An die Arbeit

Ik heb alweer een tijdje niet geschreven, misschien omdat ik druk was met genieten van mijn verlof en mn kleine gezinnetje maar misschien ook omdat mijn hersens volledig tot moes geslagen zijn door alle hormonen die het afgelopen jaar door mijn lijf gejaagd zijn. Maar goed, het is nu 2010, mijn verlof is afgelopen en we moeten maar weer eens in een ritme gaan komen. Bah, wat een kater; ik voel me een beetje zoals ik me vroeger voelde aan het eind van de zomervakantie. Tis niet dat het geen leuke kanten heeft; ik voel me weer een beetje mezelf, heb weer gesprekken die over andere dingen gaan dan de primaire behoeften van mensen (lees kinderen). Maar het lijkt wel alsof mijn roze wolkje nu toch echt wegdrijft.

Maar goed gisteren dus de eerste werkdag, ik had de wekker op 06.45 gezet, dat was een beetje optimistisch; want jezelf douchen, aankleden, fatsoeneren, ontbijten en tas inpakken en daarnaast ook nog een kindje voeden en eventueel nog kolven omdat je anders niet eens je bh past; dat lukt niet allemaal als je om 08.30 achter je bureau wil zitten. Oh ja, had ik al het fietsen met ijzel meegerekend?

Uiteindelijk is het wel gelukt.

Eerste dag werken betekende voor mij dus ook de eerste dag als semi-professionele melkkoe; Kaytje krijgt nog 100% borstvoeding en ondanks dat ik er van te voren eigenlijk helemaal niet over nagedacht had, denk ik dat ik moet proberen dat zo vol te houden tot minimaal 6 maanden. De dag begon gisteren al goed met een enorme stuwing dus ik kon na een rondje nieuwjaarswensen direct op zoek naar de ‘kolfkamer’. Gelukkig viel dat alles mee, alles is prima geregeld hier, er is zelfs een soort rooster opgesteld. Maar omdat ik ’s middags weer bijna klapte was ik voor mijn beurt gegaan… Toen kwam er dus een collega binnen; “blijf rustig zitten hoor” zei ze nog maar dat vind ik vreemd genoeg toch erg ongemakkelijk. Ik voed Kay rustig midden in een café maar samen met een andere moeder kolven is me nog effe een stapje te ver. Einde van de dag had ik een aardige opbrengst bij elkaar gekolft en ik voelde me een soort van sinterklaas toen ik naar huis fietste met mijn koeltasje vol met “het witte goud”. Wat leuk om naar huis te gaan naar man en kind. Papa en Kay hadden de hele dag samen doorgebracht en volgens mij vond hij dat ergens wel erg cool. Ik voelde me helemaal schuldig toen ik hoorde wat hij allemaal had gepresteerd om te doen op één dag. Maar daar ga ik me maar snel overheen zetten, hij is gewoon een geweldige huispapa. Jammer dat hij het niet fulltime gaat doen. Vrijdag is de intake van het KDV en volgende week gaan de oma’s al beginnen met oppassen. Ik weet dat ik veel geluk heb dat ik het zo kan regelen maar ik heb het er vreselijk moeilijk mee om haar aan anderen uit te besteden. Doorbijten maar..

Maar zo meteen ga ik op tijd naar huis (met koeltas) en dan ga ik eerst een uurtje mn kindje knuffelen.

De tijd van overwerken is voorbij!