De eerste keer

Bij drie dagen overtijd nog geen positieve test, maar nog een keer testen kan vast geen kwaad...

Ja hoor, binnen vijf seconden een dikke vette streep! Enige schrik, ik ben alleen thuis, we hebben dit niet gepland en ik studeer nog. Maar jemig, wat ben ik blij! Ik kan zwanger worden!

Het duurt nog lang voordat mijn vriendje die dag thuis komt, dus wat doe je? Je stuurt hem een sms met de foto van de test.. Ook hij schrikt, uiteraard, maar hij is zeker net zo blij als ik.

In ongeveer 10 seconden veranderd je hele wereld en heb je al bedacht hoe je het allemaal gaat doen.

's avonds fantaseer je samen lekker verder. Wat een blije periode! Diezelfde week maar even de verloskundige gebeld om vast een afspraak te maken. 27 december mogen we langs komen voor de eerste echo. Dan zou ik precies 9 weken zwanger zijn. Spannend!

Op kerstavond heb ik op het toilet en ienieminie druppeltje bloed aan het toilet papier. Geschrokken gaan we snel weg bij ons etentje en thuis bellen we de verloskundige. We mogen die avond even langs komen. Binnen 10 minuten staan wij in het ziekenhuis. Op de uitwendige echo is nog niet zo veel te zien, er wordt een inwendige echo gedaan. En hoe blij kun je zijn als je daar een lief klein hartje ziet kloppen?!

Een paar dagen later dan toch voor de officiele afspraak naar het ziekenhuis. De echoscopist kijkt een beetje moeilijk, probeert het ook inwendig en zegt dan: Sorry meid, je moet volgende week even terug komen want dit hartje klopt echt te onregelmatig. Het ziet er naar uit dat je geen 9 maar 6 weken zwanger bent. Grote schrik natuurlijk, dit verwacht je niet. Tranen met tuiten...

De volgende dag zijn we samen thuis. Aan het eind van de ochtend verlies ik bloed. We bellen het ziekenhuis maar die adviseren ons af te wachten tot maandag want ze kunnen nu toch niets voor ons doen.

Maandag blijkt waar we al bang voor waren: Het is mis gegaan.. Ons kleintje heeft het niet gered. Zijn hartje is gestopt met kloppen en zal niet verder groeien in mijn buik. Uiteraard allebei erg verdrietig. Zelf heb ik een paar dagen alleen maar gehuild. En dan moet je verder...

Aan het begin van deze zwangerschap besloten dat we zouden gaan trouwen. Een miskraam vonden we geen goede reden om dat niet door te zetten, dus dit hebben we alsnog, op 11-02-13, gedaan.

Wij vroegen om een lange koude winter, met een nieuwe ronde en nieuwe kansen!