Ik zoek het echt niet... Loslaten!

Nu zijn we 3,5 weken na het miskraam.
Ik had gezworen om nergens op te letten, geen ovulatietestjes, niets van dat alles!
En dat lukte me ook perfect. Geen nood aan, geen kalender die meldingen stuurde, zalig !
En in het begin vond ik rust. Geen seksstress, geen dwang, gewoon rustig door het leven. En verwerken.
Tot ik exact 2 weken na mijn miskraam een enorme steek voelde in mijn onderbuik.
Daar was ie dan. De befaamde eisprong. Zo snel dat ik het amper kon geloven.
Maar mijn mama-to-be radar ging af. Wanneer zou mijn nod zijn?
Rustig, kalm aan,...
Het kan ook gewoon iets anders zijn! Ik heb geen zekerheid, en ja, opnieuw word ik gek.

Maar ik laat het los.
Tot weer een week later, opnieuw op woensdag, ik een hele dag zeurderige buikpijn heb. Buikpijn die ik herken.
Dit voelde ik ook tijdens mijn vermoedelijke innesteling vorige cyclus.
Maar ik laat het los... Ik ga niet zoeken naar symptomen!!

En sinds donderdag ben ik misselijk... En doodmoe... En heb ik gevoelig pijnlijke borsten...
Dingen die ik nooit heb voor een menstruatie, maar intussen herken van mijn vorige cyclus.
Misschien is heel mijn hormoonhuishouding in de war.
En worden dit nieuwe symptomen voor een menstruatie.

Maar tot volgende week woensdag, zal ik het niet weten.
En de onzekerheden van de laatste maanden zijn moordend.
Ik zoek het echt niet. Maar ik kan deze kwaaltjes niet negeren.
Ronde 13... We shall see what it'll be...

Yes, I'm back 🤦🏻‍♀️😎