Hi allemaal, Pff... woensdag was een enorm verdrietige dag en ik wil het graag van me afschrijven. Ik zit niet
te wachten op oordelen of harde reacties eerlijk gezegd. In de vorige blog was er iwmand die nogal hard over mij
oordeelde en allerlei dingen invulde, die niet kloppen, maar ik ben nu al intens verdrietig. Dus ik zou het heel fijn vinden
om geen hardheid over me heen te krijgen. 😘 woensdag hadden mijn man en ik de termijnecho bij ongeveer 11 weken.
Toen ik het vruchtje zag, vond ik deze al wel wat klein voor deze termijn. De verloskundige ging op zoek naar het hartje. Mijn hart ging razend tekeer.
Eerder dit jaar hebben we al een kindje verloren en we zijn al heel lang bezig met zwanger worden! De wens is zo groot!
Ik dacht bij mezelf: waarom zie ik geen hartslag? De vlk zei dat het niet goed was. Het hartje was gestopt, ongeveer 1,5 week geleden!!
De grond zakte onder mijn voeten weg... Ik was juist zo blij dat ik zo snel na het verlies weer zwanger was geraakt!!! En ook mijn man trok helemaal wit weg
Wat een verdriet!!!. Meteen daarna schoot door mijn hoofd: zou alle enorme stress van de laatste weken
het vruchtje fataal geworden zijn? We hadden het nog soms flink moeilijk met het verlies van ons eerste kindje. Ook was mijn lievelingsoma overleden. Verder veel negatieve reacties en mensen die
ons lieten vallen, om ons heen. Plus mijn man die opeens de laatste 5 weken in een botte klootzak veranderd was met bot, ontactisch, zeer naar gedrag...
Iets wat hij in de beginjaren ook had, maar wat de laatste jaren wel veek beter ging. Maar laatste tijd terugkeerde, wat mij enorm veel stress, frustratie, verdriet
en slapeloze nachten gegeven heeft! Ik zit hier zo erg mee. Ik kan het mezelf niet echt verwijten, dat ik zijn verbale agressie over me heen heb gehad.
Maar t maakt me zo droevig, zou het daardoor misgegaan zijn??
Er was zelfs een dag 1,5 week geleden dat hij erg kwaad op me werd om iets vrij onbenulligs. En dat hij ineens riep dat het misschien
beter zou ziin als de zwangerschap mis zou gaan! Het maakte me zo verdrietig en kwaad. Rond die dag blijkt het hartje ook gestopt te zijn! Ik kan dit maar niet uit mijn hoofd zetten!
Musschien is dit wel een teken dat ik mijn grenzen moet trekken en bij hem weg moet!!! Ik ben dit spuugzat. Jarenlang hebben we relatietherapie gedaan
en ik heb hem al zeer vaak verteld dat hij moet ophoudem met die botheid. En nu dit!
De vlk probeerde me gerust te stellen dat de kans dat het vruchtje aan stress alleen doodgaat, klein is. Dat er waarschijnlijk iets mis zat in de ontwikkeling. Ik
probeer me er maar aan vast te houden. Maar wat is dit loodzwaar. Ik ga in elk geval een time out nemen van mijn man. We wonen niet samen, dus ik kan me terugtrekken
in mijn eigen woning. Op dit moment voel ik eerlijk gezegd nog maar weinig liefde voor hem. Ik kan
dit niet zomaar weer aan zetten. Ik hoop niet op reacties van: dan had je maar eerder bij hem moeten weggaan. De laatste 3 jaar was hij enorm verbeterd in dat gedrag en
was onze relatie flink gegroeid. Dit heb ik nooit zien aankomen. Maar ik vind een man
die zijn zwangere vrouw niet goed behandelt, behoorlijk afgedaald. Ik weet t even niet meer...
Liefs, Ann
reacties (0)