Niks, nakkes, nada

Ondanks dat de titel van dit blog anders doet vermoeden baal ik nog niet... ik zit ook niet mijn buik weg te kijken maar het begint wel erg surrealistisch te worden... Ik ben nu 4 dagen overtijd en ik voel me in principe even fit als een paar weken geleden. En daar zit em nou net t probleem... ik word verteld dat ik mijn kindje meer moet "uitnodigen" en dat ie alleen gaat komen als ik wat gas terug neem en "naar binnen keer".

Om naar binnen te keren zou ik dus rustig in een comfortabele omgeving niks gaan doen... argh, ik krijg een pre-natale depressie van het idee dat ik een dag tussen 4 muren moet zitten. Al is t alleen omdat ik weet dat ik zometeen nog genoeg uren naar diezelfde muren zit te staren (of naar mijn kindje maar desondanks binnen).
Tot nu toe heb ik iedere dag nog wel iets leuks gedaan en genoten van mijn verlof. Ik hoop alleen niet dat "wim" denkt dat ik meer lol zonder hem/haar heb. Hij/zij is zeker welkom mar ik ben niet zo goed in dat wachten op het onbekende. Vanavond bedacht ik dus dat het misschien dus wel nuttig was om mijzelf bekender te maken met dat onbekende en wat bevallingsfilmpjes op internet te bekijken... DOH! Niet het allerbeste idee... Ik denk dat ik mn schatje spontaan peristaltisch naar boven heb geduwd van schrik...
Ik dacht nog; mischien wel handig om een onderwaterbevalling eens in de praktijk te zien aangezien het tot de mogelijkheden behoort in het geboortehotel waar ik heb gereserveerd. Daarnaast was het in zwart/wit...

:-) domme domme domme actie..

maar goed, met dat op mijn netvlies ga ik nog maar even de deskundigen negeren en lekker door met leuke afspraken met leuke mensen, fijne verwenmassages bij de fysio en tijd voor vriend en mij samen..
MITS wimpie het naar z'n/haar zin blijft hebben daarbinnen, en dat gaan we in ieder geval as. woensdag checken met een ctg en echo, mocht er voor die tijd niets gebeuren.

Vandaag wel weer omringd geweest door kindertjes, eerst op een verjaardag van een éénjarige en daarna met een troep vriendinnen met koters op het strand. En toen ik daar zo zat op het terras met een bonkie hollandsche glorie van ongeveer drie maanden tevreden in mijn armen, voelde ik het heel sterk: ik wil mijn kindje vasthouden en ik ga daar zoooooo van genieten! Maar alles op zn/haar tijd, papa en mama zijn ook altijd laat; tis een kind van zijn/haar ouders, dat is zeker!
xx