De bevalling!! Ohnee toch niet...

35e week, om precies te zijn 34 weken en 4 dagen. Een spannende dag, want met dit termijn precies is mijn oudste zoontje geboren! De ochtend begint boven de wc, overgeven tot en met... hmm raar, dit heb ik al heel lang biet meer gehad. Ook voel ik dat het wat begint te rommelen in mijn buik, diarree? Ik voel me anders en kan er mijn vinger niet opleggen.. ik besluit de laatste dingen thuis op te ruimen, want tsja... nesteldrang!! Rond kwart voor 12 zit ik gedouched en wel weer op mijn skippybal voor de tv, samen met een paar beschuitjes, kopje boulioun en thee. Mijn (nu nog) jongste zoontje ligt lekker in zijn bedje te slapen dus ik heb heel even rust en tijd voor mijn eigen. Hmm.... dat gerommel in mijn buik word toch iets serieuzer nu. Het doet nog geen echte pijn, maar er lijkt wel meer regelmaat in te komen! Ohjee... niet nu al?! Ik besluit een vriendin die zelf ook net pas bevallen is te appen, ik moet dit even delen met iemand. Op haar aanraden start ik met de weeentimer app. Tussen de 3 a 4 minuten ertussen, en die rare krampjes duren ongeveer 30 seconden tot 1 minuut. Voorweeen dus.
Tenminste....
Na ongeveer een half uurtje timen moet ik plassen, en zie ik dat ik slijm en bloed ben verloren. Shit!!! Dit had ik dus ook bij de oudste en niet veel later begonnen de weeen door te zetten. Alleen bij hem rende ik wel al 2 dagen rond met gebroken vliezen, nu dus niks.
Ik besluit toch maar even mijn man te bellen, die zegt natuurlijk gelijk dat ik de verloskundige moet bellen. Ohja natuurlijk, want zij kan mij helpen met wat ik nu moet doen. Afwachten is niet slim gezien ik nog geen 37 weken ben.. de baby zou dus prematuur zijn. En dat wil ik niet nog eens meemaken!!
Ik bel de verloskundige op en die gaf direct al aan, kom maar naar de praktijk toe dan kijken we even. Met stom toeval komt mijn schoonmoeder op dat moment binnen gelopen, kwam dat ff mooi uit. Zij zou met me mee gaan naar de praktijk, zodat mijn man nog even door kon gaan met werken. Hij heeft namelijk een eigen bedrijf en weg gaan als het nog niet nodig is vond ik ook onzin, standby stond hij natuurlijk wel!
Samen met mijn inmiddels wakker geworden jongste zoontje rijden we naar de verloskundige, waarbij ik in de auto merk dat de krampjes nu toch echt heftiger beginnen te worden... ik heb nog nooit natuurlijke weeen gehad, ben 2 x eerder ingeleid. Dus wat ik nu voel vind ik al vlug gaan, uur geleden nog niks en nu.. ik hou mijn hart vast!
In de wachtkamer zucht ik er nog een stuk of 2 weg.

