Zuigcurretage

Hi lieve meiden,

Ben ik weer. En terwijl ik dit schrijf lig ik te wachten voor de behandeling. Ik krijg een narcose en zuigcurretage.

Het was wat wikken en wegen, kijken of ik kon afbouwen met medicatie en ook kijken naar partner en dochtertje. De conclusie is dat ik het nu gewoon echt nog niet aankan. Gister een dag waarbij ik een vleugje van mijn PND weer voelde. De dag leek weer zolang te duren. Dit is niet het moment en de tijd! Ik hoop er ooit klaar voor te zijn en met net zoveel verheuging naar het kindje uit te kijken als bij mijn vorige zwangerschap!

Ook nu met de situatie met mijn vader. Ik wil en kan niet het mooiste in mijn leven combineren met één van de ergste dingen die me kan overkomen.

Bedankt voor al jullie ongelooflijk lieve en steunende berichten.
Liefs

1223 x gelezen, 3

In Zwangerschap

reacties (0)


  • Trotsemama<3

    ❤❤❤❤❤ hele dikke knuffel ❤❤❤❤❤

  • Zeldawarrior

    Heel veel sterkte! Wat een moeilijke beslissing moet dat geweest zijn. Ik wens je verder alle geluk en liefde toe. ❤🍀🍀🍀

  • Myrtheflower

    He meis toch. Ik vraag me af: kun je er ooit echt klaar voor zijn, bestaat het perfecte moment? Vreugde en verdriet, pijn en blijdschap gaan in de leven samen, en kunnen je ook kracht geven om door te gaan. Wat heftig, de situatie die je doormaakt en de reactie daarop van je lichaam. Succes met het verwerken van dit verlies

  • Mamasgirls

    Sterkte

    Begrijp me niet verkeerd maar ik die een miskraam heb gehad en nu totaal naar 3.7 jaar eindelijk zwanger ben, komt dit heel hard aan. Het leven beëindigen zou voor mij nooit een keus zijn al snap ik dat soms een kindje beter niet op deze aarde mag komen, omdat het onschuldig ter wereld komt.

    Nogmaals sterkte

  • Zeldawarrior

    Ik begrijp je gevoel, hier ook bijna 3 jaar bezig en een miskraam gehad in mei. Maar toch vind ik het een dapper besluit van haar. Ik hoop dat je een fijne zwangerschap hebt en straks kunt genieten van een gezond en heel erg welkom kindje. ❤

  • Anomom

    Ik snap dat heel goed en dat is ook waarom ik me ondankbaar gevoeld heb. Maar het was of dat het kindje er kwam en ik eraan onderdoor zou gaan. Mijn kindje die er wel al is heeft eindelijk de sterke mama die ze verdiend te hebben en daar ben ik heel blij om. Dat ik eindelijk met haar alleen op pad durf. Paar weken geleden voor het eerst met haar wezen zwemmen. Begrijp mij ook niet verkeerd maar een postnatale depressie is iets wat niet te beschrijven is en de angst dat ooit weer te krijgen is momenteel groter dan de wens een kindje te krijgen. Maar dat kan je niet weten omdat je dat gelukkig nooit meegemaakt hebt en dat gun ik ook niemand!

    Blij te horen dat het gelukt is en je in blijde verwachting bent.

    Veel geluk& liefs