Het wordt me allemaal een beetje te veel

Ik begin het schrijven van deze blog met een diepe zucht. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen. Het loopt allemaal niet zo lekker als ik had gehoopt.

Laat ik beginnen met Lisanne. Ze doet het eigenlijk hartstikke goed. Ze is een heel lief en tevreden meisje. Ze groeit als kool. Helaas werd ze vorige week ziek en moest ze een nachtje doorbrengen in het ziekenhuis. Een dubbele oorontsteking, maar gelukkig geen RS-virus waar de kinderarts bang voor was. Haar oren lijken nu wel beter, maar ze is nog steeds snotverkouden. Zo sneu...

Ik baal ervan dat ik nog steeds niks heb gehoord van het consultatiebureau. Ik had er een klacht ingediend vanwege het geven van onjuist advies tav de borstvoeding. Dat ging op een niet zo leuke manier. Heb er eerder ook een blog over geschreven. Ze hebben me gebeld, maar Lisanne lag toen in het ziekenhuis en de batterij van mijn telefoon was leeg. Ze hebben dus mijn voicemail ingesproken dat ze me terug zouden bellen, maar dat is niet meer gebeurt. Ik heb zojuist de GGD gebeld en ze zoeken het uit, maar ondertussen blijft bij mij de onvrede hangen.

Renske is deze week ook ziek geweest. Niet ernstig, wat koorts, hoesten en natuurlijk ook weer een kroepaanval. Gelukkig schrik ik daar niet meer van, dat heeft ze eigenlijk altijd bij koorts. Maar het is wel naar om te zien. Ze is een paar dagen thuis geweest en nu weer naar school. Dus daar was ik ook erg druk mee.

Waar ik me zorgen over maak bij Renske is haar gedrag. Op school begint het toch wel een probleem te worden en ook thuis daagt ze ons behoorlijk uit. Ze probeert alle aandacht naar zich toe te trekken op een heel negatieve manier. En wij weten soms gewoon niet hoe we daarmee om moeten gaan. Ik heb vanmiddag de juf gesproken. In eerste instantie zouden we in zee gaan met de schoolverpleegkundige. Nu heeft de intern begeleider van school daar niet zo heel goede ervaringen mee. Die stelt voor om een gezinsbegeleider of zo in te schakelen (ik weet even niet meer hoe ze dat noemde, iets met gezins...huppeldepup). Eigenlijk hetzelfde idee, maar dat zag de ib'er wat meer zitten dan iemand vanuit de GGD.

Ik heb ook aangegeven bij de juf dat ik graag het gehoor van Renske wil laten nakijken, want zeker gezien de geschiedenis van Renske met oorontstekingen en daardoor een lichte achterstand in haar spraakontwikkeling, zou het zomaar kunnen dat ze niet goed hoort. Niet dat dat de hoofdoorzaak van het gedrag van Renske is, maar het zou het gedrag wel kunnen versterken als ze niet goed hoort. Dus ik heb afgesproken dat ik komende maandag even bel met de assistente van de huisarts om te overleggen over een gehoortest.

Ook willen we graag met z'n allen om de tafel, dus wijzelf, de juf, de ib'er en degene die ons gaat begeleiden. Dat we de neuzen allemaal dezelfde kant op krijgen in elk geval. Ons doel is dat Renske wat meer positief gedrag laat zien, zowel thuis als op school, en minder op een negatieve, opvallende manier aandacht vraagt.

Met mijzelf gaat het helemaal niet goed op dit moment. Ik herstel maar langzaam van de bekkeninstabiliteit en het ziekzijn van Lisanne vorige week heeft er behoorlijk ingehakt. Te veel de trap op en af en een heel eind lopen in de het ziekenhuis... het heeft me geen goed gedaan en heb een enorme terugval gehad. Ik heb ontzettend veel pijn in mijn rug en vooral 's nachts in mijn schaambot. Vanmorgen heb ik de fysio aan huis gehad. Ze kon eigenlijk niet anders dan mijn verhaal aanhoren. We kunnen de oefeningen niet ophogen en er is niets meer aan te passen in ons huis om het mij makkelijker te maken.

