De fout van mijn leven

Het is nu 8 maand geleden dat ik voor een
abortus heb gekozen. De 1ste maand ben ik goed
doorgekomen omdat ik mijn gevoelens niet wilde
toelaten en weg vluchtte in mijn werk zowel thuis
als buitenshuis.
Iedereen die het wist zei dat ik de juiste keuze had
gemaak en toch voelde dit zo niet en nu nog niet.
Ik heb mijn kindje in de steek gelaten omdat ik
bang was. Na de ingreep heb ik regelmatig
huil- en paniekaanvallen gehad. Na met enkele
mensen te praten, zoals mijn mama en mijn collega
dacht ik er door te zijn ma das ni het geval. Ergens
sluimeren die gevoelens nog van pijn, onzekerheid, angst.

Mijn partner heeft er eigenlijk weinig over gezegd. Begin januari
probeerde ik mijn gevoels aan mijn partner duidelijk te maken.
Ik heb het gevoel dat ik toch nog graag een 4de kindje wil en da
wilde ik toen ook waarschijnlijk, maar mijn partner wil er echt geen meer
en ik geef hem geen ongelijk. Maar is het echt zo fout om deze gevoelens toch te hebben.
Ik besef echt dat ik fout was, maar ik hoop
toch ergens mijn fout te kunnen goed maken. Ik weet ook wat toen gebeurd is niet
meer ongedaan kan worden gemaakt. Ik heb nu al verschillende keren
met mijn partner in discussie gegaan en daar bij heeft hij me ook gezegd dat hij
achteraf toch dat kindje liever gehouden had en dat zegt hij me nu waarom kon hij
me dat toen niet zeggen? Hij wilde mijn keuze niet beïnvloeden, maar nu wil hij niet
bewust en zonder schuldgevoelens samen met mij voor ons 4de kindje gaan.
Ik wilde dat kindje ook graag maar ik dacht dat ik toen fout was en dacht dat iedereen
mij zou veroordelen als ik ervoor zou kiezen. Stom ik weet het, ma op dat moment zag
ik dat niet en ik stond er alleen voor met mijn keuze.
Maar ik had mijn hart moeten volgen en niet mijn hoofd, maar het is gebeurd
en ik kan er niks meer aan veranderen.

Vorige maand wilde hij het dan toch proberen met mij en vooal om mij gelukkig te
maken en ik was inderdaad dolblij samen terug een kindje van iemand waar ik
zo van hou. Ik was 3 dagen overtijd en ik werd echt zenuwachtig. Dus dinsdag 25/02
wilde ik een test doen en wat zag ik mijn menstruatie was doorgekomen.😭
Ik was terug ontzettend teleurgesteld en kwaad, als je iets graag wil krijg je het niet, mss
was het ook een beetje een straf. Alle gevoelens die ik toen genegeerd had overspoelde
me terug. Vorig jaar had ik dit en kon ik het niet accepteren, dus
ik had even tijd nodig om dit te verwerken en ik kreeg geen woord over mijn lippen tegen
mijn partner. Toen ik het hem zei leek hij opgelucht en ik gaf hem gelijk ook al deed het pijn.

Hij 7zei me wel: we proberen het volgende maand nog eens, ma ik wist het allemaal niet meer.
Ik begon weer te twijfelen, ik wilde wel ma was ik wel juist bezig? Met hem praten ging moeilijk
omdat hij zo ontzetten bang is voor de wereld en toen de moment deze maand er aankwam
krabbelde hij terug. Hij wilde weer niet meer, ik begon terug te discussiëren maar het hielp niet.
Ik heb er alles aan gedaan om hem te overtuigen en pas als hij zag dat het me kwetste of dat ik
opgaf, zei hij ok we doen het maar zo kon ik hem niet laten begaan en stopte ik alles.
Hij wil wel maar zijn angst voor alles verlamd hem volledig en ik geraak niet door die harde muur.
Ik wou dat ik hem het geluk kan laten zien dat ik zie en ik ben ook bang dat onze kids iets zou
overkomen dat heeft iedereen maar ik wil wel blijven genieten van het leven met hen.
Ik vind niet dat je voor zo'n rede geen kinderen zou willen, we zijn bezorgd ja maar het mag je leven
niet gaan leiden of bepalen. Het leven is al zo kort, dus neem het ervan en geniet zonder
schuldgevoel.

Ik word gewoon gek hiervan, ik wil niet weer alles opgeven?
Mijn gezin is alles dat ik heb en daar zou ik alles voor geven.

Groetjes
😥