F. ranka`s geboorteverhaal (pas op details)

Franka’s geboorteverhaal

Zaterdag was een gewone dag, behalve het feit dat je weet

dat het je uitgerekende datum is en je daar stiekum toch de hele dag een beetje

aan loopt te denken. Ik heb best een actieve middag gehad, paps had avonddienst

dus ik ben uiteindelijk met mn ouders en Kay via de kinderboerderij (die dicht

bleek) op het strand belandt. Toen nog soep staan koken voor het hele spul en

nadat mn ouders weggingen en Kay op bed had gelegd ben ik nog gaan

filmkijken/bb-en/bankhangen. Rond elven naar bed gegaan totaal onbewust van het

feit dat ik ieder moment ging bevallen.

Zo rond half vier werd ik wakker met lichte buikramp en allereerst

dacht ik heh gatver; harde buiken. Alleen rond vier uur begon ik te denken “if it has ears, a tail and it

barks like a dog…. Its probably a dog” ofwel; het zijn

menstruatie-achtige krampen, ze komen om de zoveel minuten en ik ben 40 weken

zwanger…. Laat ik gewoon ns timen, misschien zijn het weeën ;-)

Op mn nieuwe smartphone had ik de contractiontimer-app gezet

en daar zat ik mee te klungelen toen c wakker werd. “wat ben jij aan het doen

dan?” “Mwah, ik ben weeën aan het timen maar ga maar weer slapen het zal wel

niets zijn.”

LOL, die was niet relekst meer dus en toen ik na de

honderste keer naar de wc lopen niet meer terug kwam ging hij toch maar even

kijken. Het was zo rond 0545 en ik zat met onhoudbaar trillende benen (vandaar

dat ik maar was blijven zitten) kokhalzend op de wc. De weeën kwamen om de vijf

minuten en ik was al lekker aan het puffen. Oppas en verloskundige gebeld en de

laatste verordonneerde ons direct naar het ziekenhuis.  Gelukkig was onze ‘tante’ er snel en kon ik

tussen de weeën door de trappen af, toen nog even over de nieuwe gasleiding

heen klimmen (handig die wegopbrekingen) en hop de auto in. C had proefgereden

en reed gelukkig in één keer goed. Ik heb het drooggehouden in de auto maar ik

zat nog niet in de rolstoel van het ziekenhuis of mn vliezen breken en ik begin

weer te kotsen… oeps, sorry…

De verloskundige was er al en ik kon mn weeën best ok

opvangen dus dan krijg je zo’n rare situatie dat er een verpleegkundige,

verloskundige en man een beetje staan te ouwe*-en en dat jij daar je weeën

wegpuft. Gelukkig was het allemaal niet voor niets want ik had om kwart over

zeven al 8 cm.. De verloskundige vertelde me al snel dat ik geen pijnstilling

meer zou krijgen omdat het ieder moment gepiept zou zijn.

Ik had rond 0745 volledige ontsluiting maar toen ging het

mis, de persdrang viel weg en ik kon de omschakeling van het ontspannen

wegpuffen van weeën naar het gebruiken van de weeën om te persen niet makkelijk

maken. Ik probeerde nog op techniek bij ieder klein golfje mee te persen maar

dan leg je t toch echt af. Potver; dan gaan ze je dus ‘helpen’ en helpen

betekende in dit geval allereerst catheteriseren, daarna een infuus met

weeënversterkers en dan dus ook nog eens zo’n band om je buik…

GRRRRRRRRRRRRRRRR al die rotdingen die ik de vorige keer vervloekt had. Ik was

dus behoorlijk narrig en moet eerlijk bekennen dat ik me echt heb aangesteld.

Maar ik vond het zo oneerlijk; ik had echt super mn best gedaan op een mooie, vlotte

ontsluiting en dan alsnóg. 

Tja en toen was het wachten op een paar goede weeën, die

maar niet kwamen… dan staan die drie musketiers daar weer aan dat bed een beetje

naar je te kijken…  Maar nee hoor, waar

ik ze bij K.ay in overvloed heb weggepuft bleven nu gewoon weg, die zware

allesoverheersende persdrang-weeën. Tot ik op een gegeven moment een soort van

black out kreeg; waarna ik wakker werd en in het gezicht van C keek; “Als je nú

twee keer goed perst is het over!” Pak je benen, hou je mond en persen!” Tja,

daar had ik weinig tegenin te brengen en met twee keer persen riep de vk

opeens: pak je kindje maar! Ik pakte het glibberige hoopje onder de armpjes en

trok het t laatste stukje uit mn lijf. Serieus, dat is het meest bizarre dat ik

ooit gedaan heb en waarschijnlijk ook het mooiste.. Pas na een paar minuten

dachten we eraan om te kijken wat t nou was… een meisje…

Om 12 uur ’s middags waren we thuis en toen K.ay wakker werd

van haar middagslaap hebben we de zussen aan elkaar voorgesteld; een mooi

moment. Nu zijn we aan het genieten van een heerlijke kraamweek waarin we

vooral veel aandacht besteden aan onze twee lieve meiden. Dat bezoek… dat komt

nog wel. 

xxx