Scheel

Ik had eigenlijk een blogje moeten schrijven over de vorderingen van Franka, maar helaas kwam er iets anders tussendoor. Sinds 17 juli zag ik 's ochtends af en toe iets raars; als ik Kay uit bed ging halen keek ze heel scheel, ze wreef dan een paar keer in haar oogjes en tegen de tijd dat we aan het ontbijt zaten was het weg. Wel riep ze: Hey kijk mama, twee Franka's! Ik maakte me zorgen maar omdat het steeds wegtrek dacht ik ik ga wel als de huisarts terug is van vakantie effe langs. Ondertussen een week verder; dinsdag 24e werd ze scheel wakker en bleef ze de hele dag scheel kijken. Toen ben ik aan het bellen en zoeken geslagen; woensdagochtend zaten we bij de vervangende huisarts en een paar uur later in het ziekenhuis. De oogarts (chirurg) deed wat testjes en stuurde ons door naar de optometrist, weer wachtkamer, testjes, druppels, testjes, nog wat testjes en weer terug naar de oogarts, wachtkamer, testjes, wachtkamer... en: uitslag; op zich heeft Kay goede ogen en er is geen reden om een bril aangemeten te krijgen, de afwijking kan niet behandeld worden met een oogpleister en als het niet vanzelf wegtrekt moet Kay worden geopereerd (wachtlijst) MAARRRRR omdat Kay drie weken op het kdv op haar gezicht was gevallen wilde ze toch ook dat we even bij de neuroloog langsgingen in het Juliana Kinder ziekenhuis. Ook hier konden we gelijk de volgende dag terecht. Na de standaard neurologische tests met hamertje op de knie etc, besloot de artsassistent dat Kay een perfecte kandidaat was voor een MRI. Zijn baas de jeugdneuroloog vond hem optimistisch en dacht zelf niet dat het zou gaan lukken met zo'n jong kind. Maar hij won en we mochten na de lunch terugkomen voor de MRI. Er was besloten dat ik mee zou gaan de 'tunnel' in; dus even later lag ik met mn meisje in een soort van kooi om dr hoofd en ik bovenop haar om dr te kalmeren in 't MRI apparaat. Heel krap en heel veel herrie. Kay had een koptelefoon met dr favoriete (olifantje in het bos) muziekjes maar ik zag dr ogen panieken. Toch bleef ze heel stil liggen en viel na een kwartier ofzo zelfs in slaap. Ik begon zelf steeds meer te trillen in mn opdrukhouding en gelukkig toen ik het net niet meer hield mochten we eruit.. althans dat dacht ik. Kay schrok wakker en wilde eruit, jammer voor haar want ze wilde nog een serie doen met contrastvloeistof, dat was heel zielig, met een vastgebonden hoofd en dan opeens een naald in je arm en dan weer dat ding in. Oh en ze moest ook nog eens plassen.. ik ben juist zo trots hoe ze zindelijk is en nou mocht ze niet nar de wc. Echt hartebrekend. En dan zegt ze ook nog als we in de buis geschoven worden; Ik vind jou lief. Poverdikke wat is dat dan waardeloos, zeker omdat ik zelf alleen maar kon denken; waarom nou toch die contrast vloeistof; hebben ze iets gezien?....

Maar na de 2e cyclus was het klaar en mochten we eruit. Kay kreeg een medaille omdat ze de jongste mri patient ooit was en iedereen gaf complimentjes. Eindelijk plassen en dan naar papa in de wachtkamer die ondertussen 5 jaar ouder was geworden. In de hal mochten we wachten op de uitslag. Kay zag een hobbelpaard en was alles alweer vergeten.

De MRI uitslag is goed, geen afwijkingen gevonden. Volgende week moeten we weer terug voor meer testen naar de neuroloog en daarna ook naar de oogartsen. Kortom we weten nog steeds niets, maar gelukkig zijn er geen grote enge dingen uit t onderzoek gekomen. Kay speelt ondertussen lekker verder, ze moet wel last hebben maar ze laat niks merken. Al valt ze al een paar avonden ondanks de warmte als een blok in slaap.. arme pop

x Appel