Binnen 8 dagen word ik 30. Het is iets waar ik al langer mee bezig ben.
Niet omdat ik er naar uitkijk. Maar omdat het confronterend is.
10 jaar geleden had ik zo'n grote plannen.
Mijn studies afmaken, een huisje kopen, een job die ik graag doe, de liefde van mijn leven vinden en liefst tegen dat ik 28 werd, een eerste kindje.
Nu we zoveel jaren verder zijn, maak ik een voorlopige balans op.
Mijn studies die ik zo graag deed, heb ik nooit kunnen afmaken.
Een slechte jeugd met een gemene stiefmoeder hebben me zo in de put geduwd, dat ik er weg moest.
Ik stond aan een afgrond waarbij twee keuzes waren, springen en dit hele levensgedoe eindigen of weglopen.
Ik koos voor het laatste want ik had nog genoeg levenslust in mij.
Een job heb ik al, reeds meerdere gehad. Begin dit jaar ben ik nog veranderd van werk, zodat ik meer uren kon werken, meer geld kon sparen.
Maar meermaals ben ik al huilend thuis gekomen van de negativiteit en werkdruk.
Overuren draaien die niet betaald worden en enkel mogen terug opgenomen worden als het past voor de baas.
Mentaal op dit vlak ben ik opgebrand.
De liefde van mijn leven, nou ja, daar heb ik ook reeds enkele bergen beklommen en uiteindelijk toch de man gevonden waarmee ik mijn leven delen wil.
Natuurlijk hebben we ook onze problemen al gehad, maar hij blijft toch mijn rots in de branding.
Nu al 5 jaar samen en samen een huisje met onze poes en kippetjes.
Dus dit is me wel gelukt ❤️.
Een kindje... Ja, de zoektocht naar de man van mijn leven duurde langer dan verwacht.
En ik wilde toch enige stabiliteit en zekerheid voor we aan kinderen begonnen.
En zo, toen ik 28 was maakten we de beslissing om samen voor een kindje te gaan.
Ik had mijn verwachtingen verplaatst en hoopte dat ik voor mijn 30ste zwanger was. Dat leek ons haalbaar.
Maar helaas, ook hier duurt de wachttijd langer dan voorzien.
Ik weet wel dat 30 worden niet het einde van de wereld is, maar als je als jong meisje...
Zoveel verwachtingen hebt van je leven... En er blijkt slechts weinig te lukken...
Nja... Ik voel me een mislukking.. En heel even...
Mag ik gewoon balen ... Dat mijn leven niet loopt zoals ik wou...
Maar kin omhoog... Ik zal mijn geluk wel terugvinden.
Want ooit... Doe ik de job van mijn leven (kleuterjuf) en heb ik mijn kindje(s) in mijn armen.
Ik geef het nog niet op. 💕
reacties (10)