Schildpad met zon op haar hart

Ik schreef al eerder dat zwangerschap de stiekeme sloper is; nou dat is echt zo. Kay is nu ruim 3 maanden maar ik moet zeggen dat ik nog steeds niet de oude ben. Vooral mijn houding heeft een flinke tik opgelopen. Nou was dat toch al nooit mijn sterkste punt; ik heb vroeger echt bij een Mensendieck therapeut met boeken op mijn hoofd gestaan. Maar sinds mijn zwangerschap is het echt prut; ik ben verworden tot een soort zogende schildpad. Mijn schouders lopen bol, mijn nek steekt naar voren, knieën naar binnen en ik sta vooroverhangend met mijn onderrug hol; not a pretty sight.

Sinds een maandje of twee loop ik dan ook bij een fysiotherapeut, eigenlijk is ze gespecialiseerd in bekkenklachten maar mijn bekkenbodemspier is na één keer controleren, “pardon, wat moet die hand in mijn kruis? Deed ze dat nou echt?” geslaagd voor het examen.

Toen ze vervolgens een meetstok naast mijn lichaam hield en mij met drie spiegels om me heen (ja bedankt ja) duidelijk maakte dat ik volledig uit het lood was gaan staan, vielen de kwartjes van allerlei vage klachten op hun plek. Ik heb bijvoorbeeld iedere ochtend last van pijnlijke hielen, dat klinkt vreemd maar als je bedenkt dat ik de hele dag ongeveer in een hoek van 45 graden sta is dat opeens heel logisch….

Stukje bij beetje wordt mijn houding nu weer opgelapt, maar dat vereist vooral veel discipline van mij want ik moet voortdurend corrigeren; voeten recht, gewicht boven je hielen, knieën naar buiten, bekken naar achter kantelen, onderste buikspier aantrekken, navel naar binnen, schouders naar achteren, borstbeen vooruit (of ook wel zoals mijn yogajuf zo lekker gietenwollie: “de zon op je hart laten schijnen” noemt) en uitstrekken naar mijn kruin.

Pfffffffffffffff

Een dagtaak dus.

En om het circus compleet te maken zit ik nu achter mijn bureau op een grote roze bal…

T moet niet gekker worden

;-)