Sinterklaas en een groot bed

Het waren spannende tijden de afgelopen week. Niet alleen werd het Sinterklaasfeest uitbundig gevierd, maar ook werd er een groot bed bezorgd voor ons meiske en tja, dat brengt dan de nodige spanningen met zich mee...

In het weekend van 24 en 25 november begon het voor ons al bij mijzelf en bij mijn man op het werk. Helaas komt het ieder jaar zo uit dat we op allebei de dagen in het weekend Sinterklaas hebben; eerst bij mij en dan bij mijn man zijn werkgever. Dat is dus erg druk en opwindend voor ons meiske die iedere verandering en spanning heel erg goed aanvoelt. Als eerste dus bij mij op het werk en dat ging meteen met tranen gepaard toen de Pieten aankwamen. Gelukkig zaten we aan tafel bij een collega van mij wiens dochtertje ook geen hoogvlieger is en die vond het dus net zo eng.We zijn rustig met beide dames aan tafel blijven zitten en hebben alles de gehele middag vanaf een afstandje gevolgd. Sinterklaas was zo slim om na het uitdelen van alle kadootjes, waar ze aan de hand van mama dan nog wel voor mee durfde te lopen, speciale aandacht te besteden aan de twee teruggetrokken meiden die allebei met een knuffeltje in de hand de andere kinderen en Pieten aanschouwden. Hij kwam op zijn hurken zitten (die Sint weet hoe het hoort!) en daardoor won hij al snel het vertrouwen, waardoor ons meiske en ook het dochtertje van mijn collega zelfs antwoord gaven op zijn vragen.

De volgende dag ging het al een stukje beter. Wel de gehele middag aan tafel gezeten, maar uiteindelijk ging ze met papa mee en gaf de Sint zelfs een handje. Erg trots dus op haar, want dat was een èchte overwinning! Zondag bij oma en opa geweest (heerlijk verwend!) en op pakjesavond nog wat kleine cadeautjes thuis opengemaakt. Kortom..het is weer achter de rug en dat is maar goed ook. Een leuk, maar wel druk en spannend feest.

Op 6 december kwam daar dan ook nog het grote bed achteraan. We hadden afgesproken dat mijn vader het op de 7e in elkaar zou komen zetten. Uiteraard hadden we haar af en toe laten kijken tussendoor, want dat er wat gewenning voor zo'n megaverandering nodig is, dat wisten we wel. Toen het uiteindelijk klaar was en mijn ouders weer naar huis vertrokken waren, kwam de tijd om haar daadwerkelijk in bed te gaan leggen. Dat was dus huilen, gillen, krijsen... Mijn man liet ons even alleen; hij vindt het vaak moeilijk om met zo'n situatie om te gaan en op zich ben ik daar vaak wel blij mee, want het geeft mij de gelegenheid ons meisje tot rust te manen. Steeds op haar in blijven praten dat het niet eng is en dat ze mama kan vertrouwen, heeft er toegeleid dat we een ruime drie kwartier later zover waren dat ze in haar nieuwe, grote bed lag. De volgende ochtend werd ze wakker met een grote grijns op haar gezicht, want 'bed was fijn!' Gelukkig maar...uiteindelijk komt het, met veel geduld, ook voor haar helemaal goed!!