Casanova

Vandaag mochten we weer naar het consultatiebureau. Bruce en ik gingen samen. Dit keer ging ik wandelen, aangezien Angelo mijn auto heeft. Zo’n 20 minuutjes door de ijskou in snelwandeltempo kwamen we daar aan.
Stervensdruk was het. Na een tijdje kreeg ik eindelijk een plekje om Bruce uit te kleden. Hup, op de weegschaal: 7750 gram. Luier weer aan… meten: 66,2 cm.. hoofdomtrek 46,6 cm.
(De laatste keer - 30 november 2009 – was dit 7070 gram, lengte 64 cm en hoofdomtrek 44,5 cm.)

Tijdens een eeuwigheid wachten, zat Bruce op mijn schoot iedereen te versieren. Een meisje van een jaar of 2 à 3 met een grote bos blonde krullen zat aan de overkant, en mijn jongen vond haar wel interessant. Met een brede lach en glinsterende ogen begroette hij haar. Ze kroop snel achter haar moeder hahaha.

Eindelijk mochten we naar binnen. De vrouw luisterde naar Brucies hart en alles klonk zoals het hoorde te klinken. Ze vroeg wat hij allemaal doet of kan. Ik vertelde dat hij alle kanten op rolt en op zijn buik door de kamer schuift. Ook vroeg ze of hij dingen goed pakt. Dat doet meneer wel. Alles is goed. Ze gaf hem nog maar eens een compliment dat hij zo mooi lacht en dat het vast een vrolijk kind is. Dat kon ik alleen maar bevestigen natuurlijk haha.
Ik kreeg nog wat foldertjes en formuliertjes mee, en we konden weer gaan.

Bruce weer aangekleed. Bij de uitgang stond weer iemand die de vorige keer een praatje had over voeding. Dit keer ging het over spelen. Ze vertelde wat dingen, weer met formuliertjes erbij. Met haar zat Bruce ook te flirten en mevrouw werd week. “Ohh wat een mooie ogen. Let maar op, dat wordt echt een Casanova later! Nu al…” Die staken we weer in onze zak en ik lachte bevestigend.

Eind maart mogen we weer…