Depressieve gevoelens.

Zo'n 20% van de zwangere vrouwen krijgt last van een depressie tijdens de zwangerschap. En dan zit er nog een hele hoop tussen je happy voelen en echt een zwangerschapsdepressie te hebben en alle emoties kunnen voorkomen. Het kan iedereen overkomen, ongeacht je situatie. Het is goed te behandelen, zou er wel hulp voor zoeken daarom, ook om te voorkomen dat het eventueel straks een postpartum depressie wordt. Er staan hier al veel tips, maar wilde gewoon nog even laten weten: je bent echt niet alleen!!!

Wat fijn , zoveel fijne reacties van herkenning. Dat maakt dat ik mij niet alleen voel, apart of gek

Ik hoop enorm dat het nog beter gaat worden

We blijven er over praten. Ik benoem ook, dat mijn liefde en gevoel voor hem niet veranderd is. Dat het mijn veranderende lijf is, en de hormonen die maken dat ik psychisch anders ben dan normaal

Hij is heel geduldig, liefdevol en heeft veel respect. Zeker als het aankomt op sex. Hij vraagt er niet om en begint er ook niet over

Hij zegt; ja, ik had dit zo niet verwacht, maar ik weet dat het weer goed komt en wil je die ruimte geven

Mijn ex daarin tegen zei; uuhh doe even normaal, dat hoort er gewoon bij, ik heb zin .

Dan deed ik het dus tegen mijn zin in.

Ik ben zo dankbaar dat mijn huidige vriend niet zo is 😇🫶🏼

Het kan ook hormonaal zijn. Mijn vriend en ik zijn al zeker 10 jaar samen. Samen hebben we 2 kinderen. Bij de eerste wilde ik helemaal niet in zijn buurt komen. Hij stonk, niet mooi, niet lief en het liefst kroop ik met mijn kussen op de bank. Ik had het gevoel dat ik gelukkig moest zijn, maar het lukte maar niet. Ik kon zwanger worden een kind krijgen, terwijl mijn zus het graag wilde. Ik moest en zou me gelukkig voelen. Terwijl zwanger zijn ellende kan zijn. De hor(ror)monen, je veranderende lichaam, het gevoel dat je gewoon met een bak ijs op de bank wil liggen onder een dekentje en iedereen die er wat van vind. Bij mijn 2e zwangerschap was ik alleen maar happy, druk etc. Het is goed om er over te praten en ook toe te geven aan je gevoelens. Je vk is hier ook voor en als zij denkt dat je meer hulp nodig hebt dan een enkel gesprek kan ze je helpen.

Bij mijn eerste zwangerschap had ik er geen last van. Nu bij de tweede is het al een hele zwangerschap een drama. Het is gewoon een kwaaltje, net als zwangerschapsmisselijkheid. Grote kans dat het vanaf 20 weken beter gaat!

Depressieve gevoelens hoeven trouwens ook niet altijd een oorzaak te hebben. Soms overkomt het je gewoon. Een paar tips waar je misschien wat aan hebt vanuit de ggz (+eigen ervaring):

- zorg voor ritme. (Het is prima om meer te rusten en/of te slapen als je daar behoefte aan hebt. Maar doe dat op vaste tijden, hou je aan een standaard dagschema. Ben je tussendoor te moe, rust dan op de bank in het licht. En niet op bed in het donker.)

- probeer jezelf doelen te stellen (dit mag van alles zijn. Gewoon aan het werk blijven als het lichamelijk lukt is een prima doel. Jezelf ziekmelden indien nodig, maar wel je huishouden draaien is ook een prima doel. Stel je doel bij als het niet haalbaar is. Elke dag 1 huishoudklusje is ook een doel. Leg de lat niet te hoog.)

- plan dingen (dingen om naar uit te kijken, of af te vinken. Nieuwe hobby, afspreken met vrienden of de zolder opruimen. Kleine dingen vallen hier net zo goed onder. Een maandoverzicht maken met dingen waar je naar toeleeft kan ook (verjaardag, echo, ...))

- een overzicht maken met + en - van je dagelijkse levens invulling. Wat kost mentale energie? Wat levert energie op?

- accepteer dat het voor nu zo is, en dat er betere tijden komen. (Hulp inschakelen valt hier ook onder. En even uithuilen op de schouder van je partner.)

Je hoeft niet overal als een gek mee aan de slag. Maar als je er wat aan wilt doen, kan je wel kiezen uit 1 of meerdere van deze handvatten. Voor de één werkt weer iets anders dan voor de ander.

Je staat stijf van de hormonen, dus emoties kunnen dan groot zijn. Heel normaal. Maak dat ook bespreekbaar met jouw partner. Geef het ook aan bij je vk, die heeft er vast ervaring mee.

Och wat naar voor je om je zo k*t te voelen. Terwijl je blij zou willen zijn. Je hormonen maken je nu kwetsbaarder hiervoor. Depressie en/of onverwerkte trauma’s komen dan makkelijker aan de oppervlakte.

Gun jezelf hulp hierbij, er zijn hulpverleners gesprecialiseerd hier in. Bijv bij een pop-poli. Stap 1 is om naar je huisarts te gaan of dit met je verloskundige te bespreken. Zij kunnen je doorverwijzen.

En nee je stelt je niet aan. Dit zijn heftige klachten die je niet alleen hoeft te dragen. En je bent écht niet de enige die dit doormaakt.

Ja hoor, ik! Eerste 2 kinderen weinig last gehad van mn zwangerschap en deze zwangerschap wat afgehuild. Mijn man hoefte mij ook echt niet aan te raken, terwijl ik dit bij mijn vorige zwangerschappen juist wel erg fijn vond, maar ik had genoeg aan mezelf overeind houden. Ook wel echt gedacht kan het helemaal niet aan 3 kinderen. Nu einde van mn zwangerschap voel ik mij overigens wel erg goed.

Maar kaart het vooral aan bij je verloskundige, houden ze je een beetje extra ik de gaten. Komt veel voor hoor, een depressie tijdens de zwangerschap, eventueel aangewakkerd door de hormonen in je lijf. Je bent zeker niet de enige!

Lang leve de hormonen. Ik had het met de jongste heel erg. Ik heb bij de psycholoog gelopen. Toen onze dochter op mijn borst lag was alles goed

Ongeveer 20% van de zwangeren heeft te maken met een depressie tijdens de zwangerschap. Het kan iedereen overkomen, ook als je normaal gesproken juist gelukkig bent. Laat je doorverwijzen door een HA naar een psycholoog die hierin is gespecialiseerd. Het is echt goed te behandelen!

Ja dat kan zeker. Praat met je partner en met je verloskundige.

Lieve jij,

Geef dit aan bij je verloskundige en ga samen met haar op zoek naar hulp.

Het kan traumarespons zijn (lees ik er een beetje in terug) maar het kan ook diverse andere redenen hebben hoe dan ook you are not alone! En je hoeft het ook niet alleen te doen.

Oh en ik vergeet de belangrijkste, je partner praat er ook over met hem