Even alles kwijt!

Het leven na een miskraam. Ik sta er versteld van hoe alles verloopt. Het emotionele herstel ging snel. Door veel praten en samenzijn, hebben we het snel een plekje kunnen geven. Het lichamelijke herstel... wat een ramp! Nog steeds heb ik pijn in de rug en in mijn onderste bij zitten en plassen en opstaan en gaan zitten. Daarnaast ben ik snel moe en blijft het bloedverlies maar gaan. Kan tot wel drie/vier weken duren staat op internet, iets om me op te verheugen dus. Familie zegt dan: ja bij zo'n termijn is het ook gewoon een bevalling, dat voel je ook nog wel even. Het vruchtje was namelijk wel pas 7/8 weken, maar mijn lichaam tussen de 9,5 en 11. Geloof me, dan komt er wat uit. Ik schrok er oprecht van.

En dan de mensen... Hoevaak je te horen krijgt dat je: 'Nog jong bent, dus het komt vanzelf nog wel.' of 'Blij moet zijn, want dan zat er toch al iets niet goed.' of de dooddoener: 'Volgende keer beter.' Geloof me, i know. Inmiddels kan ik het aan, maar wie zegt dat nou als zoiets net is gebeurd?! Je gaat geen zwangerschap in om het fout te laten gaan. Voor mijn gevoel werd ik moeder, had mijn kindje al gezien. Of het dan misgaat met 11 weken, dat maakt niet uit. Als vrouw heb je er al een band mee, praat soms al tegen je buik en betrapt jezelf erop dat je eventjes je hand op je buik laat rusten ondanks dat de 'babybuik' er nog niet is. Je hebt al vanalles gezien op internet en de sokjes al in huis omdat ze zo schattig klein zijn. Ja, ook ik. En wat deed het zeer om die doos in de kast te zetten!

En dan ten slotte mijn confession: ik heb mezelf wel eens geirriteerd aan mensen die er niet tegen konden dat andere mensen hun babygeluk op social media plaatsten. Want waarom zou dat niet mogen? Je hebt geluk en je wilt dit delen. Spoiler: inmiddels snap ik het. Want wat is het pijnlijk om 5 minuten na je kindje in de wcpot te hebben zien liggen, een foto op facebook langs te zien komen dat je zo gelukkig bent met de schopjes in de buik. En de mails een uur erna dat er lieve kleertjes in de aanbieding zijn bij de wehkamp en de box bij de babydump. En vergeet niet de banners naast de websites die je bezoekt waarin er schommelstoeltjes en babybjorns worden aangeprezen terwijl dit het laatste is wat je wilt zien. Nee, ik misgun niet. Ik vind nog steeds dat iedereen alles mag delen, ook babygeluk. Want waarom niet? De een deelt zijn geluk met een nieuw huis, een nieuwe auto of een nieuwe baan. De ander krijgt een kindje en wil dit graag kwijt. Het is immers een levensveranderende gebeurtenis en dit wil je delen! Maar ik kan eindelijk zeggen: ik snap waarom het pijn doet voor mensen aan wie het (nog) niet gegund is. En dat doet me ergens wel goed, ik heb ervan geleerd. En ik ben blij dat niet iedereen dit heeft geleerd, want dat betekent ook dat mijn pijn vele anderen is bespaard. Maar ik weet wel dat ik beter na zal denken als het ons ooit wel gegund is: hoe deel ik het met anderen? En tot die tijd, kijk ik stiekem nog even bij de babydump voor kleertjes omdat het zo schattig is en verheug ik me maar op de tijd dat het voor ons is weggelegd. Onze tijd komt nog wel.