Groei echo en bezoek aan verloskundige

Afgelopen maandag de 30-weken groei echo gehad. Het had wat in, maar goed...uiteindelijk weten we nu dat ons kindje waarschijnlijk niet zo groot zal zijn als ons meisje destijds. Ik zeg waarschijnlijk, want ik weet dat je altijd een slag om de arm moet houden hiermee. Ons meisje werd destijds ook op 3700 gram geschat, terwijl ze uiteindelijk 4190 woog...

We hadden voor de gelegenheid mijn schoonzusje gevraagd mee te gaan aangezien zij peettante van ons hummeltje zal worden en zij het zelf maar bij 1 kindje houden. Aangezien ze van ver moet komen, had ze in de auto (weliswaar stilstaand voor het stoplicht, maar toch...) een broodje gesmeerd. Dat was dus niet helemaal goed gegaan, want toen ze bij het ziekenhuis aankwam waar ik de echo moest laten maken, had ze om haar hand een zakdoekje gevouwen zitten. In eerste instantie leek het mee te vallen, maar het was toch een vrij diepe wond die ze gemaakt had met haar mesje en dus zei ik tegen haar dat we anders straks maar even langs de eerste hulp moesten gaan. Tja, nu we toch in het ziekenhuis waren...

Toen ik me meldde voor de echo zei de receptioniste dat ik een uur te laat was. Ik begreep er helemaal niets van, want bij de verloskundigenpraktijk waar ze de afspraak voor me gemaakt hadden, hadden ze toch echt 9.40 opgeschreven. Gelukkig had ik het afspraakkaartje bij me en kon ik het ter plekke aantonen. De receptioniste zei dat ik even plaats kon nemen, aangezien het wel even kon duren, omdat ze me er tussen moesten plannen. Dat vond ik niet zo'n ramp. Aanspraak genoeg met mijn schoonzus erbij en mijn man en dochtertje gingen naar de speelplaats in de kantine van het ziekenhuis.

Sneller dan gepland konden we echter toch naar binnen en dus begon voor mijn schoonzus de zoektocht naar mijn man en dochtertje, want ik werd al binnengeroepen en zij was helemaal niet bekend in ons ziekenhuis... Al met al was het rommelig toen uiteindelijk iedereen weer bij elkaar was en de echo gemaakt kon worden. Die was gelukkig prima in orde. Het kindje lag keurig op schema volgens de metingen. Hoofdomtrek iets groter en de beentjes juist weer wat korter. In ieder geval niet zo'n heel groot kind als ons meisje destijds; zo ziet het er nu naar uit.

Toen de echo achter de rug was en ik mijn schoonzus vroeg hoe het met haar hand was, bleek dat ze er toch wel veel last van had. Ook had ze wat minder gevoel in haar pink en dat vond ik wel een reden om direct naar de eerste hulp te gaan. Uit ervaring met mijn hernia weet ik hoe vervelend het kan zijn als er een deel van een zenuw uitvalt/kapot is. Vervolgens hebben we dus 2,5 uur bij de eerste hulp gezeten en konden we met een flinke pleister en een tetanusprik naderhand weer naar huis...Wat een dag!

Woensdag volgde weer een bezoek aan de verloskundige. Gelukkig zag ook daar alles er goed uit. Mijn bloeddruk was netjes, 110/65 (de rust van mijn vervroegd verlof doet me dus goed) en ook was er een mooie hartslag van ons hummeltje te horen. Tevens bleek dat ik deze keer geen Rhesus anti-D injectie behoef te hebben, want hummeltje heeft, anders dan ons dochtertje destijds, dezelfde bloedgroep als ikzelf. Mooi om te horen dus!

We gaan nu op naar de volgende groei echo (34 weken) en ons eerste bezoek aan de gyneacoloog op 15 oktober.