De tijd vliegt

We zijn inmiddels alweer een week op weg in het nieuwe jaar. Een week lijkt wel niets! Dat is zo voorbij. Sowieso vind ik de tijd wel heel snel gaan. Het is zo'n cliché dat als je kinderen hebt dat je dan pas merkt hoe snel de tijd gaat. Dat is het nadeel van clichés, vaak spreken ze wel de waarheid. Renske wordt deze maand alweer 4,5 en Lisanne was 2 dagen geleden alweer 1 maand. De weken lijken voorbij te vliegen zonder dat ik er erg in heb.

Renske is deze week weer naar school, nadat ze 2 weken vakantie heeft gehad. Maandag kon ze haar draai nog niet echt vinden op school, maar ik geloof dat ze het nu wel weer naar haar zin heeft. Ze komt in elk geval met enthousiaste verhalen thuis, over met welke vriendinnetjes ze heeft gespeeld en wat ze allemaal heeft gedaan. Maar ze vindt het ook wel eens stom, dan MOET ze een werkje doen van de juf terwijl ze eigenlijk in de poppenhoek wil. Maar over het algemeen vermaakt ze zich wel.

Ze raakt er al steeds meer aan gewend dat we een baby in huis hebben. Ze is niet meer zo boos als in de eerste weken, alhoewel ze soms nog wel een beetje dwars kan doen als ik Lisanne aandacht geef in plaats van haar. Ik probeer mijn aandacht zo goed mogelijk te verdelen, maar ik kan me natuurlijk ook niet in tweeën splitsen en dan moet ze gewoon even wachten tot ik klaar ben met haar zusje. En dat vindt ze soms nog wel moeilijk. Dan haalt ze van alles uit, ze slaat met de deuren of ze maakt iets opzettelijk kapot of ze gaat héél haar schreeuwen/zingen/gillen om maar de aandacht te krijgen. Maar het gaat al steeds beter merk ik, die buien heeft ze steeds minder vaak.

Ook is ze minder onhandig met Lisanne. In het begin kneep ze Lisanne zowat fijn als ze ging knuffelen en zat ze telkens aan haar hoofd (wat ik dus niet wil hebben). Nu geeft ze lieve zachte kusjes en knuffeltjes en houdt ze lief haar handje vast en aait haar over haar wangetjes. Maar als Lisanne huilt vindt ze dat niet leuk. 'Mama waarom huilt ze nou de hele dag?' vraagt ze dan als Lisanne weer eens huilt. 'Tja, dat doen baby's nu eenmaal' is dan mijn reactie. 'Het is de hele dag wèèèh wèèèh' of 'wát een drama!' roept ze dan uit.

Lisanne huilt helemaal niet zoveel, maar het is de beleving van Renske dat ze zoveel huilt. Eigenlijk is Lisanne een heel rustige baby, zeker in vergelijking met Renske. Die heeft heel veel gehuild en gegild als baby. Ik kan me herinneren dat ik daar soms helemaal niet goed tegen kon. Dan legde ik haar huilend in haar bedje en moest er dan gewoon even bij weglopen, want dan wist ik gewoon even niet meer wat ik met haar moest. Renske is altijd al een driftkikkertje geweest, als baby al en is dat nu nog steeds. Nu moet ik toegeven dat ze dat niet van een vreemde heeft, want ik ben zelf net zó driftig. Maar Lisanne is veel rustiger, die heeft denk ik veel meer van het rustige karakter van mijn man.

Alleen 's nachts... Tussen 10 en 1 uur... Dan verandert ze in een hongerige, aanhankelijke baby die huilt om aandacht en alleen maar stil is aan de borst en op de arm. Echt het meest onhandige tijdstip van de dag. Dan zijn we zelf moe en willen we slapen en dat begint ze. Misschien voelt ze het aan, dat we dan prikkelbaarder zijn en dat ze daarom misschien om aandacht vraagt. Geen idee.

Rond een uurtje of 10 begint ze gewoon te huilen en is dan pas stil als ik haar aanleg. Ongeacht hoe laat ze de vorige voeding heeft gehad. Dus dan voedt ik haar en dan valt ze in slaap. En dan leg ik haar over in de wieg. En dan slaapt ze nog steeds. Dan doe ik het licht uit. En ze slaapt nog steeds. Totdat ik ga liggen. Dan is ze wakker. Ik probeer haar te troosten, ik probeer haar in slaap te wiegen, ik laat haar een boertje doen, ik controleer haar luier, warm haar bedje op met een kruik... niets werkt. Totdat ze weer aan de borst ligt. En dan drinkt ze de hele borst leeg en valt in slaap. En dan leg ik haar weer in de wieg. En dan begint het riedeltje weer van voren af aan. 

