Update

Ik heb een tijd gedacht "fuck it" ik ga niet weer alle blogs opnieuw schrijven! Maar ik vind het ook jammer om helemaal niet meer te bloggen dus hier een poging tot update (ik zal m wel opslaan zo)

Goed, effe bij het begin beginnen; Kay is 2 oktober geboren na een zwangerschap van 41 weken en 5 dagen. De bevalling was geen feestje maar dat kun je lezen in mn bevallingsverhaal en laat ik er nu maar over ophouden.
Na een nachtje ziekenhuis zijn we op 3 oktober thuisgekomen met onze prachtige dochter. De eerste week hadden we een geweldige kraamhulp, ze kwam iedere dag om 10.00 tot ongeveer 15.00. Ik vond het behoorlijk aanpoten. Alles duurde zoooooooooo lang; als ik naar de wc ging was dat een half uur, douchen duurde lang zlefs uit bed stappen duurde lang... klote hechtingen! En je conditie; sjemig wat gaat die achteruit! Hoe dan ook, het beste deel van de dag vond ik 's ochtends; met zn drieën wakker worden en dan effe de kleine tussen ons in. Heerlijk kijken naar het mooiste mensje van de hele wereld. Kraambezoek hebben we een beetje afgehouden die week maar dat is later dubbel en dwars goed gekomen...
Ons popje was geweldig, zeker die eerste week, ze sliep heel goed, at heel goed en was supermakkelijk.
De tweede week begin ze veel te huilen en had ze opeens een enorme zuigbehoefte, en na een poosje tobben ben ik toen maar met haar naar een lactatiedeskundige gegaan. Daar werd ze eerst gewogen en dat bleek alvast veel zorgen weg te nemen, ze groeide als kool namelijk! Borstvoeding is op aanvraag maar dat nam ik die eerste periode iets te letterlijk met Kay en ik voelde me echt zo'n moeder uit een novib reclame met constant een kind aan mn tiet. De tepel werd nu dan ook periodiek afgelost door mijn pink, alsnog was ik daarmee een gevangene van mijn kind (want de speen en papa's pink waren niet lekker helaas..) maar het gaf iets meer rust. Ik wil overigens niet alleen klagen in dit blog hoor want ik geniet van ieder moment met mijn meissie maar verhalen over roze wolken zijn zo afgezaagd en niet heel nuttig voor eventuele meelezers.
De afgelopen weken zijn heel erg wisselend geweest, Kay is best wel een onrustige baby en dat is soms een heel getob. Je vraagt je namelijk toch af of je het wel goed doet, of je ooit nog gaat slapen en of de buren al verhuisplannen aan het maken zijn... Ik heb nu het plan opgevat om te proberen meer ritme te krijgen. Ik heb het boek "baby in een ritme" gekocht en tot nu toe spoort dat wel met wat ik zelf ook al aan het proberen was.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik het nog steeds wel lastig vind dat dat kleine wezentje de spil van het hele huishouden is geworden. Ik was zo gewend om effe dit en effe dat te kunnen doen.. Maar het is voor iedereen beter om eerst maar eens een beetje structuur terug te krijgen. Ik hoop dat ik dat voor elkaar krijg voordat mijn verlof afloopt of voordat mijn gespreksstof echt alleen nog maar bestaat uit poep, plas, spuug, slaap etc..
Maar is het nodig? Ik was twee weken geleden voor het eerst zonder kind op pad; naar een promotie/afscheidsfeestje van een vriendin in Amsterdam. En na een uur heen rijden heb ik misschien drie kwartier binnen gekletst waarna ik in volle vaart weer terug ben gereden... Waarom? Nou ik had ze daar niets meer te melden, ik had iedereen effe kort gesproken en toen was het wel weer klaar.. ik wilde gewoon naar man en kind terug (daarnaast moet ik toegeven dat mijn borsten het daar uitvoerig mee eens waren).
Tja, ik ben mama.
Een dolverliefde, apetrotse mama
die wel een beetje moe is, zoekt naar een manier om weer controle over de dag te krijgen, maar intens gelukkig is met mn kleine mensje.
so far de update..
xx