Bevallingsverhaal

Voor wie van lezen houdt..... hier mijn bevallingsverhaal van Ashley:

Maandag 20 december 2010 was het zover, ik zou worden ingeleid... ons derde kind kwam eraan. Net als bij de tweede zwangerschap was ik 38 weken en 2 dagen zwanger.

Om 7.00 uur moesten we ons melden bij de verloskamers van het ziekenhuis.
Het had in de dagen ervoor flink gesneeuwd, dus gingen we maar vroeg van huis, ook al wonen we er maar 5 minuten rijden vandaan.
We waren goed op tijd, want om 6.55 uur lag ik al aan een CTG. Toen ik de verloskamer in kwam, waren mijn zenuwen helemaal niet meer te houden. Mijn hartslag was daardoor vaak hoger dan van de baby!

Om 7.45 uur dacht ik dat ze me vergeten waren. Het duurde wel erg lang, terwijl ik maar een half uurtje aan dat ding zou hoeven te liggen.
Ik stuurde Angelo er maar op af. Hij schaamde zich, want ze kwamen toevallig net aanlopen.
Ze waren nog bezig geweest met een bevalling net. Ik vroeg: 'Oh dat was dus die schreeuw die ik net hoorde...' Brrrr.

Kort erna werd ik getoucheerd. Ik had nog geen ontsluiting. Het eerste tabletje werd ingebracht en ik moest weer een half uur blijven liggen. Het was bloedheet in de kamer; van mij had het raam open gemogen...

Om 11.30 uur werd ik weer aan de CTG gekoppeld. Daarna werd er weer gevoeld hoe het ervoor stond. Het was ietsje opgeschoten: 2 centimeter uitwendig en 1 centimeter inwendig. Er zat volgens die vrouw vooruitgang in. Mijn lichaam zou het herkennen en er op kunnen reageren. Af en toe voelde ik al lichte krampjes. Het tweede tabletje werd ingebracht.
Ondertussen was mijn vriendin Pris ook aangekomen. Die moest eerst haar auto nog uit de sneeuw graven en de straat vegen, anders kon ze niet eens komen.

Rond 16.00 uur had ik een tegenvaller, nog steeds 2 centimeter ontsluiting. Weer een tabletje gehad, de laatste...
Ze zouden overleggen wat er moest gaan gebeuren. Of ik naar huis zou moeten of dat ik moest blijven.
Ik probeerde ze te overtuigen dat het echt beter was als ik zou blijven, omdat het bij mij altijd snel gaat als het eenmaal begint, en nog wat bla bla bla over de sneeuw...

Eindelijk kreeg ik wat positiever nieuws: Ik MOEST blijven! Dit in verband met de weersomstandigheden en omdat ik altijd snel beval als het eenmaal begint. Whooo. Alleen Angelo en Pris zouden maar tot 22.00 uur mogen blijven. Daar baalde ik wel van, want ik zag het nog niet gaan gebeuren voor die tijd.

Ik werd naar de verpleegafdeling verhuisd, waar 4 bedden stonden. Er was nog 1 andere vrouw.
Ze zouden niet meer voelen hoe ver het gevorderd was. Het was gewoon afwachten tot het zou beginnen.
Pris was inmiddels naar haar ouders gegaan om daar te eten. Het zou immers nog lang kunnen duren.

De krampjes werden wat sterker, maar waren nog geen weeën te noemen. Wel hield ik het bij, zodat ik Angelo misschien daar kon houden.
21.01 uur
21.03 uur
21.05 uur
21.07 uur...

Iedere 2 minuten voelde ik de wat sterkere krampjes die een tijdje aanhielden. Weer zou ik een CTG krijgen, zodat ze zelf mee konden kijken of het al weeën zijn.

Er werd toch maar gevoeld hoe ver het was. Iets meer dan de laatste keer: Binnen en buiten 2 centimeter ontsluiting. Er zat dus wel wat vooruitgang in!

En wat een geweldig nieuws!! Ik werd weer verhuisd naar een ander kamertje, waar ze voor Angelo een campingbed hadden neergezet! Hij mocht tóch blijven! Ohhh wat was ik blij. Ze zagen namelijk aan mijn kop dat ik het heel erg vond en zeiden dat het anders echt niet zou gaan doorzetten als hij weg moest hahaha.

