De allereerste keer...
Nou, ik ben er afgelopen vrijdag achter gekomen dat ik zwanger ben. Het was een beetje schrikken, we waren er namelijk niet mee bezig. Sterker nog, het was een terugkerend onderwerp van gesprek... mijn vriend had er niet zo'n zin meer in, het strookt niet helemaal met de plannen die we hadden (vervroegd pensioen, verhuizen naar warmer climaat en ga zo maar door). Ik daarentegen wilde het wel graag. Toch respecteer ik zijn wens, en hield ik sinds ik was gestopt met de pil, netjes bij wanneer we beter extra voorzichtig moesten zijn....
Maargoed... ik was al 2 weken over tijd dus heb maar even een test via internet gekocht, mijn vriend was een weekend weg, dus in alle rust die test gedaan. Die 3 minuten leken wel uren, en diep van binnen voelde ik al de teleurstelling van 1 streepje... maarrrrrr, er stonden er 2!!!
Met de blijdschap kwam ook direct de onzekerheid, want ja, ik kan het wel graag willen, ik ben toch echt van mening dat dit iets is wat je samen doet. Ik wilde mijn vriend dit persoonlijk vertellen en heb dus tot maandag moeten wachten. Genoeg tijd om me erg druk te maken over zijn reactie, gelukkig heb ik een lieve beste vriendin die ik geloof ik wel 20 keer heb gebeld. Zij is door het dolle heen, net een maandje langer zwanger (haar 2e) en steunt me nu goed.
Toen kwam dus maandagochtend en haalde ik mijn vriend van het vliegveld op. Ik had nog telefonisch contact met hem gehad en hij wist dat ik nog steeds niet ongesteld was geweest (hij vroeg er zelf naar), maar verder had ik niets gezegd. Direct na de eerste innige welkomsknuffel gooide ik het er uit... IK BEN ZWANGER...
Nou, ik had me voorbereid op het ergste, ik was zo bang dat hij boos zou worden omdat ik niet voorzichtig genoeg was geweest, had me voorbereid op de meest onaardige opmerkingen, maar wat zegt mijn lieve schat, moe, jetleg en hoofdpijn... "Wow, nou, dat is leuk, dit wilde je zo graag, ik ben echt blij voor je" verder verzekerde hij me dat hij echt niet boos is op me, heeeel veel van me houdt en net als ik ook echt niet aan abortus moet denken. Hij heeft wel wat tijd nodig om aan het idee te wennen, en hoopt ook snel ' excited' te zijn (sorry, mijn vriend is Engels en dit woord kan ik niet anders vertalen zonder dat het zijn betekenis verliest). Alle doem-scenario's konden de prullenbak ik, en ik kan nu echt gaan genieten. De dag erna hebben we het al over baby namen gehad!!
Zojuist de eerste afspraak met de verloskundige gemaakt, en direct ook voor de termijn echo. Ik vind het allemaal wel spannend, heb een beetje angst dat het nog mis kan gaan. Ik zit nog maar in week 6. Het fijne is wel dat ik echt steun heb aan mijn vriend, die ondanks dat hij het eigenlijk niet zo zag zitten, zijn rol als a.s. papa echt serieus neemt, en er voor mij is.
reacties (0)