All`s well ends well

Heb ik me even een zware week achter de rug.

Het begon nogthans prima.

Vorige week donderdag - ik was blij - want ik had eindelijk een keertje een lang weekend.

Vrijdag en maandag vrij.

Vier dagen om bij mijn zoontje te zijn - vier dagen zonder haasten - vier dagen niet opstaan om vijf uur

Draaide dat even anders uit.

Vrijdag op zich was nog goed te doen, maar zaterdag begon het.

Tegen 's middags niets meer aan te vangen met mijn ukkie.

Zijn fruitpap kwam er in een gulp weer uit, hij weigerde verder alle eten, en brulde tegelijk van de honger.

Die nacht, toch zeker vier keer een half uur krijsen.

Zondag was hij weer een klein beetje vrolijker, hoewel hij nog steeds alles van groenten en fruit weigerde.

Enkel melkpap met graantjes, want flesjes wil hij sowieso al niet.

Die nacht, krijsen, krijsen, krijsen

Maandag weer niets mee aan te vangen.

Maandagnacht krijsen, krijsen krijsen

Dinsdag hem naar de creche gebracht, en ja hoor, tegen drie uur kreeg ik het telefoontje: ZIEK

Hem gaan ophalen, de huisarts laten komen: VERDICT: een oor en keelonsteking en een bronchitis.

Heb het ontzettend druk op het werk en kan geen vakantie nemen.

Gelukkig past mijn mama op woensdag op hem.

Ze is bij mij thuis op hem komen passen.

Voor donderdag en vrijdag geregeld dat ik van thuis kon werken.

SLOPEND

Trachten te werken, naar de apotheek lopen, baby eten geven, troosten.

Allemaal tegelijk.

De hele dag met een baby in de draagzak, want hem wegleggen was geen optie.

Gelukkig was zijn koort vrijdag alweer weg.

Maar toch, elke nacht, van drie tot vijf KRIJSEN

Heb hem dan maar bij me in bed genomen.

Hij krijste nog steeds, maar het was al wat beter te doen.

Zaterdag, gelukkig hoef ik niet te werken.

Met momenten nog gillen - 's nacht nog steeds gekrijs

ZONDAG - het is over, hij wil enkel de box nog niet in.

Eten krijg ik er nog steeds niet in, maar hij speelt alweer.

Iedereen krijgt vrolijk zijn tut aangeboden en stukjes eten in de mond gepropt.

En ik besef: hij was niet enkel ziek, hij heeft meteen erna een sprongetje gehad

Hij ligt op de vloer zich achter zijn kruipbal te slepen.

Ik ben moe, maar blij dat hij speelt.

Bij mezelf denk ik, met een sprongetje, moet hij toch nieuwe dingen kunnen.

Probeer het even uit.

Ik zet me achter hem, een eindje verder.

Hij is nog druk met zijn bal aan het spelen.

'Nathan, kom eens naar mama' zeg ik en open mijn armen.

Hij draait zich om, kijkt me aan en komt met een reuzelach naar me toe gesleept.

Ik pink een traantje weg, moe en uitgeput, daar, dat moment, maakt de hele vorige week, het afzien helemaal waard