Op zoek naar rust...

Het eerste jaar was heftig, vooral de laatste maanden.
En ik zit in dubio.
11 dagen na mijn miskraam (wat blijft dit raar om te zeggen), is er alweer vruchtbaar slijm te bekennen (zonder ernaar te zoeken...)
Mijn kalender waarschuwde me gisteren al dat mijn vruchtbare periode eraan komt.
Maar er is nog teveel chaos in mijn hoofd.
Ik ben hier nog niet klaar voor, het gaat te snel.
Enerzijds blij dat ik bij de dames mag horen die zo snel een nieuwe kans krijgen.
Anderzijds heb ik nog geen tijd gehad om de vorige kans te verwerken.
Daarom heb ik besloten om geen ovulatietesten te gebruiken, alle meldingen van de kalenderapp uit te schakelen en even niets meer te posten.
Hopelijk om de rust in mijn hoofd en hart terug te vinden.

Gebeurt het, ja, dan gebeurt het. Maar deze keer ga ik het niet 'zoeken'.
En ga ik even proberen mijn geluk in de kleine dingen terug te vinden.

Ik kom graag terug met volle moed en een gerust hart 😉.

Love you ladies, maar even tot later ❤️!
P.S.: voor iedereen die volop bezig is of op het wachtbankje zit,
Ik duim voor jullie met heel mijn hart 💋🍀🤞🏻.

1191 x gelezen, 6

reacties (10)


  • Dreamtobe

    Neem even lekker wat tijd voor jezelf meid! Geniet van de kleine dingen om je heen! 🥰

  • Onze.wens.naar.geluk

    Het is een goede beslissing geef het de tijd 😘🍀sterkte.

  • Onze.wens.naar.geluk

    Het is een goede beslissing geef het de tijd 😘🍀sterkte.

  • Beertje90

    Goede beslissing, even bijkomen en rust nemen. Sterkte deze tijd en houd moed!

  • Mixedcolours

    Sterkte

  • Baby.wens

    ❤️❤️❤️❤️

  • Labello

    Wat goed dat je je voor nu even naar binnen richt. Blijf lief voor jezelf en neem je tijd ❤️

  • Trotsemama<3

    Hele dikke knuffel en tot later♥️♥️♥️

  • Sara1989

    😘

  • MaaikeT2

    Goed zo. Het is ook loodzwaar om telkens heen en weer geslingerd te worden tussen vurige hoop, blijdschap bij de positieve test, hormonen die de liefde voor die kleine frummel meteen aanjagen, je maakt ruimte in je hoofd en hart en wil die hummel met alles wat je in je hebt beschermen en vooral zo graag verwelkomen. Dan komt de angst, de onrust, gaat het wel goed? Je leeft tussen hoop en vrees. En dan de klap dat het kindje niet meer leeft. Rouw, verdriet, loslaten waar je zo naar verlangd had en wat eindelijk binnen handbereik was, je was zwanger, er groeide nieuw leven in je... en nu is het weer weg. Terug in dat gat. Terug in afwachten wanneer het nu wel lukt. En als... gaat het dan wel goed?

    Die emotionele achtbaan is lood en loodzwaar. Ik ben echt heel blij om te lezen dat je even een pauze inlast. Even op adem komen. Even van die carrousel af, tot rust komen en even niet meer bezig met: “Wanneer ovuleer ik? Wat voel ik in m’n lijf? Zijn mijn borsten gespannen? Zal ik al testen? Ik weet het zeker! Nee, ik twijfel... Staat er nou een streepje? Ben ik nou gewoon niet zwanger? Of zal ik overmorgen nog eens testen?...”

    Van die dingen waarvan je weet dat je er niet mee bezig moet zijn, maar waar volgens mij bijna geen enkele vrouw met een grote kinderwens zich volledig aan kan onttrekken. Ik kon het in ieder geval niet. En bij mij duurde het 10 jaar en 7 miskramen voor ik mijn eerste kindje in mijn armen hield.

    Gun jezelf die rust, meid. Echt. Neem de tijd om te rouwen om je verloren zwangerschap. Gun jezelf ook wat rust om weer even andere dingen te doen en je hoofd leeg te maken.

    Goed bezig! Ik stuur je een dikke knuffel!