Voor de nieuwe ronde

Ik ga gewoon weer even schrijven. Is het nodig? Nee, maar het voelt gewoon fijn om het uit je hoofd te hebben. Afgelopen donderdag had ik controle bij de VK. Wat ontzettend raar om daar te zitten. Een week ervoor zat ik er nog met blijdschap, zwanger op en top. Nu was mijn buikje leeg. Tot overmaat van ramp had mijn man enorme last van zijn buik. En toen de afspraak dan ook een kwartier later nog niet was begonnen, zei mijn man: ik houd het niet meer, ik ga naar huis. We wonen op 2km afstand, vandaar dat hij zo naar huis toe kon gaan. De nacontrole kon ik dus alleen doen. Mijn baarmoeder was mooi schoon, er waren nog wat laatste restjes baarmoederslijmvlies te zien maar die zaten al los en midden in de baarmoeder, klaar om eruit te gaan. Deze kwamen de dag erna inderdaad tevoorschijn, dus dat klopte ook. En dan kregen we ook nog lucht van een oud buurmeisje van mijn man die in verwachting is (al 31 weken zonder het te weten). Ze heeft enorme obesitas en dan kun je niets anders dan denken: waarom bij haar wel. Vergis je niet, ik doe niet aan bodyshaming en gun iedereen een kindje, maar de timing was ernaar om toch even gemeen te denken. En daarnaast het nichtje van mijn man, die cola na colaglas leegdrinkt en hele bakken ijs wegeet. Ook gezond zwanger, 6 maanden inmiddels. Ja en verder. Leeg, ik zie alleen een donkere vlek waar vorige week nog mijn kindje zat. Maar echt verdrietig kon ik er niet om zijn, eerder opgelucht. Het was nu klaar, ik kan weer verder. Als het aan mij ligt, gaan we nu ook gewoon verder. Mijn man wil even rust, niet direct weer verder met een nieuw kindje. Hij denkt richting einde van het jaar. Mijn gevoel schreeuwt gewoon van: kom op! Meer vruchtbaar dan nu ga ik niet zijn! En ik ben zo bang om weer opnieuw te beginnen. Ten eerste omdat ik bang ben dat het dit keer niet zo snel zal lukken. Afgelopen keer was het in 1x raak, wat nou als het nu jaren duurt? Of helemaal niet lukt? En dan nog: wat nou als het weer misgaat? Vooral mijn man is daar heel bang voor, wilde ook zekerheid van de VK of we niet naar de gynaecoloog konden gaan aangezien het de tweede keer is. Kwamen we niet voor in aanmerking, dan moet je er drie hebben gehad. Tegen iedereen zeg ik dan maar: het was gewoon pech hebben, de volgende keer gaat het vast goed. Maar eigenlijk ben ik net zo bang als de rest.

Wat gaan de komende weken brengen? Ik blijf voor nu aan de foliumzuur. Zodat het vast in mijn lichaam zit wanneer we weer gaan beginnen. Verder wacht ik tot de bloedingen stoppen. Het heldere rood is er vanaf, nu nog oud bloed. Zodra dat klaar is, is de hele zwangerschap ook afgerond. En dan wil ik eigenlijk binnenkort weer de doos met babyspulletjes tevoorschijn halen. Niet veel, een paar sokjes en twee knuffels. Maar het gewoon weer in de omgeving laten zijn is ook goed heb ik het idee. Net zoals dat ik regelmatig naar de echofoto's kijk om het gewoon weer even te zien. En nu aftellen richting oktober/november tot mijn wederhelft weer durft zonder de jasjes aan (of stiekem doorprikken haha) (en ja, dat heb ik echt overwogen!)