Lange koude winter

Een vrijdag dus, die vijf april. Ik pas vandaag op het nieuwe huis van een vriendin want daar wordt vandaag een vloer gelegd en zij moet werken. Toch vreemd, ik had ongesteld moeten worden, maar dat is nog niet gebeurd. In het huis van die vriendin, met twee vreemde mannen die een vloer komen leggen, toch maar even een testje doen. Bij 'de eerste keer' had ik in no-time een dikke streep. Nu na een minuut zie ik niets... Toch weer een beetje teleurgesteld. 

Twee minuten later kijk ik nog eens, om het voor mezelf te bevestigen. Zie ik daar nou echt een dun streepje?! Ik bel direct mijn beste vriendin (die iets meer dan een half jaar geleden mama is geworden van een prachtige zoon). Ik leg haar uit waar ik ben, wat ik net heb gedaan en waar ik zo enorm aan twijfel. Zij verzet haar afspraak en racet, met een nieuwe test, naar mij toe. In de tussentijd bel ik mijn man... Die direct weer dolenthousiast is en net als ik bloednerveus is. 

Dan die tweede test, ja hoor, weer een dun streepje... Maar een dun streepje is ook een streepje en dus zwanger, toch? Uiteraard, huilen, blijdschap, onzekerheid... Die lange koude winter is blijkbaar voor ons precies lang genoeg geweest.

En dan de grote vraag... Hoe komen we in hemels naam de eerste 9 weken door... Eerste 9? Ja, eerste 9, want daar ging het de vorige keer mis...

Na het weekend de verloskundige maar weer eens gebeld.. We hebben een afspraak op 13 mei... Dan zijn we 9 weken en 5 dagen.. Bijna een week verder dus dan bij 'de eerste keer'. Mocht ik dat echt niet volhouden, zegt de telefoniste, dan mag ik ook de poli 'vroege zwangerschappen' bellen, zij kunnen een vroege echo maken.. Jawel, diezelfde poli waar ik vorige keer de laatste check-up had na mijn miskraam.. Ik denk dus dat ik hier even voor pas... Dertien mei, dat betekend nog ruim anderhalve maand wachten! Ondertussen nog maar een maand, maar die eerste anderhalve week is echt voorbij gekropen...

Alles wat je voelt is eng... Een steekje, gaat dat wel goed? Oh nee, voel ik nou bloed lopen? Auw, een krampje, zou het een buitenbaarmoederlijke zwangerschap zijn?! Iedere keer dat ik naar het toilet loop weer die onzekerheid; zou er dan nu bloed in mijn onderbroek zitten? Zelfs naar het toilet gaan als ik helemaal niet moet, maar misschien voelde ik wel iets lopen... Bij 'de eerste keer' vanaf het moment dat ik het ontdekte twee gevoelige borsten.. Nu hebben ze allebei wel wat opgezwollen kliertjes, maar de ene is duidelijk meer gevoelig dan die andere.. Zal dat wel goed zijn? Is het een slecht teken? Vandaag zijn ze minder gevoelig dan gisteren, is het dan toch weer mis gegaan?! En maar blijven googlen... Schieten we daar iets me op? Nee helemaal niets.. maar toch...

Constante angst, weinig mensen die dat écht begrijpen ook al proberen ze dat wel, mijn man die me probeert te steunen maar er toch 'vooral een goed gevoel over heeft'... Maar het zit in mijn lijf! En ik durf niet meer te voelen, want wat als...?!

Goed, voorlopig nog steeds afwachten.. 13 mei is nog 28 dagen.. We tellen af.