Kleuterperikelen

Vanmiddag had mijn moeder Renske opgehaald uit school. Ze kwam thuis met een heel verhaal over dat de juf een heel gesprek met haar was aangegaan over het gedrag van Renske. Ze was onhandelbaar geweest vandaag.

Ik heb de juf maar even gebeld, om het verhaal rechtstreeks aan te horen. De juf had de hele dag politieagentje moeten spelen. Als ze iets aan Renske vroeg werd ze compleet genegeerd, ze deed van alles wat niet mocht, ze luisterde voor geen meter. De juf wilde zo graag Renske complimentjes geven en haar positief benaderen, maar zoals ze zich vandaag had gedragen lukte dat gewoon niet. De juf baalde er zelf ook ontzettend van. Renske vraagt heel veel aandacht, veelal op een negatieve manier, en die kan ze haar niet continu geven. Ze heeft nog meer kinderen in de klas die haar aandacht nodig hebben.

En dit is niet iets van de laatste dagen, maar het is al vanaf het begin van het schooljaar, vanaf dat Renske voor het eerste naar school ging. Telkens wisten we wel een reden voor haar gedrag te benoemen: ze moest nog wennen, het waren spanningen vanwege Sinterklaas, ze had een zusje gekregen... Maar ja, ik zei ook tegen de juf, het zijn misschien allemaal wel goede redenen waarom ze zich zo gedraagt, maar zo kun je wel honderd excuses voor haar gedrag verzinnen.

Ik heb de juf verteld dat ik tegen precies hetzelfde gedrag aanloop thuis. Gek wordt ik er van. Zolang ik haar aandacht geef is het goed. Samen knutselen, spelletjes spelen, filmpje kijken, allemaal heel gezellig. Ze knuffelt me en vindt me de liefste mama van de wereld. Ik geniet ook volop van die momenten. Maar ik kan haar niet altijd maar bezighouden. Ik heb ook nog een ander kind die veel aandacht nodig heeft. Ik moet mijn aandacht verdelen. Maar ik moet ook weleens eten koken, bellen, naar de wc, mijn huishouden doen of gewoon even onderuit op de bank een tijdschrift lezen. En dan begint het geouwehoer... Springen op de bank, gooien met speelgoed, gillen en schreeuwen, Lisanne wakker maken, boven op mijn benen gaan staan als ik op de bank lig...

Ik weet het soms niet meer met haar. En mijn man ook niet. We mopperen de hele dag op haar. En alles moet en niks mag. Ik word er soms erg verdrietig van. Ik zie dat Renske graag positieve aandacht wil, maar ze krijgt van ons heel veel negativiteit terug door alle fratsen die ze uithaalt.

De juf en ik zitten op één lijn met elkaar. Er moet iets gebeuren. We gaan de schoolverpleegkundige inschakelen om eens te kijken naar Renske en onze aanpak van haar gedrag. We zitten op school en thuis in een verkeerde spiraal en dat moeten we doorbreken. De verpleegkundige kan ons misschien helpen die spiraal te doorbreken. Misschien kunnen we onze aanpak van het gedrag veranderen. Of misschien moet het gedrag van Renske beter bestudeert worden.

Ik zei ook tegen de juf dat ik niet zo'n ouder wil zijn die haar kop in het zand steekt en zegt dat er met mijn kind niks aan de hand is. Het is echt niet iets van de laatste maanden dit gedrag. Renske is al vanaf haar geboorte een pittig dametje en ik heb soms echt moeite om met dat gedrag om te gaan. Dat ze er op school ook niet goed mee om kunnen gaan is voor mij wel een bevestiging dat het in elk geval niet alleen maar te wijten is aan mijn manier van opvoeden. Ik ben immers niet de enige die niet goed om weet te gaan met haar gedrag en op school gedraagt ze zich niet veel anders dan thuis.

Morgenmiddag heb ik weer een belafspraak met de juf. Dan heeft ze de intern begeleider van de school gesproken en kunnen we concrete afspraken gaan maken met elkaar. Ik maak me er best wel zorgen over, maar we zullen zien waar het schip strand met Renske. Dit is iets wat zeker nog wordt vervolgd dus...