Angelo blij dat hij eindelijk kon slapen... Ik ook, dacht ik..
Eerst maar weer plassen en even douchen, dan zou ik ook lekker gaan slapen.
Waarschijnlijk was het ZO'N opluchting dat Angelo mocht blijven, dat de bevalling meteen doorzette. Onder de douche stond ik de weeën op te vangen die ineens bleven komen en steeds erger werden. Op den duur hield ik ze nog nauwelijks zo staand, dus toen het even stil was droogde ik me snel af en deed mijn bigshirt weer aan, om vervolgens op bed verder te creperen. Ik keek naar mijn telefoon om te zien hoe laat het was: 0.00 uur... en dacht nog: "Dan wordt het 21 december." Ik wist dat het niet lang meer zou duren.
Angelo snurkte lekker verder. Ik wilde hem niet meteen wakker maken, want hij was ook kapot.
Net na middernacht deed het al zo'n pijn, dat ik maar op de noodknop drukte. Een verpleegster kwam eraan. Ze bleef naast me zitten om de weeën bij te houden. Daarna kwam ze ook weer met zo'n CTG apparaat aan pfff. Ik vroeg: "Moet dat echt weer??"
Tja, natuurlijk moest dat weer.

Door het gepraat werd Angelo wakker. Hij sms-te Pris dat ik veel pijn had, dat het was begonnen en dat hij haar wel op de hoogte zou houden.
Pris dacht: "Op de hoogte houden??! Dacht het niet!" en kwam meteen weer onze kant op. (Ze was vanaf haar ouders toch maar naar huis gegaan, en was eigenlijk net thuis).

De verpleegster zag dat het toch wel serieus was en ging zorgen dat de verloskamer klaar zou worden gemaakt.
Angelo ging de spullen weer een beetje bij elkaar pakken. Ik kreunde dat hij moest vragen of ze iets tegen de pijn hadden. Hij antwoordde dat dat toch niet kon en deed verder niks. Ondertussen vroeg ik me af of ik nou zo kleinzerig was geworden of dat het echt pijnlijk was...

Eindelijk werd ik naar de verloskamer gereden. Het bleek dat ik 7 centimeter ontsluiting had. Voor de zekerheid werd er een gynaecoloog opgeroepen en er kwamen nog 2 vrouwen bij. Verpleegster of verloskundige, geen idee...
De weeën (en dus pijn) werden alsmaar erger.

Angelo keek steeds uit het raam, omdat Pris eraan zou komen. De gynaecoloog vroeg of hij iemand verwachtte. Hij zei: "Ja, mijn partner." Hahahahahahaha ze waren gelijk stil. Vroegen zich vast af wie ik dan was hahahaha.
Kort daarna kwam ze binnen gerend.

Ze braken mijn vliezen en de weeën volgden elkaar nog sneller op. Volgens mij heb ik me nog nooit zo vreselijk gevoeld.
Baby kreeg een schedelelectrode en die irritante schijven van die CTG werden van mijn buik gehaald. Tok, tok, tok, klonk het nu heel de tijd (hartslag baby).

Ineens kreeg ik persweeën. Erg fijn als je absoluut niet mag persen pfff ik dacht dat ik gek werd. Constant 'zeurden' ze (vond ik) dat ik moest puffen en niet mocht persen. Ja, makkelijk gezegd als je lichaam er anders over denkt. Wat een hel pfff. Het was wachten op het laatste 'randje' tot het mocht.

Ik kreeg van die dingetjes in mijn neus met zuurstof. Later werd het vervangen door een zuurstofkapje.
Ook nog een infuus, zodat ze de weeën wat konden afremmen af en toe, zodat ik wat kon bijkomen, maar vooral voor de baby. Echt veel verschil merkte ik ook niet, maar ja.

