Klein klein kleutertje

Wat gaat de tijd toch snel! Zo was ze nog een baby en nu gaat ze al naar school. Waar ze zich als een vis in het water voelt. Ik ben zo ongelooflijk trots op haar! Ze heeft haar plekje inmiddels helemaal gevonden in de klas. Ze heeft vriendjes, leert ontzettend veel nieuwe dingen en gaat vol enthousiasme naar school.

Tja, kleine meisjes worden groot. Afgelopen maandag was er materiaalavond op school. Renske mocht mij en oma haar klas laten zien en het materiaal laten zien waar ze op school mee werkt. Ze zit op een montessorischool, dus het is anders dan op een reguliere basisschool. Mijn moeder kent dat allemaal niet. Ik wel, ik heb ooit de PABO gedaan en me gespecialiseerd in het Montessori-onderwijs. Ik ken dus alle materialen waar ze mee werkt. Oma vond het prachtig om te zien wat ze allemaal doet op school. Heel anders dan vroeger bij jullie op school, wist ze me te vertellen. Ja, dat geloof ik graag!

Renske heeft vol enthousiasme wel 10 verschillende werkjes laten zien. Ik vond het wel jammer dat mijn man er niet bij kon zijn, maar die kan niet veel vrij meer vragen, anders komt hij in de knoei met zijn vrije dagen als de baby is geboren. Daarom vond ik het des te leuker dat mijn moeder erbij kon zijn. Zo kreeg zij ook een indruk van wat er gebeurt in de klas bij haar kleinkind.

Ze leert er ook zo ontzettend veel! Renske is best wel slim en kon voordat ze naar school ging al heel goed tellen en letters herkennen en ze kende alle kleuren en vormen al. Maar nu telt ze al tot 100 en kan alle cijfers van 0 t/m 9 ook schrijven. Ook kan ze al letters lezen en herkent haar naam als die ergens staat geschreven. Gisteren kreeg ik een kaartje van vriendinnen en op de envelop stond mijn naam. Marijke! riep ze heel hard toen ze de envelop vast had. Mama, daar staat Marijke, dat ben jij! Ik was echt stomverbaasd dat ze dat kon lezen.

Ook leert ze steeds meer begrippen en gaat ze steeds duidelijker praten. Vorige week zijn we nog even bij de logopediste geweest om te bepalen hoe Renske ervoor staat. Ze slist nog wel een beetje, maar verder doet ze het hartstikke goed! We hoeven niet meer terug te komen. Tenzij het slissen erger wordt of niet af te leren is. Ze maakt hele duidelijke zinnen, spreekt de woorden helder en zonder haperingen uit. Ze gebruikt de juiste lettercombinaties en ze is goed te verstaan voor anderen. Ik weet zeker dat school haar daarin al heel erg heeft geholpen.

Ook speelt ze nu al zo af en toe bij een vriendje of vriendinnetje van school. Als ik haar dan ophaal krijg ik alleen maar complimenten dat ze zich zo goed gedraagt en dat ze wel vaker mag komen spelen. Dan kijk ik naar haar en dan vind ik haar zó groot! Ze begint steeds meer haar eigen leventje te leiden. Ik weet niet altijd wat er zich op school afspeelt, daar vertelt ze niet altijd over, maar ze is altijd blij en opgewekt als ze naar school kan. School is iets wat echt van háár is. Ik kom er om haar te brengen en te halen en af en toe ga ik met juf in gesprek. Maar het is háár wereld, daar sta ik als moeder ineens ver vanaf. En ook na schooltijd begint ze ineens een eigen leventje te leiden, doordat ze met vriendjes of vriendinnetjes afspreekt. Of mijn ouders halen Renske op en doen iets leuks met haar.

Klein klein kleutertje denk ik dan. Maar zo klein ben je niet meer. Vol weemoed denk ik dan terug aan de tijd dat ze nog baby of dreumes was en volledig afhankelijk van mij. Stukje bij beetje laat ik haar los, laat ik haar proeven van de grote wijde wereld. Ze begint haar eigen wereldje om zich heen op te bouwen. Ik houd haar bij de hand vast en geef haar de ruimte om zich te ontplooien en te ontwikkelen. Uiteindelijk zal ze het helemaal alleen moeten doen. Maar als ze aan het eind van de dag moe is van al het leren en spelen en ze tegen mij aankruipt op de bank, haren in de war, duim in de mond, ogen op half zeven en zachtjes in mijn oren fluistert mammie ik vind je lief... dan is ze voor heel eventjes niet meer groot, maar mijn klein klein kleutertje...