Hormonen zeker weer?

Gister met oppassen... Kleintje krijgt tandjes, een stuk of 3. Jippie!!! (not) Mag dan wel een mijlpaal zijn, voor mij is het het ergste wat er is, met een huilend kind zitten, niet even, maar de ganse dag. Jammeren, huilen, hangen, wat je ook doet, niks is goed. Knuffelen op schoot? Nee, meneer gooit zich liever jammerend achterover om te laten weten dat ie het niet naar zn zin heeft. Drinken, mja, maakt em even stil, maar drna gaat het weer minstens net zo hard verder.

Slapen dan? Ja! Hij is moe! Mooi! Slapen dan maar... Normaal slaapt ie wel ruim 2 uur, maar hij krijgt tandjes, dus vandaag even niet. 1 uur slaap later... Mweeeehhhh... Nee! Je gaat slapen! Ik wacht... 5 minuten later ist weer stil. 20 minuten later weer... Mweeehhhh!!! Neeee!!! Ik lag ook net lekker even op de bank. Ik ben zwanger, hallo! Ik ben moe!

Ohw, slaapt ie nou toch weer? En dan als ie een kwartier later weer gaat huilen (normaal slaapt ie dus wel 2,5 uur aan één stuk door) besluit ik dat het toch wel zielig is en dat ik em maar ga halen, hoe graag ik ook nog even verder had willen slapen. Dus ik haal em uit bed. Boterhammetje eten, want ja, hij zal wel honger hebben. Dus boterhammetje gemaakt met pindakaas, zonder korstjes, precies zoals ie het graag heeft. Maar meneer blijft huilen tussen de happen door en het wordt mij teveel. Nerve breakdown, blauw scherm, error, control-alt-deleten en een huilbui. Ik geef mijn hormonen maar de schuld, maar tegelijk denk ik, ben ik ongelofelijk bang! Want ik besef me dat ik afgelopen 1,5 uur nou niet erg pedagogisch correct gehandeld heb, en dat voor iemand die toch 2 jaar pabo dr op heeft zitten.

Pfff... Hoe moet dat als het mijn kind is. Ik kan er gewoon niet tegen dat pauze-loze gehuil. Dat je alles uit de kast trekt, maar niks helpt! Wat als het mijn kind is. Ben ik überhaupt wel in staat van mijn eigen kind te houden? En ineens drong het tot me door... Misschien wil ik wel helemaal nog geen kind, misschien ben ik er nog helemaal niet klaar voor. Maar ik ben al zwanger (jeuj! geluksgevoel) Ja maar... Wat nou als ik het niet kan???

Dubbele gevoelens dus, om GEK van te worden. Heel ongelofelijk gelukkig (enigszins behouden en voorzichtig, maar toch met volle vertrouwen (95% als ik eerlijk ben) dat het nu wél goed moet gaan) en aan de andere kant onzeker: wat voor moeder word ik? Met dat meisje van 3 jaar vind ik het helemaal geweldig, kletsen, kletsen, liedjes zingen en knutselen, maar dat ventje van ruim 1 maakt me gek! En die fase moet je toch eerst ook door.

Nou, ik ga er van uit dat het tegen die tijd ook wel mijn eigen moederinstinct zal zijn, wat me vertelt wat te doen. Gister stond ik echt met mijn handen in het haar, maar misschien had de moeder zelf wel zoiets gehad van kom maar lekker knuffelen en had ie het dan wel gewild.

Toen maar de oudste opgehaald van de voorschool. Daarna even in de speeltuin gespeeld. Lekker op de schommel. Na 1 duwtje viel ze heeeel zachtjes, zij hard lachen, ik schrok wel een beetje, maar ze wilde nog een keer en steeds harder natuurlijk. Ik maar zeggen hou je goed vast, hou je goed vast! En dat deed ze. Zo'n kleine 10 minuten ging het perfect, zij had lol, ik vond het al lang leuk dat ze plezier had, maar de kleine zat te huilen in de buggy. Dus ik hem effe er uit halen. Begint ie te kruipen naar de schommels, ja hoe leuk is dat. Dus ik roep hem en zeg: niet naar de schommel kruipen! De oudste lachen, verliest even haar concentratie en laat los... NEEEEEEE! Op het hoogste punt glijdt ze eraf en valt op haar rug, maakt bijna een koprol achterover. Dus ik ren naar haar toe, til haar op (nooit doen leer je op ehbo-cursus, eerst laten liggen en vaststellen wat er aan de hand is, voor je het weet wordt het alleen maar erger, maar daar denk je dus op zo'n moment niet aan) en probeer erachter te komen wat er is. Dr nek? Dr rug? Snel in de buggy gezet, kleintje daarvoor, past net en naar huis gegaan. Haar op de bank gelegd, bleef maar huilen. Gevoel in dr voetjes en handjes, ze wist wie ze was, wie ik was. Toch maar haar mama gebeld. Ondertussen ging die kleine ook weer huilen.

Mama kwam thuis. Kleine meteen weer stil en met mama knuffelen. Meisje ook weer wat tot rust gekomen. En na een kwartier ongeveer zat ze al weer grapjes te maken. Oh oh oh, wat ben ik geschrokken.

Als dat maar goed komt met mijn kindjes...