikkend, je legt een hoge druk op jezelf. Hoeveel moed en kracht is wel niet nodig om zo onzelfzuchtig te zijn. Het siert je, maar te veel van iets is nooit goed...dus gooi het er maar eens goed uit!!

  • Beertje90

    Gisteren goed gesprek gehad met mijn man. Daarnaast op werk ook leidinggevende gesproken over de opleiding die ik volg, waar ik dus vooral energie in steek maar weinig van terug krijg. We hebben een plan opgesteld wat me wel gerust heeft gesteld. En toch een afspraak gemaakt bij huisarts.

  • Lexy_

    Wat krachtig van jou om die stappen te ondernemen. Je hebt echt voor jezelf gekozen deze keer ♡ echt knap ! Veel succes en dat alles terug in de plooi mag vallen voor jou

  • Zeldawarrior

    Natuurlijk mag je even klagen! Na zo lang proberen raak je nou eenmaal bezorgd en misschien ook wel gefrustreerd. Als ik je een advies mag geven: ga naar de huisarts en bespreek wat dit lange traject met je doet. Ik heb ook twee keer in je schoenen gestaan met een onvervulde kinderwens. En het is heel fijn om gehoord te worden en te weten dat er hulp komt. Als is het alleen maar ter geruststelling omdat er niets aan de hand blijkt. En als er wel wat aan de hand is, wordt gekeken naar mogelijke oplossingen. Ieder stapje brengt je dichterbij je doel, dus ga ervoor. Heel veel Sterkte en liefde toegewenst, voor jou en je man. ❤🍀🍀🍀

  • Beertje90

    Dankjewel! Heb het er met mijn man even goed over gehad en vandaag heb ik de huisarts gebeld. Hoe lastig ik dat ook vond...

  • Zeldawarrior

    Wat goed! Hopelijk krijg je daardoor wat steun en duidelijkheid.