Jaloers..... wat vreselijk

Ik weet niet of jaloezie het goede woord is, maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. 

Mijn man heeft net te horen gekregen dat hij een nieuwe baan heeft gevonden. Ik weet niet eens of ik blij ben voor hem of niet. We hebben allebei een wetenschappelijke opleiding gedaan. Ik wilde heel graag professor worden. Echter toen ons kinderwens ter sprake kwam, bleek al gauw dat we het niet al een ideaal beeld zagen dat ons kind(eren) 5 dagenper week naar de opvang zouden gaan. Als professor is vrijwel altijd werkweken van meer dan 40 uur de norm. Niet reeël dus. We besloten allebei 4 dagen te gaan werken als er een kleine was.

Fast forward, de kleine is er inmiddels al heel lang, en alleen ik ben korter gaan werken. In zijn functie was het zogenaamd niet handig. Hij had een contract voor 4 jaar, en als hij niet klaar zou zijn moest hij in zijn eigen tijd door. contract een dag terugzetten had dan niet zo veel zin (zelfde eissen, maar minder geld). Na twee jaar bleek er een CAO aanpassing. Alles wat je aan ouderschapscverlof opneemt, krijg je na die vier jaar erbij. Hij deed het nog steeds niet......

Toen bleek dat onze oudste de BSO te zwaar vond. We wilden haar één middag minder naar de BSO laten gaan. En ook deze heb ik op mij genomen. 

Mijn man zegt regelmatig, als ik het zwaar vind het werken, dat ik dan minder kan werken. ik wil werken, en ik wil dat hij mij die mogelijkheid biedt! Is dat zo gek?! Hoe zo moet ik 'blij' zijn met eenpartner die het mij gunt om thuis te blijven, als ik dat niet wil?

Nu heeft hij een baan aangeboden, een looppad om professor te gaan worden. het steekt. Ik heb mijn droom opgeofferd voor het gezin, om dat we het beeld hadden dit samen evenwichtig te gaan doen. In de praktijk doe ik allerlei stappen terug, en 'moet' mijn man in het weekend vaak ook nog werken. Ik vind het daardoor niet leuk en veel te zwaar. Maar deze nieuwe baan betekent ook dat mijn man de kinderen niet meer weg kan brengen, ofwel voor zijn droom baan komt er nog meer op mijn bordje. Ik kan niet eens meer 8 uur werken op een dag........ ppfffff

ik kan niet eens blij hem voor zijn. Want waarom moet ik harder werken om zijn droom uit te laten komen? Ik heb er de hele nacht over nagedacht..... zou ik blij moeten zijn als mijn man blij is (want dat is de enige winst, omdat hij dit leuk vind). Maar ik wordt er niet blij van..... moet hij niet ook keuzes maken voor mij? pppffff

nou.... bij het opschrijven werd mijn boosheid even erger, maar ik ben het nu wel even kwijt. even een kwartiertje hardlopen, en dan aan de bak.....