Tot het een uurtje of 1 is. Dan heeft ze 3 of 4 keer aan de borst gelegen en dan is het goed. Buikje vol en moe gehuild valt ze dan in slaap. Nu kan ik het geestelijk wel aan... oké ik ben dan wel moe, maar ik kan 's ochtends wél uitslapen dus uiteindelijk krijg ik wel voldoende slaap... maar lichamelijk is het een heel ander verhaal. Het herstel van mijn bekkeninstabiliteit valt me namelijk vies tegen. En 's nachts iedere keer bed in, bed uit, bed in, bed uit, etc. werkt niet bepaald mee aan mijn herstel. Mijn lichaam is moe en ik moet rusten, maar ik kom gewoon niet aan die rust toe. Wat tot gevolg heeft dat ik ONTZETTEND pijn heb aan mijn rug en schaambot 's nachts. En bij iedere gang uit bed doet het alleen maar meer pijn.

Gisteren heb ik de fysio aan de telefoon gehad. We hadden een telefonische afspraak gepland staan namelijk. Ik heb aangegeven dat het herstel niet gaat zoals ik had gehoopt en dat ik weinig verbetering merk. Ik zou eigenlijk 14 februari weer aan het werk moeten (goddank heb ik nog 2 weken vakantie aansluitend), maar ik zie het niet gebeuren dat ik op zo'n korte termijn weer voldoende hersteld ben. Ik kan nu niet langer dan 10/15 minuten achter elkaar staan of lopen. Ik kan maar 1x per dag de trap op en af. Ik heb nog steeds moeite met tillen en bukken. Ik kan mijn eigen dochter niet eens naar school brengen. Ik kan mijn huishouden niet doen, ja een beetje afstoffen of een doekje ergens overheen halen (zolang het maar op ooghoogte is), maar ik kan niet stofzuigen/dweilen/wassen en strijken/bed opmaken, etc. Ik verwacht op de korte termijn echt nog niet veel verbetering hoor. En ik hoor overal om me heen van vrouwen die dit ook hebben gehad dat het volledige herstel nog wel een jaar kan duren. Nou, ik maak mijn borst vast nat...

Dus mijn man en ik zijn een beetje aan het nadenken over hoe we Lisanne in de nacht beter kunnen laten slapen. Zodat ik ook mijn rust beter kan pakken. Ik heb gisteren slaapzakjes in een klein maatje gekocht (het is nog even wachten tot ik ze binnen krijg met de post). Misschien als ze wat warmer aangekleed is dat ze dan beter slaapt. Nu trappelt ze haar lakentjes af en heb ik het idee dat ze het misschien koud heeft. We warmen haar bedje al op met de Zensy, maar dat is denk ik niet voldoende. Dus we willen graag een slaapzakje proberen.

Een andere optie is een cosleeper. We willen de slaapzakjes eerst uitproberen. Maar we zijn ons al aan het oriënteren op zo'n aanschuifbedje. Als ze onrustig blijft ondanks een slaapzak, is het misschien een idee om haar 's nachts nog dichter bij me te hebben. Dan kan ik haar vanuit bed troosten en haar dichtbij me houden, op een veilige manier, dus niet zo los bij ons in bed. Bovendien hoef ik dan niet elke keer mijn bed uit, waardoor ik mijn bekken meer rust kan geven. En als ze gevoed moet worden, kan ze gewoon in haar bedje liggen. Voordeel is dan dat als ze in slaap valt, ze niet wakker wordt omdat ik haar optil en in een koud wiegje terug leg. Dus dat is denk ik onze volgende stap.

Ik ben benieuwd. Ik hoop dat als ik de volgende keer een blog schrijf, dat het dan beter gaat. Gelukkig gaat het verder wel heel goed met Lisanne hoor! Vrijdag moeten we naar het consultatiebureau, en ik ben benieuwd hoeveel ze dan alweer is gegroeid. Dat het hard gaat dat zie ik zo ook wel, maar ik ben wel benieuwd hoeveel precies. Maar dat is dan weer voer voor een volgende blog!