De mijlpaal is bereikt.
Vandaag ben ik 30 jaar geworden.
Helaas ben ik niet in een feeststemming.
Vorige week dinsdag voelde ik me niet lekker op het werk.
Misselijk, zweten, lichte koorts, krampen,... Ik heb het volgehouden tot de middag, maar ben dan toch naar huis gegaan.
Ik was mentaal en lichamelijk op.
De dokter zei dat ik waarschijnlijk een burn-out had, van de stress en het vele overwerken.
Vrijdag kreeg ik telefoon van mijn bazin. Of ik het nog zag zitten om te werken.
Graag had ik gezegd dat ik haar krengenkop nooit meer wou zien, maar natuurlijk zei ik ja, ik doe er alles aan om opnieuw er met volle moed in te vliegen.
Ik deed mijn job echt graag, maar zo vaak werd ik vernederd door een collega, zo vaak werd mijn takenpakket verder gevuld tot ik geen tijd meer had om te lunchen.
Uit angst een deadline te missen. En al had ik dit al meerdere malen herhaald, haar antwoord was: als je jouw deadlines moeilijk haalt, moet je maar harder en meer werken.
Ze eindigde het telefoontje met: denk er nog eens over na hoe je jouw toekomst ziet in onze onderneming.
En ze legde de telefoon neer.
Nou wat lekker, met zo'n wrang gevoel het weekend in.
Maar OK, ik probeerde het los te laten.
Dinsdag belde mijn bazin me terug op: heb je nagedacht over wat ik je vrijdag vroeg ?
Ik zei haar dat ik me beter voelde en dat ik het helemaal zag zitten op opnieuw op te starten.
Uit angst mijn job kwijt te raken.
Waarop zij antwoordde: nou spijtig dan, want ik zie geen plaats meer voor jou in mijn team.
OK, ik had al deadlines gemist en later afgemaakt, maar ik zette me voor 1000% in.
Ze zei me dat ik mijn ontslag zou krijgen en dat ik niet meer terug moest komen.
Bam... Het sloeg in als een bom. Waar heb ik dit aan verdiend?
Ik gaf mijn vorige job (waar ik gelukkig was) op om meer uren te kunnen werken.
Maar dit was niet meer werken, dit was afbeulen.
En zo ben ik nu vandaag 30 geworden.
Werkloos en kinderloos.
Dat is niets om te vieren.
KAK !!!
reacties (22)