Ze concludeerde dat het herstel bij mij erg langzaam gaat en dat het allemaal langer dan normaal duurt. Ze wil het nog wel even aanzien, maar als het nóg langer gaat duren, dan stuurt ze me door naar het ziekenhuis en dan moet ik de revalidatie in. Ze gaat het in elk geval geen máánden meer aanzien. Officieel moet ik eigenlijk over 3 weken weer aan het werk, maar ze zegt dat ik dat wel kan vergeten. Op z'n vroegst rond de zomer pas weer, maar misschien ook wel pas veel later. Ik moet eerst alles weer kunnen voordat ik weer aan het werk kan. Het zou toch te gek zijn als ik thuis hulp nodig heb in het huishouden en wel aan het werk ga, zo zei ze dat. En daar heeft ze ook wel gelijk in.

Dus ik baal als een stekker. Ik wil zo graag weer aan het werk. Deze week zijn mijn collega's op kraamvisite geweest. Het was zo gezellig en het was zo leuk om de verhalen van het werk weer te horen. 's Avonds ben ik in tranen uitgebarsten bij mijn man. Ik mis het werk zo. Ik ben al een half jaar bij huis en het gaat nu nog wel minstens een half jaar duren voordat ik er überhaupt weer aan mag gaan denken om aan het werk te gaan.

Ook voeren mijn man en ik al een paar weken de discussie om een cosleeper aan te schaffen. Ik wil heel graag zo'n ding, zodat ik 's nachts niet zo vaak mijn bed in en uit hoef. Lisanne ligt nu in de oude familiewieg van mijn man, bij ons op de kamer. Maar qua pijn in mijn bekken breekt het me nu op om telkens in en uit bed te gaan. Ik heb dit ook besproken met de fysio. Die vond het ook een heel goed idee om zo'n ding aan te schaffen, want daarmee maak ik het voor mezelf alleen maar minder belastend. Dus nu heb ik mijn man ook over de streep kunnen trekken en heb vanmiddag gelijk een cosleeper besteld. Natuurlijk had ik de perfecte cosleeper al wekenlang onder mijn favorieten staan, dus ik hoefde alleen nog maar op het knopje bestellen te drukken. Dus vanaf volgende week hoef ik niet meer 's nachts voor elke poep en scheet van Lisanne mijn bed uit. Jeee! Rust!

Alles maakt wel dat ik me heel erg down voel. Ik weet niet of het depressief is te noemen, maar ik huil heel veel en lachen voelt vaak wat geforceerd. Ik heb de laatste tijd vaak huilbuien en woedeaanvallen. Ik voel me enorm schuldig over het feit dat ik niks kan en hulp moet vragen aan iederen. Ik heb het gevoel dat ik teveel vraag van iedereen. Ook reageer ik me af op Renske door heel snel boos te worden. Daarnaast maak ik me zorgen om alles, ben bang dat er wat met de kinderen gebeurt. Als Renske rondloopt met een schaar, potlood of spateltje van de klei in haar handen dan raak ik in paniek, want dan zie ik levendig voor me hoe zo'n ding in het hoofd van Lisanne vast zit. Of ik ben bang dat ik Lisanne laat vallen of gewoon uit mijn handen laat glippen. Dat zie ik letterlijk voor me en dan wordt ik er bang van. Ik heb gezond verstand, dus weet dat die angst niet reëel is, maar die beelden komen gewoon in mijn hoofd.

Misschien hang ik wel tegen een postnatale depressie aan of zo. Mijn man en ik hebben van de week heel erg ruzie met elkaar gehad. Het wordt hem allemaal teveel, zijn werk en de zorg om mij en de kinderen. Tel daarbij mijn frustraties, boosheid en verdriet op. Plus de slapeloze nachten door zieke kinderen. En je hebt een ontploffing. Dat was niet leuk...En toen zei ik tegen hem dat ik misschien wel een postnatale depressie heb. Hij keek me eerst aan alsof ik niet goed snik was. Toen krabbelde hij terug en zei hij dat hij wel vrij zou nemen en gelijk met me naar de dokter zou gaan en dat ik me maar moest laten opnemen. Uiteindelijk hebben we, toen de rust weer was terug gekeerd, besloten dat we even het weekend zouden aankijken en als ik me dan nog zo voel dat we dan even contact opnemen met de huisarts. En dan moet die maar even kijken of er verdere hulp nodig is. Ik moet eerlijk bekennen dat ik me vandaag minder down voel dan gisteren, ik liep zelfs te zingen toen vanochtend de zonnestraaltjes vrolijk naar binnen schenen toen ik de gordijnen open deed. Dus we kijken het nog wel even aan...

Dus ja, het wordt me allemaal een beetje te veel. Er spelen nu zoveel dingen tegelijk, daar heb ik even tijd voor nodig om het allemaal te verwerken. Gelukkig kan ik hier nog een beetje van me afschrijven, dat lucht me ook wel op.