Uitgebreid bevallingsverhaal (eindelijk haha!)

Nou, dan begin ik eindelijk maar es aan het schrijven van mn bevallingsverhaal voor ik het allemaal weer vergeten ben haha!

30 november ging de wekker van mijn man om kwart voor 5. Om 5 uur keek ik op mn iPhone en vond het tijd om even naar het toilet te gaan. Dus ik m'n plasje plegen, voel ik ineens wat scheuren... =| NEE, het zál toch niet??? Ja, het zal zeker wel! Maar... ben pas over 2 dagen 37 weken... Ehhhh, confused...

Ehm... SCHAHAAT!!! Ik denk dat mn vliezen gebroken zijn, we krijgen een baby!!! En van alle opwinding begon ik keihard te klappertanden. Nee, ik had et niet koud, gewoon adrenaline rush I guess...

Dus ik ben maar effe gaan douchen, je wil tenslotte wel fris voor de dag komen in het ziekenhuis haha en mn man de verloskundige bellen. Nou, die zou binnen een half uurtje komen.

Dus ik klaar met douchen, aankleden, daar was de VK. Even hartje luisteren, alles was goed, maar wat voelde mn buik ineens raar leeg, was al best veel vruchtwater kwijt geloof ik. Maar goed dat ik wat meer dan gemiddeld had (zie vorige blog). Kon gewoon precies ons kleintje al voelen.

Nou, wij koffer inpakken (ja, dat hadden we nog niet gedaan, was nog niet eens 37 weken!) en naar het ziekenhuis. Daar aangekomen om half 7 werd ik aan de ctg gelegd. Bleek dat ik al weeën had, nou ja, harde buiken, maar ik voelde er helemaal niks van. En toen kwam het allerergste van de hele bevalling (vond ik dan).

...

De eendenbek =( Wat een verschrikkelijk vrouwonvriendelijk verkrachtingsapparaat zeg! Ja, die man wilde niet toucheren, want dat kon infectiegevaar geven, dat zouden ze pas gaan doen als de bevalling op gang zou komen. Dus de eendenbek kwam eraan. Man, wat deed dat pijn zeg! Serieus, vond dat het allerergste van de bevalling.

Maargoed, nog geen ontsluiting en ze namen een monster af om te weten of ik een of andere bacterie had, want die kon schadelijk zijn voor de 37 weken. OMG! Ik moest nog 2 dagen... Maakte niet uit, ik kreeg een infuus met antibiotica voor het geval ik die bacterie zou hebben... Dat kreeg ik elke 5 uur ofzo en brandde in mn aderen, lekker hoor...

Nog een tijdje aan de ctg gelegen, maar de weeën zetten niet door helaas, dus ik ging naar de weeënkamer waar ik rustig mocht afwachten. Het kon nog dagen duren werd me verteld. Een andere verpleegster zei dat ze me woensdag wel zouden inleiden als er dan nog niks gebeurd was. Allemaal tegenstrijdige berichten dus... Nou ja, ik ging er maar es voor liggen en het wachten kon beginnen...

Hele dag gewacht en er gebeurde niks... Om 12 uur 's nachts kreeg ik weer mn antibiotica en het was 1 december geworden. En toen begon ik iets te voelen. Weeën? Ik dacht van wel, dus ik riep er maar een verpleegster bij... Ehmm, ik denk dat ik weeën heb... Oh, nou dan halen we de ctg er wel effe bij. Zo gezegd zo gedaan, ik kreeg weer 2 dingen op mn buik gebonden en mocht een half uurtje afwachten. Na een half uur kwam ze terug met de mededeling dat de gynaecoloog me dichterbij wilde hebben en ik mocht naar de verloskamer. Wat een lekker gevoel! Dus ik om 3 uur mn man gebeld dat ie wel mocht komen, want de weeën waren begonnen en ik wilde hem bij me hebben voor het geval ze weer met die eendenbek zouden komen. Maar ze kwamen niet gelukkig.

's Ochtends kwam mn eigen verloskundige even langs. Ja, zei ze, wil je niet ontmoedigen, maar dat je nu weeën hebt betekent nog niks hoor. Ik zou er maar niet van uit gaan dat je vanavond al bevalt. Oh, nou dank je!

Toen hadden we nog de kans om aan een onderzoek mee te doen speciaal gericht op vrouwen waarvan de vliezen breken tussen de 34e (dacht ik) en 37e week en aangezien ik nog geen 37 weken ver was mocht ik mee doen. Wat hield dat in? Ik zou worden ingeloot voor ofwel afwachten of inleiden. Nou, ik dacht laten we dat maar doen, dat verhoogd de kans dat we op 1 december bevallen, want op 2 december is mn schoonmoeder jarig, dus dat zou ook niet zo leuk zijn... Dus ik deed mee. En we werden ingeloot om te worden ingeleid, yay!