Eindelijk mag ik naar binnen toe en direct gaan liggen op de onderzoekstafel. Ik heb een andere vk dan normaal, deze kon ik niet. Afijn, wat moet dat moet. Ze begint inwendig de boel te verkennen en komt al snel tot de conclusie dat het is begonnen. Wat?! Mijn baarmoedermond is zo goed als verstreken en ik heb bijna 2 cm ontsluiting. Tijdens het toucheren krijg ik weer zon wee en voelt ze dat zijn hoofdje naar beneden duwt. Jup, ga jij maar nasr het ziekenhuis zegt ze.
Teleurgesteld maar vol spanning terug naar huis toe, waar mijn man inmiddels ook is gebeld en naar huis raced. De weeen worden heftiger en al snel zeg ik er klaar mee te zijn, dat iemand anders dit maar gaat doen! Niet dat dat mogelijk is maar goed.. ;)
Mijn ouders worden ingelicht, tevens als mijn schoonzusjes. Iedereen staat paraat, de kindjes zijn opgevangen, vluchtkoffer in de auto rn hop, daar gaan we. In de auto nog een paar van die krampen weg moeten zuchten. Bah. Stomme auto. Alle hobbels voel ik te goed en dat doet pijn!
Bij aankomst in het ziekenhuis wil ik hoe dan ook niet in een rolstoel. Ik wil lopen, dat helpt beter tegen de pijn dan zitten. Dat mensen me vervolgens gek zitten aan te staren op het moment dat ik weer een wee krijg in de gang, interesseert me ook helemaal niks. Een vrouw bood me al een rolstoel aan, maar nope! Lopen!
En daar zijn we.. de verloskamers. Flashbacks van zoon nummer 2. De geur, de kamers... brr. De gedachte 'thuisbevallijg vanaf 37 weken' kwam gelijk weer in me op, ik wil hier helemaal niet bevallen! Oke het is medisch beter verantwoord.. maar ik mis mijn eigen plekkie nu al.
Goed. Focus. De weeen worden heftiger en nu twijfel ik er niet meer aan, het is begonnen! Ik word aan de ctg gelegd en ja hoor, daar zijn die bergen te zien. Mannetje in mijn buik doet het overigens prima gelukkig.
Ik lig vervolgens een uur of 2 te creperen, en dan komen ze controleren hoebhet ervoor staat down under. Nog steeds hetzelfde... are you kidding me?! Dus al dit werk is praktisch voor niks geweest... ofja voor niks, vorige week op controle bij de vk had ik nog 0 cm ontsluiting en een bmm van dikke 35 mm. Deze hebben ze de afgelopen maandrn namelijk vaker moeten meten ivm eerdere lisexcersie dit jaar.
Maar dan... de weeen nemen af! Pfoe... hoe graag ik mijn kleine mannetje ook wil knuffelen, ik ben nog steeds pas 34 weken en 4 dagen zwanger. Ik heb al eerder een vroeggeboorte mee gemaakt en geloof me, dat wil je niet. Dat het goed is gegaan met mijn oudste geeft natuurlijk geen garantie. Hoe langer meneer blijft zitten, hoe beter. Op zijn minst nog zo'n 2 weken!
Er gaan een uurtje of 3 voorbij, en nog steeds niks. Hmm.... was dit dan toch voorwerk?! Ik schaam me direct enorm omdat ik iedereen zo in de paniek heb gemaakt gezien ik er echt van overtuigd was dat het was begonnen. Dit is het 3e kindje, dan denk je inmiddels toch wel wat ervaring te hebben... niet dus ;)
Voor de zekerheid willen ze ons wel opnemen voor de nacht want juist vanwege mijn al kortere baarmoedermond kan het toch opeens zo omslaan. Nouja prima, nachtje kamperen hier dan maar.
Rond een uur of 9 in de avond krijg ik nog een ctg, en ja hoor.. het begint weer wat te rommelen. Niet zo extreem als toenstraks maar toch merk ik genoeg. De ctg registreerd dit ook maar het zijn geen serieuze weeen te noemen. Ook wilt de vk van dienst nog even mijn baarmoedermond meten met een echo.
14mm..... en nog steeds bijna 2 cm ontsluiting. Oei, die bmm is toch een flink stuk korter geworden!! Ookal zet het nu niet door, ergens geeft het me wel hoop. Want tsja... dit scheelt me wel weer werk straks als de bevalling écht gaat beginnen. Rond 10 uur gaan we naar onze kamer op de kraamafdeling en krijg ik een slaappil aangeboden. Mijn man zegt doe nou niet, dalijk begint het en slaap je er doorheen! Eh... JA EN. Ik heb slaap nodig!! Ik slaap namelijk al maanden ronduit klote. Want onze zoon vind doorslapen niet zo leuk. Dus het idee om eens een nacht te kunnen bijtanken klinkt me echt als muziek in mijn oren. Mijn man lacht en snapt me wel, ik heb natuurlijk ook al mijn energiebnodig mocht het wél doorzetten. Pil erin, onder de dekens liggen en slapen. Heerlijk.

Inmiddels is het bijna 8 uur in de ochtend en heb ik voor het eerst in maanden, de hele nacht kunnen doorslapen! Heb nu wel het gevoel alsof ik een paar liter alcohol op heb gehad, hoofdpijn... zo vast geslapen dus! Mijn buik is thank God rustig gebleven dus in alle waarschijnlijkheid mogen we zo lekker naar huis toe. Huis... rustig aan doen (ik kan dir woorden niet meer aanhoren), Netflix en niks doen. Nog 2 weken volhouden, dan mag meneertje écht komen. En dat ga ik doen ook. Dit is ons laatste kindje, die zwangerschap wil ik ook goed afsluiten!! En wie weet wel met een thuis bevalling....