Angsten van het moederschap

Hai lieve allemaal, ben ik weer! Terug van weggeweest.

Vandaag wat besefmomentjes gehad en vroeg me vooral af of iemand deze herkent. Mijn dochter was weer eens aan het klimmen en klauteren, wat een genot om naar haar te kijken en haar te observeren. Terwijl ze lekker bezig is zegt ze het EINDELIJK voor het eerst na 1,5 jaar: mama... jahsianakakhjsiwkwksk. Kwam er nog achteraan. Van mijn moederhart was niks meer over, gesmolten van liefde. Het eerste wat ik dacht en zei: ja voor altijd lieverd!!!!!

Dat en een mega beschermingsgevoel of iets kwam naar boven. Dat ik altijd voor haar klaar wil staan! En daar is dan ook gelijk een enorme angst. Ik denk sinds dat zij er is heel veel aan de dood, het einde van het leven. Wat de wereld is en wat hierna is. Het houdt me soms zoveel bezig. Hebben meerdere moeders hier last van?
De enige reden dat ik ervoor kan verzinnen is omdat ik nu ik haar heb niet meer wil dat t eindig is. Hoe kan ik ooit verder zonder haar en zij zonder mij?! Het houdt me soms te veel bezig en ik wil dat niet meer. Hoe doen jullie dat?

Het moederschap is zó prachtig maar oh wat worden er veel angsten geboren tegelijkertijd met je kindje.

Mijn liefste wondertje, ja ik ben jouw mama, onthou maar goed hoeveel ik van je hou! Wat ben ik trots dat ik jouw mama mag zijn!

658 x gelezen, 2

In Overig

reacties (0)


  • bloempies

    Mijn angst is dat mijn kinderen straks hetzelfde moeten mee maken als wat ik heb meegemaakt met mijn vader. Bang dat ik hun daardoor straks niet meer zal kunnen zien/verzorgen etc. Dus ik herken het wel een heeeeel stuk, alleen dan meer op een psych ziekte gericht dan op echt het dood gaan..

    Ik denk doordat je zoiets moois hebt, waar jij 100% verantwoordelijk voor bent, je dat soort doem scenario’s in je hoofd haalt omdat je er op zon moment over na denkt wat zon klein kindje voor je betekend en je eigenlijk alles wilt mee maken, zorgen dat ze geen pijn heeft etc..

    Het is proberen er zo min mogelijk aan te denken en te relativeren..

  • CH001

    Ik ben "blij" om jou blog te lezen. Natuurlijk is het niet leuk maar ik zit er ook echt mee.. ik vind de dood echt heel erg eng, altijd al gevonden. Maar sinds ik onze dochtertje heb die nu 2,5 jaar is denk ik er steeds vaker aan. Ik moet er niet aan denken dat er iets met haar gebeurd maar wat ben ik er o zo bang voor! Gaat ze naar oma , hopelijk stikt ze nergens in.. gaat ze naar de opvang, hopelijk valt ze daar niet of stikt ze daar ergens in.. gaan we naar de winkel en ze loopt richting de deur naar buiten, als er maar geen auto aan komt.. gelukkig heb ik er niet alle dagen last van maar wel regelmatig. Ik ben nu zwanger van de 2e en heb mijn angst nooit tegen iemand zo uitgesproken als nu.. maar als het erger wordt weet ik wel dat ik met iemand moet gaan praten.

  • .FamilyFirst

    Best herkenbaar hoor , ik ben opzicht niet bang voor de dood, maar het idee dst er iets met mijn kinderen gebeurt maakt me wel eens bang,

    Je keijgt er indd een heleboel zorgen bij als je voor het eerst mama word, ze worden groot met vallen en opstaan..

    Er is niks mooiers als je kindje voor het eerst mama zegt , mijn dochter noemt mij altijd mami haha klinkt zo schattig iit haar mond.