Dus 1 december om 11:15 kreeg ik weeënopwekkende middelen door mn infuus. En toen begon het eindelijk. Weeën, steeds meer en steeds sterker. Goed te houden nog in het begin tot ongeveer 6 uur geloof ik, toen werd het echt zwaar. Weet niet meer hoe laat het was, maar op een gegeven moment kon ik de weeën dus echt niet meer opvangen. En ik kwam maar niet verder dan een krappe 4 cm ontsluiting! Toen werd me een ruggenprik aangeboden en dat aanbod heb ik geaccepteerd. Ik moest alleen nog wel wachten op de anesthesist. Pff, wat leek dat nog lang te duren zeg! En er zou iemand nog voor me zijn. Die hoefde em uiteindelijk geloof ik niet waardoor ik sneller aan de beurt was.

Nou, daar ging ie dan. Ik op de rand van het bed zitten, rug bol en stil zitten met weeën en al. Was dus een behoorlijke opgave! Maar het lukte er werd geprikt en toen... Raakte ik lichtelijk in paniek, want mn rechter bil begon te tintelen. SHIT, ZE HADDEN MISGEPRIKT! Raakte ik nu verlamd??? HELP!!! Nee hoor, zo erg was et niet, maar moest wel allemaal ingewikkelde vragen beantwoorden: Was het een tinteling, was het erger dan voor de prik, voelde het anders dan aan de andere kant en meer van die vragen. Ja hallo! Ik ben hier weeën aant wegpuffen denk je echt dat ik tijd heb om even een analyse te doen van een tinteling???

Nou, toch de prik er maar weer uit en opnieuw prikken. Deze keer ging et goed, ik mocht gaan liggen en wachten. Maar het kon nu wel langer duren werd me verteld. Mooi niet! Ik moest poepen en snel! Nee, dat kan nog niet hoor zeiden ze. De prik zit er nog maar net in, maar we willen wel even kijken. Wat bleek nou? Mijn lichaam had gelijk hoor! Ik moest poepen, haha! Ineens bijna 10 cm ontsluiting!!! Op een klein randje na en de baby lag er nog niet helemaal goed voor... De pijnstillers werden weer afgezet, de weeën moesten weer terugkomen en moest nog zo'n anderhalf uur persweeën wegpuffen. Aan het eind lukte dat nauwelijks meer en mocht ik een beetje meegeven, maar nog niet persen, pff verwarrend allemaal...

En toen mocht ik eindelijk gaan meepersen, wat een bevrijdend gevoel! Eindelijk mocht ik iets doen! Een uur en 4 minuten later (volgens de officiële gevens) en zo'n 40 uur na het breken van de vliezen werd onze kleine Jasmijn geboren. Ik kon maar 1 ding zeggen: wat is ze mooi, kijk nou hoe mooi ze is! En dat was ze en dat is ze. Ben vaak bang geweest dat ik mn eigen kind niet mooi zou vinden, want geef toe, sommige baby's zijn gewoon echt niet mooi... Maar Jasmijn is prachtig!

Het zwaarste van alles waren toch de ontsluitingsweeën die ik op een gegeven moment niet meer kon opvangen en het naarste was de eendenbek. De ruggenprik was vervelend, maar zorgde in mijn geval wel binnen een kwartier voor bijna volledige ontsluiting =D.

Twas behoorlijk pittig, maar wat een geweldig iets krijg je er voor terug zeg! Het zal me niet weerhouden om voor Jasmijn nog een broertje of zusje te krijgen =)

Na de bevalling moest ik nog 2 nachten met Jasmijn in het ziekenhuis blijven omdat ze officieel prematuur is. Maar ze is zo gezond als maar kan. Met haar 6 pond, 50 cm zou je niet zeggen dat ze prematuur is. De tijd in het ziekenhuis was voor zowel mij als mijn man een verschrikking. De verpleegsters waren vreselijk onaardig, (niet allemaal natuurlijk, maar er zaten echt nare mensen tussen =(...) Om een voorbeeld te geven:

