Aftellen!

Nog maar 9 dagen tot dat ik op de 38 weken zit. Wat gaat alles toch ontzettend snel. Voor mijn gevoel was het vorige week dat ik met me test in me handen tegen de muur in de gang stond te springen, lachen en huilen te gelijk. Het was zo een vreemde maar vooral mooie ervaring. En dan dat gevoel in je lijf tot dat ik het Glenn kon vertellen. Mijn plan was samen naar het strand te gaan en het daar te vertellen. Dat liep heel wat anders. Glenn kwam thuis en vroeg of ik een zwangerschapstest had gedaan. Ik kon moeilijk nee zeggen. Dus drukte hem de test in ze handen. Ik voelde me al 2 weekjes wat grieperig en had helemaal niet het idee dat ik misschien wel zwanger was. Blijkbaar voelde we het toch allebei aan. Uiteindelijk zijn we toch nog samen naar het strand gegaan. En dan al die dingen die op je afkomen. De huisarts bellen, een verloskundige uitzoeken, de eerste afspraak bij de verloskundige, de termijn echo, de aanstaande opa's en oma's het nieuws vertellen, ik met me vader op vakantie.

En dan ook de eerste echte spannende dingen die zorgen voor tranen door de extra hormonen in je lijf. Een auto ongeluk, met spoed naar het ziekenhuis, het hartje van de kleine is slecht te beoordelen, doorgestuurd worden naar het AMC, zwangerschapsdiabetes.

Maar ook 38 weken lang op zoek naar de uitzet voor de baby. Marktplaats afstruinen, verkoopsites op fb in de gaten houden, 2de handswinkels aflopen, kleertjes krijgen, andere spullen verzamelen en ga zo maar door. Inmiddels hebben we echt alles in huis wat nodig is voor onze kleine hummel

Al met al is er echt heel erg veel gebeurt in de afgelopen 37 weken. Wat ken een mens veranderen zeg. Of het nu komt door de hormonen, de veranderingen, de verantwoording, het lichamelijke of het geestelijke eigenlijk maakt de oorzaak niet uit. Ik durf echt te zeggen dat ik er helemaal klaar voor ben. Het echte kom maar op gevoel. En ook Glenn is er klaar voor, voor zo ver een man er van te voren klaar voor kan zijn. Hij staat er immers al die tijd nog ver buiten. Ik heb toch 37 weken al dat er iets in mij leeft, waar je op een bepaalde manier rekening mee moet houden. En zeker vanaf momenten dat je het kindje voelt schoppen, wat bij mij al het geval was met 12 weken, voel je de verplichting om te zorgen. De verantwoording die je afdraagt aan je eigen kind.

Tot aan de eerste 20 weken echo liep alles volgens het boekje van de zwangere vrouw. Eerst de termijn echo en gevolgd door de 20 weken echo om te beoordelen hoe de organen van de kleine zich hebben uitgevouwen. Oke, er kwam een extra echo tussen na het auto ongeluk. Maar hier heb ik ook echt zelf naar gevraagd. Het eerste wat ik zei tegen de mevrouw aan de andere kant van de 112 hulp lijn was dat ik betrokken was bij een aanrijding en dat ik een echo wilde want ik was zwanger.

Toen de gewone standaard 20 weken echo, het kindje lag verkeerd waardoor ze het hartje niet konden beoordelen. Tot 3 afspraken toe is er geprobeerd om het kindje om te draaien doormiddel van verschillende trucjes. Helaas wilde de hummel niet meewerken.

Het niet goed kunnen beoordelen van het hartje heeft mij doen beseffen hoe gecompliceerd het leven kan zijn. Zo een klein leven wat in je groeit, wat je voelt bewegen en waar je je ineens zorgen om maakt. De woorden ''wij mogen u niet verder helpen u moet neet het AMC'' komen dan ineens zo ontzettend hard en scherp bij je binnen dat je je zorgen maakt. Dat je ineens gaat beseffen dat een foutje maar heel klein hoeft te zijn om zich in een hoekje te kunnen verstoppen.

Dan op naar het AMC, echo nummer 6 inmiddels al. Gelukkig hebben ze daar betere apparatuur die secuurder kan werken en zo een goed beeld kon geven. Pff wat een opluchting...

Tussendoor natuurlijk de nodige afspraken en controles bij de verloskundige. Wat leuk iedere keer om weer te praten over wat de kleine inmiddels kan. Hoe groot het zal zijn en wat het weegt. En dan dat heerlijke geluid om het hartje te horen. Zo mooi en zo lief! Opeens werd ik gebeld, er was geconstateerd dat de suikerspiegel te hoog was.. tjee ook dat nog. Doorgestuurd naar de gynaecoloog, omdat het gezien word als een 'afwijking' mag de verloskundige mij niet meer begeleiden. Na een lange lijst aan afspraken bij de gynaecoloog, internist, diabetesverpleegkundige, diëtiste en heel wat bloedbuisjes later bleek ik echt zwangerschapsdiabetes te hebben ontwikkeld. Wat is dat een ingewikkeld iets zeg, totaal niet te vergelijken met gewonen diabetes. Ik word goed onder controle gezet en gelukkig gaat ook dat allemaal goed inmiddels en hoef ik nog steeds( even afkloppen) geen insuline te spuiten. We gaan op voor de komenden 10 dagen zonder insuline!!!

Doordat het kindje groter kan groeien dan normaal als de moeder zwangerschapsdiabetes heeft worden er afspraken gemaakt voor extra groeiecho's. 4 in totaal. Inmiddels heb ik de laatste gehad en zit ik dus op 10 echo's. Tussendoor heb ik bij de assistent verloskundige van de gynaecoloog ook nog 2 echo's gehad. In het ziekenhuis kijken ze ook naar het hartje ipv alleen te luisteren. Dat maakt 12 echo's en dan te bedenken dat je er maar 2 krijgt standaard.

Glenn en ik hebben mega veel geleerd tijdens de zwangerschapscursus die we hebben gevolgd. Wat een leuke weetjes en super goede tips. Het is een cursus die ik zeker iedere vrouw zal aanraden. Dit omdat het niet alleen gericht is op de vrouw. Het is zelfs misschien nog eer gericht op de man dan de vrouw. Hoe de man zijn vrouw kan bijstaan en zelf ook nu al contact kan krijgen met zijn kindje. Vaak word er alleen aandacht aan de moeder besteed. Maar voor de vader is het misschien wel nog veel spannender.