Parasiet

Ik ben nu 33 weken zwanger, het einde is in zicht. Ik moet nog ongeveer 10 dagen werken en dan ben ik helemaal vrij! Bizar idee; vooral omdat ik niet meer terug kom in mijn huidige functie bij mijn huidige afdeling. Het zou een hoop stress moeten geven en ik zou nu als een idioot aan het werken moeten zijn maar de algehele vermoeidheid is toegeslagen. Kleine joop is een ware parasiet. Dat klinkt heel naar maar hij/zij slurpt letterlijk al mijn energie op.  Jopie is bijzonder druk in de buik en tot groot vermaak van mijn collega's kun je de voetjes (?) van links naar rechts zien gaan in mijn buik. (denk aan de film Alien en je komt aardig in de richting) Het is net alsof ze een tenniswedstrijd kijken maar dan net onder (mijn) borsthoogte.. uhum..

Als ik na het dagelijkse ochtendritueel en de fietstocht op werk aangekomen ben is de koek eigenlijk al op. Mijn oren suizen, ik zie zwarte vlekken en zou het liefst onder mijn bureau kruipen voor een korte siesta. Lang leve het bakkie koffie! Het drinken van 5 bakken koffie per dag zal ongetwijfeld niet bijdragen aan de rust van Jopie in de buik maar tis de benzine die de ambtenaar gaande houdt zullen we maar zeggen...

Vorige week hadden we een generale repetitie; zondagnacht (1 augustus) werd ik wakker met enorme pijn in mijn onderbuik en uitstralende pijn naar mijn bovenbenen. Eerst dacht ik nog; dat trekt wel weg maar ik kon gewoonweg niet bewegen. toch maar even manlief wakkergeroepen... Tja wat voel je dan.. ja pijn, enorme pijn, ik ging er helemaal van shaken, maar omdraaien dat ging niet. Mijn hele zijkant voelde strak en ook mijn buik stond op knappen. Toch maar de vk gebeld die helaas niet kon komen en ons adviseerde naar het ziekenhuis te gaan. Oh wat vond ik het eng, ik wist wel dat het geen weeën waren zoals ik die de vorige keer had gevoeld, het waren geen golven, maar toch  32 weken is gewoon te vroeg voor een ukkie. Vriendin van ons was er binnen 5 minuten om bij Kay te blijven en toen moest ik overeind om naar het ziekenhuis te gaan. Op het moment dat ik overeind gehesen was verschoof de pijn al, maar toch maar naar het ziekenhuis voor monitor, urine en bloedonderzoek.. om vervolgens 3.5 uur later en scheel van de slaap weer naar huis te gaan. Waarschijnlijk heeft Jopie op mijn zenuwbaan gelegen. Ik voelde me een enorme aansteller maar was vooral errug opgelucht dat alles goed was, geen weeënactiviteit. Liepen we daar weer; bijna twee jaar na dato... dat was wel effe gek. Ik twijfel nu heel erg of ik toch niet naar dit ziekenhuis zullen gaan als het zover is. We hebben de keuze uit drie ziekenhuizen in de buurt en als je mijn bevallingsverhaal hebt gelezen dan weet je dat het beleid omtrent pijnbestrijding in dit ziekenhuis niet helemaal in mijn straatje was maar toch.... nostalgie?... vertrouwdheid?... einde van de straat en dus wel zo makkelijk?.. nou ja tis wat om over na te denken.

Eerst nog maar eens die laatste werkdagen nuttig volbrengen. Hopen dat mijn parasietje zich lang genoeg rustig houdt totdat mams een besluit heeft genomen.

x