Opvoeden enzo II

Eind september ben ik begonnen met de cursus “how to talk to kids” ; het doel van de cursus is om te leren effectiever met je kind te communiceren. Ik had het boek al gelezen en het sprak me dermate aan dat ik me in een spontane bui op heb gegeven voor de workshop (6 sessies). Ter voorbereiding van de eerste sessie werd gevraagd de aanleiding en je leerdoelen op te schrijven; hmmff ondanks dat ik van te voren erg politiekcorrecte antwoorden had opgeschreven zwichtte ik; mede na het beluisteren van mijn medekandidaten, en blaatte ik over situaties waarbij ik me volledig machteloos en gefrustreerd voelde naar aanleiding van het gedrag van mijn kinderen… en raakte ik nog geëmotioneerd ook… Om daar natuurlijk vervolgens gelijk weer van te balen want ik heb superlieve meiden en heb absoluut niets te klagen. Waarschijnlijk had het een en ander ook zijn oorsprong in het feit dat iedereen die ik vertelde over mijn voornemen aan de workshops mee te gaan doen reageerde met: “maar je doet het toch hartstikke goed, je legt de lat te hoog, opvoeden is een instinctief natuurlijk proces….” En als je daar dan zit met een groep ouders die allemaal besloten hebben om de een of andere reden wel een gooi te doen naar een verbetering in de communicatie door het eens van een andere kant te bekijken, dan volgt er een soort ontlading ofzo. Hoe dan ook; de eerste sessie met als onderwerp “kinderen helpen omgaan met negatieve gevoelens”  was al gelijk heftig. Want een van de ‘regels’ is dat je alle gevoelens moet erkennen. Tja ga daar dan maar eens mee aan de slag twee weken lang… het bleek best lastig. Gelukkig zit de cursus zo in elkaar dat de vragen die een vaardigheid opwerpt eigenlijk vrij snel in de volgende sessies door middel van de volgende vaardigheden worden beantwoord. Het gaat nog wel een tijdje duren voordat ik het allemaal onder de knie heb. Ik zit nu na twee sessies en een maand van proefballonnetjes oplaten bij de meiden in de fase bewust onbekwaam; ik hoor mezelf in een valkuil stappen maar weet nog niet helemaal goed hoe ik het moet voorkomen. Ook frustrerend is natuurlijk dat de mensen die weten dat ik de workshops volg bij iedere drifaanval van Franka of zeurbui van Kay verwachtingsvol kijken en hardop vragen hoe je dat nou eens volgens de regeltjes op gaat lossen… Gelukkig zijn er kleine successen geboekt en ben ik echt wel overtuigd en gemotiveerd om deze vaardigheden mij eigen te maken. Het zijn ook eigenlijk allemaal hele logische dingen die overigens ook prima werken met volwassenen. Zo hebben de critici toch ook een beetje gelijk; tis natuurlijk en instinctief maar ergens zijn we in onze maatschappij wat instincten kwijtgeraakt.. Zo, en nu genoeg geblaat; ik ga weer luisteren; aandachtig luisteren.

X Appel