De bevalling begint... ohnee alweer niet!

Hoera! 37 weken vandaag, dus dat betekend dat deze kleine jongen ieder moment geboren mag en kan worden!
Ik heb het gered... die magische grens. WIJ hebben het gered!!
Ookal leek dat 24 uur geleden nog ff anders....

Gisteren mjddag, dus met 36+6, rond een uur of 1. Het begon weer te rommelen in mijn buik. Na een paar uur te hebben aangekeken, geskippyt op die fijne bal, besloot ik ze toch maar eens te gaan timen. 3 minuten ertussen en ze duurden allemaal zon 1.5 minuut. Ohw shit, het is begonnen!!
Manlief was al onderweg naar huis vanuit zijn werk, had net de meisjes opgehaald. Hij belde me op om te vragen hoe het met me ging en hoorde blijkbaar aan mijn stem dat het niet goed ging. Ik wuifde het weg met ach, zal wel loskomen! Hij stond er echter op dat ik toch even de verloskundige zou bellen. Nou, dat heeft hij dus fijn mogen doen toen hij thuis kwam want die weeen werden steeds krachtiger. Ik voelde het voornamelijk in mijn rug... shit dat deed pijn!!
Verloskundige gebeld, maar gezien mijn termijn moest ik toch direct door naar het ziekenhuis. Lullig he, die paar uur... maargoed, oma gebeld zodat zij bij de kindjes kon blijven en wij richting het geboortecentrum konden gaan. Spannend... vandaag of morgen zijn wij weer papa en mama!!
Rond een uur of half 5 daar aangekomen, kregen we gelijk een verloskamer aangewezen. En laat dat toevallig nou precies dezelfde kamer zijn als waar mijn nu nog jongste zoon op geboren is! In gedachte leek die kamer groter... niet dus. Helaas geen groot bad, maar ja het is niet anders. Ik kreeg van de verpleegkundige een skippybal aangereikt, zo ving ik de weeen het makkelijkste op. Ze zouden rond een uur of 5 komen controleren hoeveel cm ontsluiting ik had, van te voren moest ik even aan het ctg gezien ik de kleine minder had gevoeld die dag. Uiteraard was de ctg helemaal prima en werd meneer daar ook weer hyper van haha.
5 uur, de verpleegkundige en verloskundige van dienst kwamen de kamer op. Inwendig onderzoek, 0 cm en baarmoedermond niet verstreken. WAT?! De moed zonk me in de schoenen.... hoe kan dit dan?! Eerst had ik een zo goed als verstreken bmm en bijna 2 cm ontsluiting, nu niks?!
Ze besloten rond 8 uur weer terug te komen om te kijken hoe het zou gaan. Dat deed ze ook, bleek toen 1.5 cm te hebben.. nou. Beter iets als niets. De weeen waren ondertussen nog steeds heftig en iedere 3 min daar. Ik begon langzaam echt moe te worden..

Om 11 uur weer een check, 2 cm ontsluiting. Maar helaas, baarmoedermond nog steeds niet helemaal plat. Het was dus praktisch hetzelfde gebleven.... ik kon wel janken!! Ze besloot me te strippen, misschien dat het zou helpen om het door te laten zetten. Vervolgens de mededelijg, we komen om 2 uur weer kijken. Pfff Jezus!!! Dan zou ik officieel gezien wel 37 weken zijn dus mocht mijn verloskundige de taak overnemen. Ik kreeg het niet meer geregeld zo en smeekte of ze desnoods de vliezen konden breken zodat het allemaal wat vlotter zou gaan. Hadden ze geen zin in. Moest mijn verloskundige maar doen... dus ik kreeg de keuze, of we bellen je vk, of je wilt pijnstilling en dan bkijf je onder leiding van ons. Want gezien dat corona gedoe nu, mag de vk niet blijven. Ik koos voor de vk! Ik moest en zou haar aan mijn zijde hebben en niet die rare artsen wat ik allemaal niet kon... een half uur later stond mijn vk op de kamer. En ookal was dit pas de 2e keer sat ik deze meid zag, wat was ik blij! Ik was officieel gezien geen medisch geval meer, dus ze wou kijken of ik ontsluiting genoeg had zodat ze mijn vliezen kon breken.
En wat denk je....
Half 2 was het. En nope. Nog steeds 2 cm. Ze kwam er dus net niet bij om mijn vliezen te breken... ik barstte in huilen uit, iets wat ik echt niet herken van mezelf. Ik was hier zo klaar mee!! Al die pijn... voor niks! Ofja... voor 2 cm. Blijkt dus dat meneer daarbinnen in zoveel vruchtwater heeft dat zijn hoofdje niet goed aanduwd bij een wee. Ze zijn dus niet krachtig genoeg voor de ontsluiting op gang te brengen. Lekker dan. Ik was ook veel te gespannen, ziekenhuizen zijn ook niet mijn ding. Dus om hopelijk toch te kunnen bevallen onder haar leiding die nacht besloot ook zij me weer te strippen. Deze keer was het wel iets heftiger dan de eerste keer, en verloor ik ook iets meer bloed. Goed teken!
Ik ging in bad, mijn man mee. Die richtte de sproeier op mijn buik en oh maar echt... wat was hij een goede steun!! Iedere wee dat ik had steunde hij me door mee te puffen of me moedige woorden toe te spreken. De schat 🥰
Om half 4 kwam de verloskundige van het ziekenhuis weer binnen, ook zij gaf aan dat er nu echt iets moest gaan gebeuren want het duurde allemaal te lang. Ik was al veel te lang bezig voor dit kleine beetje, op deze manier zonder rust zou ik de bevalling niet eens aankunnen. Er werd weer gekeken naar de situation down under, nog steeds hetzelfde....

