Het gaat niet zo goed.
Het gaat niet goed.. Er is in de afgelopen maanden zo veel gebeurd dat mijn brein dat allemaal even niet zo goed kan verwerken. Ik ben gevoelig voor depressies en bepaalde emoties komen bij mij sowieso heftiger binnen dan bij een 'ander persoon'.
Laat ik bij het begin beginnen....
Een paar maanden terug hebben wij onze relatie verbroken. Dit heb ik vrij snel geaccepteerd en ikzelf zag ook in dat dit beter was. Maar toch.. ik moet heel mijn toekomst beeld die ik had, gaan veranderen.
Na de gebroken relatie ontmoette ik onverwachts een andere jongen. En toen..... bleek ik zwanger. Wat al een shock an sich was, want 4,5 jaar is het niet gelukt, zelfs niet met een fertiliteitstraject. Ik was het vertrouwen in mijn lichaam compleet verloren. En toen bleek ik zwanger en dat ook nog eens in raptempo.
Toen ik het de 'vader' vertelde, heeft hij vrijwel niet geantwoord. Het was natuurlijk zijn goed recht om het kindje niet te willen, maar iets van een reactie en eventueel een gesprek er over had ik fijn gevonden. Ik ben natuurlijk niet in m'n eentje zwanger geraakt.
Ik heb m'n best gedaan om contact te krijgen, een gesprek te voeren. Maar trekken aan een dood paard schiet niet op.
Ik had vertrouwen en hoop in de zwangerschap. En ondanks dat het niet in de planning zat, een grote schrik en dat de situatie niet was zoals ik het 4,5 jaar voor mij had gezien, was het kindje voor mij absoluut meer dan welkom. Wij zouden het wel redden met z'n 2en met ontzettend lieve mensen om ons heen. Want dit kindje was niet alleen gewenst en welkom bij mij.
En toen sloeg het noodlot toe en kreeg ik een miskraam. En best een heftige, vond ik zelf. De krampen die ik toen destijds had in de nacht waren echt zo intens heftig. Ik was ook alleen en ik kreeg met niemand contact aangezien het 02;30 in de nacht was. Volledig in paniek en ontzettend bang voor wat zou komen, want toen wist ik al dat het niet goed zat. Maar het werd na een uur weer rustig. Krampen weg, geen extra bloedverlies.
Misschien toch nog een klein beetje hoop...?
De volgende ochtend had ik eenmalig veel bloedverlies. Alles was rood van het bloed. Maar nog steeds geen krampen en het vele bloedverlies stopte al snel naar de minimale hoeveelheid wat ik al vanaf 8 augustus had.
Totdat ik om 21;00 uur in de avond nietsvermoedend naar de wc ging en ik vervolgens wat uit mij voelde glijden en iets hoorde 'plonsen'. Daar lag toen het intacte vruchtzakje. Mijn inimini baby'tje.
Ik had de 'vader' toen destijds al gezegd dat, mocht hij het willen, ik hem zo nu en dan op de hoogte zou houden. En dat mijn deur voor hem naar binnen draaide. Geen reactie. Ook had ik hem gezegd dat mocht ik een miskraam krijgen, ik dat ook zou laten weten. En zo geschiedde.
Ik heb hem vrij snel vertelt dat ik een miskraam had gehad en dat het best heftig was.
Na een paar dagen opende hij de chat en..... geen reactie. Volledige radiostilte.
En dit heeft echt iets met me gedaan. Dat hij niet op de zwangerschap an sich reageerde was al rot, maar daar kon ik enigzins redelijk goed mee om gaan. Maar dat hij zelfs niet reageerde op de miskraam, heeft me echt heel erg pijn gedaan. En ik kan niet zo goed uitleggen waarom. Maar ik had anders van hem verwacht, en dat is misschien mijn fout geweest. Dat mijn verwachting van hem daarin te hoog lag. Ik ben niet in mijn eentje zwanger geraakt, hij was er zelf óók bij. En dat hij het kindje niet wou is nogmaals, zijn goed recht geweest. Maar dat hij dan zelfs 0,0 reactie geeft op een miskraam, zelfs geen 'oke' of een 'hoe gaat het met je'... ik kan het gewoon niet begrijpen. Ik ben niet eens boos op hem. Ik ben alleen zó gefrustreerd op hem. En verdrietig, op de hele situatie. Ik heb hem zó veel te zeggen en vooral te vragen.
Inmiddels zijn we iets langer dan een maand na de miskraam. En tot de dag van vandaag krijg ik nog steeds geen contact met hem. Ik heb het meermaals geprobeerd, maar ik krijg gewoon geen reactie. Ik heb hem inmiddels al een paar keer gezien op straat, en dan doen we normaal tegen elkaar, een knikje, een zwaai of een glimlach. Maar reageren op mijn berichten? Ho maar 🙄.
Inmiddels ben ik gestopt met berichten sturen, ik krijg toch geen reactie en ik word er alleen maar gefrustreerd van.
Misschien komt er een dag dat hij zelf contact gaat zoeken en ik alsnog alles kan zeggen en vragen, wat ik wil zeggen en vragen. En zo niet, dan is dat volledig zijn keus en leg ik me daar bij neer. Ik heb in ieder geval mijn best gedaan.
In de tussentijd, vrij kort na mijn miskraam, vertelde mijn zus dat ze weer zwanger is.
Natuurlijk hartstikke leuk voor hun en blij dat ik nogmaals een keer tante mag worden. Maar wat een timing... Wie verzint het.
En vaak denk ik wel eens... Ik krijg een miskraam. Bij mijn zus gaat het 2x direct goed. Hoe kan dat toch? En dan begin ik weer te twijfelen aan mijn eigen lichaam. Eerst lukt het zwanger worden 4,5 jaar niet. Vertrouwen in eigen lichaam compleet weg. Vervolgens ben ik tóch in een poep en scheet zwanger en krijg ik een miskraam. Het beetje vertrouwen wat ik door de zwangerschap weer in mijn lichaam had, is daardoor weer als sneeuw voor de zon verdwenen.
En wat deze situatie misschien nog wel verdrietiger maakt is dat mijn zus en ik 3 weken verschil hadden. Ik had het zo ontzettend leuk gevonden om samen met haar zwanger te zijn. 😔
Nou goed... alles met elkaar, het is gewoon een beetje te veel geworden. Ik heb goede dagen, maar ik heb ook dagen dat ik de hele dag zo gefrustreerd en verdrietig ben, dat ik de hele dag loop te huilen en ik ontzettend negatieve gedachtes heb.
Ik heb op tijd aan de bel getrokken en ik heb een paar dagen terug een eerste gesprekje gehad bij de praktijkondersteuner. Over 2 weken moet ik weer heen. Gesprekken voeren gaat niks oplossen, zij kan de werkelijkheid niet ineens beter en mooier maken. Maar tegen iemand aan kletsen is allicht al fijn. En mocht er meer nodig zijn om mijzelf weer de 'happy me' te maken, dan kan dat via haar geregeld worden.
Lang getwijfeld of ik dit wel zou posten, want het is niet niks allemaal. Maar het is fijn om van mij af te typen, want mijn hoofd zit zo ontzettend vol.
reacties (21)