Ik was net bevallen, mijn ouders waren langs geweest met mn 2 zusjes, broertje en vriend van mn zusje. Ze waren net weg en ik moest ineens naar de wc, maar lag nog vast aan het infuus. Dus ik druk op de bel of iemand me ff kon helpen met naar de wc gaan. Na 10 minuten ofzo komt er eindelijk iemand, moest toen echt heel nodig. Ja, er zou zo iemand komen, want ze gingen overdragen naar de nachtdienst. Over 5 minuten. Ja, maar ik moet echt heel nodig, nou ja, 5 minuten is te overzien. Dus 5 minuten later... niemand. na een kwartier kon ik het niet meer ophouden, het deed zo veel pijn dat ik die pijn als weeën moest wegpuffen. Had al weer op de bel gedrukt maar er kwam niemand. Dus mijn man ging iemand halen, maar werd ongeveer uitgelachen en weggestuurd met de mededeling er komt zo iemand aan. Dus hij kwam terug met niemand en ik raakte in paniek. Ik moest naar de wc en wel nu. Dus ik begon te roepen om hulp en mn man weer naar die kamer waar ze gezellig met zn allen aan de koffie zaten. Toen heeft ie hulp geëist en ik kreeg een po onder mn billen geschoven.

Even later, mn schoonouders wachtten beneden tot ze mochten komen, moest een verpleegster nog even Jasmijn dr suiker prikken. Ik vroeg of mn schoonouders vast konden komen, maar zuster Poolse kleerkast vond dat ze nog maar even moesten wachten, want het zou zo gebeurd zijn. 5 minuutjes zeiden ze. Uiteindelijk hebben mn schoonouders nog 40 minuten (!) moeten wachten terwijl zuster kleerkast het hieltje van mijn mooie dochtertje aan gort kneep. Oh ja, ze had het niet verwarmd en ze had beter een ander beroep kunnen kiezen... Slager ofzo... Uiteindelijk kwam er iemand die het wel kon en mochten EINDELIJK mn schoonouders komen.

Mn man was kapot en ging tegelijk met zn ouders naar huis, terwijl ik nog door zuster kleerkast naar de douche geholpen werd en gekatheteriseerd en alles. Holy moly dat deed ook pijn, maar het moest ivm de ruggenprik, omdat je blaas nog half verlamd kan zijn.

Uiteindelijk mocht ik dan naar de kraamkamer met mn kleine meisje.

De volgende dag mocht mn man op het bezoekuur komen, maar moest tussendoor wel naar huis. Als hij er al mocht zijn, mocht ie op een harde stoel zitten en toekijken hoe mij eten en drinken aangeboden werd. Voor hem hadden ze nog geen kopje koffie. Echt een belachelijk ziekenhuis. Wel zorgen voor de mama's, maar de papa's horen er niet bij???

Op woensdagavond had hij het dan ook helemaal gehad, hij heeft thuis een half uur zitten huilen, miste mij en zn dochter en voelde zich totaal geen papa. Wat dat betreft had het ziekenhuis wel een andere rol mogen spelen...

Donderdag mochten we dan eindelijk naar huis, maar we hadden een probleem. Vanaf maandag was er een verbouwing aan de gang bij ons thuis, er werd cv geplaatst en het was nog niet af. Wij nog proberen een plekje in het geboortehotel te bemachtigen, maar er was geen plaats in de herberg. Gelukkig mochten we een nacht bij hele lieve vrienden slapen in hun bed en zij op een luchtbed in de woonkamer. Wat een geluk heb je met zulke vrienden!!!

En vrijdag konden we dan eindelijk naar huis. Mn ma en schoonma hadden alles opgeruimd en schoongemaakt en het was aangenaam warm door de cv. Alleen moest de verloskundige nog even langskomen. Jasmijn was te geel. WAT??? We moesten weer naar het ziekenhuis en mij werd het teveel. Vanaf de poging van de vk om bloed af te nemen ivm geel zien tot in het ziekenhuis heb ik gehuild. Eerst bij die vrienden thuis echt een huilbui, vanaf dat we naar ziekenhuis gingen bleven mn ogen druppelen. Ik zag het ff niet meer zitten. Ik was kapot, wilde slapen, wilde naar mn eigen huis, wilde met zn 3en zijn en was bang dat we Jasmijn zouden moeten achterlaten.

Gelukkig waren uiteindelijk haar bloedwaardes niet verhoogd en we mochten naar huis. Vanaf toen zou alles beter worden =)

We hebben het weekend kunnen rusten, kraamhulp gehad. Maandag en dinsdag moest mn man 2 dagen werken, maar ik had nog kraamhulp en woensdag t/m zondag was hij weer vrij en konden we eindelijk samen zijn als gezinnetje.

Het is achter de rug, we hebben een hele zware start gehad in het ziekenhuis, maar we hebben het overleefd.

Met Jasmijn is alles goed, ze eet goed en groeit goed en heeft zelfs al 2 nachten achter elkaar relatief goed geslapen. Steeds 2 uur achter elkaar, dan eten, schone luier en weer 2 uur slapen =D

Eindelijk zijn we dan papa, mama en Jasmijn. En ze leefden nog lang en gelukkig, haha!