Ik was er klaar mee. Ik kreeg een spuit aangeboden met morfine etc erin zodat ik tenminste iets kon slapen en uitrusten, maarja helaas betekende dit wel dat mijn vk weg moest... so be it! De vk van het ziekenhuisbzei, als je wakker bent straks gaan we opties bespreken. Of inleiden, of afwachten. Dat is jouw keuze. Dus met een gerust hart viel ik uiteindelijk in slaap....
3.5 uur later was ik weer wakker, heel diep geslapen had ik natuurlijk niet. De weeen waren wat afgezakt maar nog steeds aanwezig. Inmiddels was er een dienstwissel geweest en kwamen er een nieuwe vk van het ziekenhuis en gynaecoloog mijn kamer op.
Het was klaar, ik mocht naar huis.
WAT.
Ja mevrouw, u gaat maar naar huis toe afwachten want ik ga u nog niet inleiden. Dat doen we over 1 week als ie er dan nog niet is. Ik was zoooo boos..!!!! Oke, het beste is voor de kleine man om zo lang mogelijk te blijven zitten. Dat weet ik ook wel!! Maar na al die uren weeen, zo heftig en constant... zegt die verpleegkundige wat erbij zit doodleuk: ah joh stel je niet aan, het waren maar oefen weeen!
Als ik ermee weg was gekomen had ik haar vermoord. En die artsen erbij ook. Niet letterlijk, maar je snapt me. Ik was ook zo boos dat het me eruit floepte dat ik toch niet serieus genomen werd daar. Oeps. Nou goed, apullen inpakken en weg hier uit deze hel zei ik tegen mijn man. Die was overigens ook echt kwaad, hij snapte niet waarom hun me zo lang nog willen laten lopen met deze pijn. Maargoed, ik was ook toe aan rust dus zo snel mogelijk weg van die kamer, terug naar mijn eigen huis en bed.
Inmiddels is het half 9 in de avond, en lig ik al de hele dag zowat te slapen in mijn eigen bed. De weeen zijn afgenomen maar die vermoeidheid van die spuit... jezus!! Wat een troep! Die hoef ik dus ook nooit meer...
En gezien ik nu geen medisch geval meer ben, èn boven de 37 weken, mag ik zelfs thuis bevallen! Iets waarvan ik zei dat ik het eerst niet wou, staat het nu hoog op mijn lijstje. Want dat ziekenhuis... brr nee bedankt. Trauma aan opgelopen, alweer! Bij mijn andere kindjes ook geen goeie ervaringen mee gehad, maar dit was de druppel....
Ik heb sinds vanmorgen ook helemaal geen rare kleur afscheiding meer verloren, wc papiertje was schokn telkens. Op net na.... weer rare afscheiding. Hopelijk is dit HET begin.
We zullen het zien... ik ben tenminste lekker thuis!

Oh mannetje.... wat maak jij het spannend. Ongelofelijk, en ik dacht al dat de bevallingen van je broers pittig waren!!
Hopelijk gaat het wel een stuk beter op het moment dat je er écht uit gaat komen. Want hoezeer ik ook geniet van die trapjes, ik wil je knuffelen. Maar alleen als jij daar klaar voor bent, ik ga niks meer forceren. Teminste, niet tot komende week. Want dan word ik toch ingeleid. De grote vraag is nu alleen, zal je er al zijn met kerst....??
We zullen het zien! ❤🌲