Nou.... eindelijk!!! Wat een opluchting. Hoewel... we waren er nog niet natuurlijk..
Persen persen persen.. ik blééf persen voor mijn gevoel. Ik was helemaal kapot. Moest per wee eigenlijk 4 keer goed persen. Na 2 keer was ik al uitgeput, terwijl de derde en vierde keer volgens hen het belangrijkst waren... "Neem een grote hap lucht en weer zo hard persen als je kan!" Ja, erg makkelijk hoor, als je niet meer kan. Dat riep ik dus ook tussendoor steeds: "Ik wil wel maar ik kán niet meer!!" En zij maar weer roepen dat ik het wel kon en het zo goed deed. Ik dacht: "Ach hou toch op, ik doe het helemaal niet goed grrr anders was ze al lang geboren!!"
Het duurde te lang en ze praatten al over een knip. "NEEEEEEEEEEE ik wil geen knip!!"
"Ja, maar het moet voor de veiligheid van de baby."
"Laat het me nog 1 keer zelf proberen!"
Volgens Pris smeerden ze iets op de rand van de opening (rondom). Zelf weet ik dat helemaal niet. Het scheen verdoving te zijn.

Weer een perswee en nog één en nog één... denk ik?
Nou ja, tijdens één van die keren werd dan na 25 minuten persen eindelijk onze dochter geboren: Ashley Jema L.e.v.e.n.s.w.a.a.r.d.
Whoooo wat was ik blij!! Eindelijk van die ellendige bevalling af, de hel op aarde deze keer. Ze werd op mijn buik (shirt) gelegd en ik kon alleen maar blij zijn. Ze was zelfs mooi!
Angelo had tranen in zijn ogen.. ik dacht dat ik dat nooit zou meemaken. Dit maakte mij nóg blijer. Ik zweerde hem wel dat dit de laatste keer was.

Haar apgarscore was 9/10. Geweldig dus! Ze werd gewogen en gemeten, 3215 gram en 49 centimeter. Daarna kreeg ik haar weer bij me.

Ik vroeg wat de schade was en of ik geknipt was. Ja, ik was geknipt... hmm, niks van gevoeld?! Angelo en Pris hadden het gehoord en zeiden dat het een vreselijk geluid was. Ook daar heb ik niks van meegekregen. Gelukkig. (Het moest omdat haar hoofdje een beetje scheef lag en het te lang duurde).
Ik kreeg 5 hechtingen. Het voelde alof het er minstens 20 waren. Ondanks de verdoving voelde ik het wel degelijk. Pfff de ellende was nog niet voorbij dus. Ik had 2 prikjes verdoving gekregen, maar zei: "Geef er maar 10!"

EINDELIJK was het nu echt voorbij! Nooit meer, dacht ik.
Ashley mocht ik aanleggen en ze dronk meteen. Al was het meer sabbelen dan drinken, maar het zou goed komen zag ik.

Mijn ouders en die van Pris kwamen even kijken (Angelo's ouders de dag erna bij ons thuis). Iedereen weer blij natuurlijk...

Ik scheen volgens de 'visite' wat bloeduitstortinkjes te hebben in mijn gezicht. Ik nam de informatie aan, maar dacht er verder niet meer aan. Tot ik ging douchen en in de spiegel keek. Oh my ......... ik schrok me werkelijk dood. Heel mijn kop vol rode vlekken, echt vreselijk! Zelfs mijn bovenarmen zaten onder, niet normaal meer. Gelukkig trok het na een paar dagen weg... (Nee, dit is op de foto nog niet te zien. Even later kwamen ze allemaal tevoorschijn.)

We sliepen in een kraamsuite, Ashley, Angelo en ik. De volgende ochtend mochten we naar huis.
Na 2 dagen zagen we Bruce weer gelukkig. Hij deed erg verlegen naast zijn zusje, maar erg lief. We waren compleet, een écht gezin. Nu genieten met z'n vieren!!

Oh ja, en weten jullie wat zo erg is?! Nog niet eens 2 weken na deze bevalling dacht ik er alweer makkelijker over... alsof het wel mee viel (gelukkig weet ik beter diep van binnen) en dat ik nu nog niet zeker weet of dit wel écht de laatste was hahahaha. Is dat niet irritant??
Nou ja, misschien over 3 jaar weer. Op één voorwaarde, dat Angelo een baan heeft die ons allemaal kan onderhouden, en dat ik er niet bij hoef te werken.
Voorlopig voelt het compleet genoeg ;-)