19-10-2009 Samen slapen

Voordat ik Bruce had, zei ik altijd dat ik een baby niet bij me zou laten slapen. In het begin hield ik me keurig aan mijn woord. Naarmate ik lui begon te worden, en ik geen zin meer had om hem na de eerste nachtvoeding terug in zijn wieg te leggen, hield ik hem gewoon in mijn eigen bed. Lekker strak en warm tegen mij aan. We genieten er allebei van. Soms hou ik zo'n 30 centimeter afstand, en na een tijdje ligt hij weer zo lief tegen me aan. Ik zie gewoon dat hij naar me toe 'kruipt'. Hij draait zijn hoofd de hele tijd en beweegt zijn benen zo, dat hij gewoon vanzelf opschuift hahaha. Echt té schattig.

Ik stel mezelf af en toe maar wat vragen, om me zo niet schuldig te hoeven voelen.

Waarom wilde ik een baby niet bij mij in bed laten slapen? Omdat hij anders nooit meer in zijn eigen bed wil. Is dat zo erg dan? Tja, nee, eigenlijk niet. Wat is dan het probleem? Geen idee, er is geen probleem. Oké, lekker bij je houden dus, nu kan het nog. Als hij 15 is wil hij echt niet meer bij mammie in bed hoor!! (Uitzonderingen daargelaten, maar daar zie ik mijn Brucie niet voor aan).

Waarom moeten baby's eigenlijk apart in een eigen bed liggen hier? Eigenlijk is dát juist niet normaal, en heel onnatuurlijk. Is dat Nederlands? Europees? 'Westers'? Menselijk niet, want in vele landen slapen baby's en jonge kinderen bij de moeder.

Ook worden ze altijd meegedragen, en huilen daardoor veel minder.

"In uitheemse culturen waar de moeders de baby's veel dragen huilen de baby’s vaak enkele minuten per dag terwijl in onze westerse cultuur de baby's vaak uren per dag huilen." (http://blozekriekske.nl/informatie.php/#voordelen)

En dan wordt er nog beweerd dat baby's maar MOETEN huilen. Ja, een paar minuutjes misschien, maar geen uren per dag! Dat is niet normaal, dan is er hoogst waarschijnlijk iets aan de hand met het kind.

Wel leg ik hem in zijn eigen bedje als hij moet gaan slapen. Pas als hij wakker wordt, haal ik hem eruit, anders niet (als ik zelf in bed lig). Zodra hij echt begint door te slapen, ligt hij sowieso in zijn eigen bedje, want daar begint hij tenslotte.

Nu weet ik ook waarom Bruce weinig huilt. Hij is vaak bij mij, en als hij niet in zijn bed ligt of aan mij vastgeplakt zit, dan zit hij er wel bij in zijn wipstoel. Hij lacht veel en is meestal vrolijk. 's Morgens als hij naast mij wakker wordt, begint hij al te lachen. Voor mijn gevoel doe ik het dus wel goed. Als ik mijn oma's 'adviezen' zou opvolgen, dan huilde hij waarschijnlijk de halve dag. Nee, niet nodig! Hij HOEFT niet te huilen. Alleen als hij pijn of verdriet heeft, of zich gewoon niet lekker voelt. Dat kan ook betekenen dat hij liefde en warmte, geborgenheid, nodig heeft. Dan voel je je namelijk ook niet lekker. Waarom zou ik hem dat dan niet geven als dat kan? Nee, moet ik dan maar stug doorzetten en hem jankend in zijn bed laten? Waarom zou hij nu al zelfstandig moeten zijn? Het is toch vreselijk om te huilen, omdat je niet alleen wil zijn? Kom op, het is een baby, die heeft zijn moeder nodig! Ook voor zulke dingen dus. Voorál voor zulke dingen! Ik geef hem zelfs groot gelijk. Ik geniet ook van het samen slapen. Soms hoop ik zelfs stiekem dat hij net wakker wordt voordat ik zelf naar bed wil gaan.

Nadat ik ergens een logische verklaring had gelezen voor wiegendood, had ik helemaal geen spijt meer van het bij mij in bed laten slapen. Ik moet er wel bij zeggen dat ik vrij licht slaap sinds de zwangerschap al. Met Bruce naast me beweeg ik ook weinig. Als Angelo bij mij slaapt, ligt Bruce in de wieg of slaap ik in het midden. Angelo is namelijk niet te vertrouwen als hij slaapt. Hij hoort ook echt niks. Verder is het in mijn huis altijd wel warm, en slaap ik nu nog met een raampje open. Anders zou ik misschien bang zijn dat ik de dekens over me heen zou trekken als het fris was.

Hier een foto van mijn vrolijke kereltje in zijn ledikant. Altijd lachen met hem! (Bijna altijd dan!)