Nog steeds bijkomen van het nieuws
Ik wil graag nog iets duidelijk maken aangezien ik wat reacties op mijn eerste blog kreeg (wel heel leuk om te merken dat er meiden zijn die de moeite nemen om mijn verhaal te lezen en er bovendien ook op reageren!), ik ben bang dat wat ik schreef niet helemaal goed is begrepen. Want even voor de duidelijkheid... de zwangerschap is zeer welkom, al was het niet gepland. Ik weet hoe pijnlijk het is voor veel dames die graag zwanger willen worden en het niet wil lukken. Ik ken genoeg mensen, vriendinnen, collega's etc. die zo'n sterke kinderwens hebben, er alles aan doen, en het toch niet lukt, het verdriet, de teleurstelling, ik kan me het goed voorstellen. Die dames onder jullie voor wie dit geldt wens ik dan ook heel veel sterkte. En houd moed, want ik ken ook verhalen van mensen die tegen alle kansberekeningen in, toch zwanger zijn geraakt!
Nou, en dan bij ons, we waren er niet mee bezig, al wilde ik wel graag, maar mijn vriend wilde het liever niet en ik heb me daar bij neergelegd omdat ik erg gelukkig ben in onze relatie en dit dus echt alleen met hem wilde doen, samen. Natuurlijk was ik daar erg verdrietig om, maar ik accepteerde deze beslissing. Groot was dus de verrassing toen ik er achter kwam dat ik zwanger was. En voor de ondeugende dames onder jullie, ik ben echt absoluut niet expres 'per ongeluk' zwanger geraakt om zo toch mijn zin te krijgen, zo zit ik niet in elkaar. Ik heb verder niet zo'n behoefte om uit te leggen hoe het nou toch komt dat ik zwanger ben geworden, waarom ik niet meer aan de pil ben etc., maar geloof me dat het echt en (on)gelukje is.
Maar nu het feit zo is dat ik zwanger ben, zijn we enorm blij met dit prachtige wondertje en kijken we uit naar wat de toekomst ons zal brengen. Mijn vriend reageerde echt perfect op dit nieuws, natuurlijk zijn de bezwaren die hij al eerder had niet zomaar verdwenen, maar hij heeft ook veel positieve gevoelens, en die nemen met iedere dag die voorbij gaat steeds grotere vormen aan. En ondertussen vindt hij wel dat ik me absoluut niet hoef in te houden met blij zijn.
Ikzelf ben nog steeds aan het wennen aan het idee, iedere dag lijkt het wel het enige waar ik aan kan denken. Deze site helpt me enorm, leuk om te zien waar iedereen mee bezig is, en hoe jullie je voelen, welke pijntjes normaal zijn, en dat eigenlijk iedereen dezelfde zorgen heeft.
Vanavond ga ik het mijn ouders vertellen, voor hen is het hun eerste kleinkind, ik zal tissues meenemen voor mijn moeder! Ik heb het al een paar vriendinnen verteld en zij zijn allemaal heel erg blij voor ons. Dit is echt het leukste nieuws dat je met mensen kunt delen zeg. Ik weet niet wanneer het normaal is om zoiets te vertellen, maar ik vertel het voorlopig alleen aan mijn beste vriendinnetjes en mijn familie. Werk doe ik pas als we wat verder zijn, 12 weken ofzo, en het echt allemaal goed zit. Zal voor iedereen wel anders zijn, ik doe gewoon wat goed voelt. Het is ook veel te mooi nieuws om alleen maar voor jezelf te houden, maar een ander zal wellicht weer andere redenen hebben om het langer geheim te houden.
Bedankt voor het lezen, en laat een berichtje achter als je dat leuk vindt, ik vind het erg leuk om te merken dat jullie mijn verhaal lezen.
reacties (0)